Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Ελληνικά επίθετα (Α-Λ)-ετυμολογία, προέλευση και καταγωγή του επίθετού σου


Τα ελληνικά επώνυμα έχοντας τεράστια ποικιλία μπορούν να μας δώσουν στοιχεία για την γεωγραφική καταγωγή τους, την παλαιότητά τους ακόμα και την γλωσσική τους ιδιαιτερότητα.
Για παράδειγμα σύμφωνα με τον Τριανταφυλλίδη(Neugriechische Familiennamen, 2e ed., Τριανταφυλλίδης, Μανόλης,Hasselrot, Bengt) οι καταλήξεις των ελληνικών επωνύμων κατανέμονται κάπως έτσι γεωγραφικώς, φυσικά η κατανομή αυτή δεν είναι τελείως αντιπροσωπευτική αλλά είναι η λογικότερη ομαδοποίηση που μπορεί να γίνει:
-άντης Πόντος
Υψηλάντης- Ο κάτοικος της Υψηλής στον Πόντο. Στον Πόντο συνηθίζεται η κατάληξη –άντης για να δηλώσει τόπο καταγωγής.
-ίκας Πόντος(Γιαννίκας,Γρηγορίκας)
-άτος , Κεφαλλονιά(Δημητράτος,Γιανουλάτος,Γερολυμάτος(Ιερώνυμος))
-έας , Μεσσ. Μάνη(Ασπρέας,Πουλέας,Λυμπερέας,Κουκουτσέας)
-έλης , Μυτιλήνη , Αϊβαλί, Λήμνο, Ίμβρο κτλ.(Ζαφειρέλης ,Κοκορέλης,Κουκλέρης)
-ούδης (-ούδας) Στα ανατολικά ιδιώματα (Μακεδονία, Θράκη, νησιά Αιγαίου ως τα Δωδεκάνησα και την Κύπρο),(Λαμπρινούδης,Νικολούδης,Σπανούδης,Φραγκούδης, Ψαρούδας,Μαρούδας)
-ούσης , Χίο,(Χαλκούσης,Παϊδούσης)
{Σύμφωνα με τον Α. Γ. Πασπάτη « Το Χιακόν γλωσσάριον : Ήτοι η εν Χίω λαλούμενη γλώσσα μετά τινών επιγραφών αρχαίων τε και νέων και του χάρτου της νήσου», τα περισσότερα επίθετα των χωρικών της Χίου λήγουν σε –ούσης (Πυργούσης, Αρμολούσης, Καμπούσης, Αυγωνυμούσης κτλ).}
-άκης Κρήτη,(Καλοχριστιανάκης,Παπαδάκης)
-άκος ,Λακων. Μάνη(Δημητράκος,Μαυροειδάκος)
-πούλος Πελοπόννησος (αββαδόπουλος –Λεόντιος 6οςαιώνας),(Νικολακόπουλος, Ανδρικόπουλος)
Εθνικά-Επώνυμα που χαρακτηρίζουν τον τόπο καταγωγής,γέννησης,κατοικίας.
Συνήθεις καταλήξεις ελληνικών εθνικών επωνύμων είναι:
-(ι)ώτης Τσιριγώτης, Λεπενιώτης, Ανδριώτης, Ηπειρώτης, Σικελιώτης κ.α.
-ίτης Μπεγλίτης, Πολίτης, Αργυροκαστρίτης, Καμπίτης κ.α
-ιανος Κουταλιανός, Ελεκιστριάνος, Ψαριανός, Σακαρετσιάνος, Χρυσοβιτσιάνος κ.α.
-ινός Πατρινός, Παργινός, Ζακυνθινός, Καλαβρυτινός, Πυλαρινός
-αίος Κερκυραίος, Ρωμαναίος κ.α.
-λης (τούρκ. καταλ.), Προύσαλής, Μισιρλής(Μισρ=Αίγυπτος), Βάρναλης, Καραμανλής(Καραμανία), Τσεσμελής(Τσεσμέ) κ.α.
Πολλά επώνυμα προέρχονται ,σύμφωνα με τον Ν.Π.Ανδριώτη,«Συμβολή στη μελέτη των νεοελληνικών επωνύμων»από:
-Απλά ρήματα από τον ενεστώτα της οριστικής στο πρώτο ενικό πρόσωπο:
Βήχος (βήχω), Βλάβος( βλάβω), Θαρρός (θαρρώ), Καταλειπός (καταλείπω), Καπνίζος (καπνίζω), Καταντός (καταντώ), Κατέχος (κατέχω), Κιλαηδώνης (κελαηδώ), Κλάνος( κλάνω), Κλώθος (κλώθω), Κρένος (κρένω), Λέγος (λέγω), Λυγίζος (λυγίζω), Νυστάζος-Νυσταζόπουλος(νυστάζω), Πιστευός (πιστεύω), Τρέμος (τρέμω), Ψάχος (ψάχω).
-Επώνυμα από τον ενεστώτα στο τρίτο ενικό πρόσωπο, με προσθήκη του πτωτικού –ς της ονομαστικής των αρσενικων ονομάτων:
Αγρεύης (αγριεύει), Ασημώνης (ασημώνει αλλά και υποκ.μορφή του Ασήμης), Βουλώνεις (βουλώνει), Γαργαλής (γαργαλεί), Γουρλώνης (γουρλώνει), Δένης (δένει), Κακιώνης (κακιώνει), Κατέχης (κατέχει), Κολώνης (κωλώνει, και υποκ.μορφή του Νικόλαος),Κουμαντάρης-Κουμανταράκης (κουμαντάρει), Κουτσοπίνης (κουτσοπίνει), Κρυώνης (κρυώνει), Μαγκώνης (μαγκώνει), Μαργώνης (μαργώνει), Παρασύρης (παρασύρει), Παχύνης (παχύνει), Περιμένης (περιμένει), Πλάλης (πιλαλεί), Ροβόλης (ροβολεί), Τρέμης (τρέμει), Τρίζης (τρίζει) κτλ.
-Επώνυμα που έχουν βάση τους γραμματικούς τύπους του μέλλοντα και του αόριστου:
Ακλάσης( κλάσει), Βροντήσης (βροντήσει), Γανώσης (γανώσει), Γδύσης (γδύσει), Γελάσης-Γελασέας-Γελασάκης (γελάσει), Κακίσης (κακίσει), Καπνίσης (καπνίσει), Καταφέρης (καταφέρει), Κατέβης (κατέβει), Κλάψης-Κλαψής (κλάψει), Κοιμίσης (κοιμίσει), Κολάσης (κολάσει), Κορδώσης (κορδώσει), Κορώσης (κορώσει), Κράξης (κράξει), Λιμάξης (λιμάξει), Μαλώσης (μαλώσει), Σιμώσης (σιμώσει), Φάης (φάει), Χάψης (χάψει).
Από την αντιστοιχία αυτή του τρίτου ενικού προσώπου του ρήματος και του επωνύμου φαίνονται να παρεκκλίνουν τα Παίξος, Χάσος, Συλλάβος όπου υπόκεινται μάλλον στο πρώτο ενικό πρόσωπο, και τα Γράψας, Γραψίας, Δώσας, Λάμψας, Παίξας, Πλακώσας, Χάσας και Χάψας που είτε προέρχονται από το τρίτο πρόσωπο του ενικού ή πρόκειται για μετοχές αορίστου.
Επώνυμα από τον ενεστώτα της προστακτικής:
Αγνάντας, Αλησμονής, Γαργάλας, Γύρνας, Ζήβας(ζήβα=σβήσε), Ζούπας, Καβάλας, Καβαλίκας, Καρτέρας, Κατέβας, Κλότσας, Κοίτας, Λάσκας, Λειτούργης, Μάινας(μαϊνάρω), Ξεφλούδας, Παρηγόρης, Πασπάτης, Περπάτης, Πιλάλης, Ρούφας, Σαλαπάτας, Σάλταςμ Σκούντας, Σκύφτας, Συντήρηςμ Σφύρας, Τραγούδας, Τρέχας(πρβ.Παπατρέχας), Τσάκος(τσάκω=προστακτική του τσακώνω), Τσαλαπάτας, Τσίμπας, Τσαλαβούτας, Τσουρούφλιας, Φέγγας, Φεύγας και Φευγάς, Χαιρέτας.
Αρκετά είναι και τα επώνυμα που προέρχονται από σύνθετα ρήματα ή από φράσεις με ρήμα.
-Από τον ενεστώτα της οριστικής στο πρώτο ενικό πρόσωπο:
Γκαμώτος (γαμώ το), Σεβλέπος (σε βλέπω)
-Από τον ενεστώτα στο δεύτερο και κυρίως στο τρίτο ενικό πρόσωπο:
Καλοκρατάς(καλά τα κρατάς), Καμνορόκας (κάμνει ρόκα, κλώθει μαλλί), Κοντοζής (βραχύβιος), Λαδοβρέχης (λάδι βρέχει), Μαγγίζης (μη αγγίζεις), Ξεβγαίνης-Ξευγένης (ξεβγαίνει), Ξεσφίγγης (ξεσφίγγει), Ρουφογάλης (ρουφώ γάλα), Συξέρης (συ ξέρεις),
-Από τον αόριστο στο πρώτο ενικό πρόσωπο:
Ξείπας(είπα, ξείπα,πρβ. Ξελέγος), Πορδαφήκας (πορδή άφηκε)
-Από τον αόριστο στο δεύτερο και τρίτο ενικό:
Καψοσπίτης, Κορδοκοίλης, Παιδοβρεξάκης, Ραψομανίκης, Χαλασοχώρης, Χασαλεύρης, Χασομέρης, Καυσαλώνης
-Από το τύπο της προστακτικής:
Καλακατέβας (καλά κατέβα), Καλοχαιρέτας, Καταβούτας, Κατσανέβας(κάτσε-ανέβα), Τριψιγάλας(τρίψε γάλα), Σαλταπήδας( σάλτα πήδα), Συρεπίσος (σύρε πίσω), Τσακαπιάνης (τσάκα πιάνει), πρβ. το μεσαιωνικό Βάλελάδης.
Επώνυμα από μετοχές του μέσου και παθητικού ρήματος:
-Επώνυμα από το μέσο και παθητικό παρακείμενο της μετοχής:
Αλλαμένος, Αρτυμένος, Βαμμένος, Βαρεμένος, Γεννημένος, Γραμμένος,Ζωμένος, Θαμμένος, Ιδρωμένος, Καημένος, Κλεμμένος, Κολλημένος, Κλαδεμένος, Κρεμασνένος, Λιγωμένος, Μαζεμμένος, Μπαλωμένος, Ντυμένος, Παγωμένος, Σαλεμμένος, Σκαλωμένος, Χαϊδεμένος, Χαλασμένος, Χαρτοδιπλωμένος, Χολιασμένος, Χορτασμένος,κτλ, πρβ. και τα μεσαιωνικά Βεβαπτισμένος, Βροντισμένος, Κεκαλεσμένος, Κεκαυμένος, Κρεμασμένος, Πεπλεγμένος, Συχωρεμένος.
-Επώνυμα από το το μέσο και παθητικό ενεστώτα της μετοχής, πολύ σπάνια:
Καλούμενος, Κρατούμενος, Λαλούμενος, Πετούμενος.
Πολλά επώνυμα προέρχονται και από εκφράσεις και λέξεις που λέει συνέχεια κάποιος όπως:
Κατόπης, Κιαπές, Κιόλας, Μαθές, Μεταχαράς, Μήγαρης, Πολυκαλάς, Πουθενάς, Ρές, Τάχας, Χάμος κτλ.



Αβάσταγος- Από το δημωδ. αβάσταγος, ο ασυγκράτητος, ο ανυπόμονος, μσν. αβάσταγος<ελνστ. βάστακτος. Και με την έννοια του ανυπόφορου, του αφόρητου, ο «πολύ βαρύς».

# Ο πατέρας του αυτοκράτορα Ρωμανού Λεκαπηνού λεγόταν Θεοφύλακτος Αβάστακτος.
#Ως επώνυμο, καταγράφεται το 1264, στην Κεφαλονιά, καθώς βρίσκουμε τον βεστάρχη της Κεφαλλονιάς με αυτό το επώνυμο.
# Αλλά και Αβάσταγος το 1447 στην Κέρκυρα.
# Αβάσταγος (Avastago) μια από τις οικογένειες που συγκαταλέγονταν στις «ευγενικές» της βενετοκρατούμενης Κεφαλλονιάς, σύμφωνα με τον Ρίζο-Ραγκαβή. (BZP)(ΛΤ)

Αβδελάς/Αβδελόπουλος- Από το δημώδ. αβδέλλα, η βδέλα, <αρχ. βδέλλα. Αβδελάς πιθανώς ο έμπορος βδελλών, για θεραπευτικούς  λόγους. Το επαγγελματικά ως «αβδιλάς» στα βόρεια ιδιώματα. - Και χωριό (βλαχόφωνο) στην περιοχή των Γρεβενών, Αβδέλλα. (Λ.Τ) (ΘΗΣΑΥ)

 Αβράμης/Αβραμάκης/Αβραμόπουλος κοκ- Από το χριστ. βαφτ. Αβραάμ, εβρ.Abhraham, «ο πατέρας πολλών εθνών». Αρκετά διαδεδομένο βαφτ. εξού και οι πολλές παραλλαγές του.
# Μιχάλης Αβράμης, ιερέας το πρώτο μισό του 15ου αιώνα.
#Γεώργιος Αβράμης, κάτοικος Κρήτης το 1355.
#Θεοτόκης Αβράμης , το 1474 στις Ωριές Ευβοίας.

-Και οικισμοί Αβραμιάνικα Λακωνίας, Αβράμι Μεσσηνίας, Αβράμι Αχαΐας, Αβράμι Κυκλάδων, Αβράμης Κέρκυρας. (ΛΜ) (BZP)

Αγαπητός/Αγαπήτογλου/Αγαπητάκης/Αγαπητόπουλος κ.α. – Από το βαφτ. Αγαπητός, ήδη από την κλασσική εποχή ως κύριο όνομα, και όχι σπάνιο στη βυζαντινή περίοδο φτάνοντας ως τις μέρες μας. Ως επώνυμο συναντάται τον 14ος αιώνα καθώς αναφέρεται κάποιος ιερέας Ιωσήφ Αγαπητός στο Γαλατά της Πόλης, και ένας Αγαπητός το 1321 στο Νεοχώριον Χαλκιδικής κ.α.. (BZP

Αγιομαυρίτης-Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από την Αγία Μαύρα, η Λευκάδα τον μεσαίωνα.{ΤΠΝΜ}

Αγοραστός- Από το επιθ.αγοραστός «αυτός που αποκτήθηκε με αγορά»<αγοράζω + παραγ.επίθ.-τός. Δηλώνει τα έκθετα παιδιά που υιοθετήθηκαν όπως και τα Βρετός, Πουλημένος, Πούλος.{ANX}

Αγουρίδας/Αγουρίδης-Από το ουσ. αγουρίδα η· αγγουρίδα· αγουρίς, άγουρος καρπός αμπέλου. Αλλά ως επώνυμο και απο το ομόριζο αγουρίδης, το αγόρι.{ΜΣΚ}


Αγραβάνης- Από το δημώδ. αγραβάνι, ο καρπός της αγραβανιάς, αλλιώς η κουτσουπιά, δύσκολα να ετυμολογηθεί ακριβώς η λέξη.  (ΘΗΣΑΥ)

Αδρασκέλας- Από το δημωδ. αδρασκελιά, η δρασκελιά, το βήμα με μεγάλο άνοιγμα των σκεών, το ανοιχτό βήμα. Λογικά αδρασκελάς, αυτός που περπατάει με μεγάλα βήματα-δρασκελιές. Η λέξη από το ελνστ. διασκελίζομαι `κάνω μεγάλο βήμα΄. (ΛΤ) (ΛΔΗΜ)

Αδραχτάς/Αδράχτας- Από το δημωδ. αδράχτι, το κυλινδρικό ξύλο στο οποίο τυλίγεται το νήμα που παράγεται κατά το γνέσιμο του μαλλιού,< μσν. αδράχτι<ελνστ. δράκτιον υποκορ. τουδρακτος.Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 15ο αι., αναφέρεται ένας Αδραχτάς Μιχαήλ.(ΛΤ) (BZP)


Αζάπης- Από το δημώδες αζάπης>αραβοτουρκ. azap, i) στρατιώτης ή ναύτης υποχρεωμένος να μένει άγαμος, ο ατίθασος μτφ. ii) Ως έννοια και ταλαίπωρος, δυστυχής, κακομοίρης.(βλ. και Ερωτόκριτο: «τρεις και του Ρωτόκριτου ελάχασι τ’αζάπη.» {ΣΗΤΡ}(ΛΔΗΜ)


Αζαρίας- Από το βαφτιστικό Αζαρίας, πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης. Το όνομα, στα εβραικά, σημαίνει «βοηθούμενος από τον Θεό», ενώ στην ελληνική λαϊκή κουλτούρα οι μητέρες έταζαν τα μωρά τους πριν γεννηθούν στον Άγιο Αζαρία, παρετυμολογώντας το όνομα ως «αζάρωτος» για να μη γεννηθεί το μωρό ζαρωμένο-ασθενικό.

#Ως επώνυμο το συναντάω, στο ελληνικό χωριό Καστέλι Εξωβούνι της δυτικής Πελοποννήσου, το 1460-63, καθώς βρίσκουμε τους Νικόλα και Γιάννη Αζαρία.

Αηδόνης- Από το δωμωδ. αηδόνι, ωδικό πτηνό, και μεταφορικά για πρόσωπα, ο καλλίφωνος, μσν. αηδόνι(ν)<ελνστ. ηδόνιον υποκορ. του αρχ. ηδών. Και ως βαφτιστικό εξου και η διάδοσή σου, βλ. και Περιστέρης. (ΛΤ)


Αϊβαλιώτης- Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από το Αϊβαλί της Μικρασίας, τις αρχαίες Κυδωνίες. Η ονομασία Αϊβαλί, λογικά σχετίζεται με την αρχική ονομασία, καθώς ayva είναι στα τούρκικα το κυδώνι. Η κατάλ. -(ι)ώτης, συνηθέστατη σε πατριδωνυμικά επώνυμα,πρβλ. Βολιώτης, Χαλκιδιώτης, Θασιώτης κτλ, από το αρχ. επίθ. –ώτης, πρβλ. δεσμώτης, Ηπειρώτης, Σικελιώτης, Παρπαριώτης κτλ. (ΛΤ)


Ακαρέπης- Από το το τουρκικό akrep , ο σκορπιός. {ΣΗΤΡ}


Ακίλας- Από το αραβ/τουρκ. akil, φρόνιμος, συνετός.{ΣΗΤΡ}


Άκουρος- Από το δημώδ. άκουρος, ο ακούρευτος, στερ. –α και αρχ. κουρά. (ΛΔΗΜ)


Ακρίδας-Από το ν.ε. ακρίδα<αρχ.κρίς,αιτ. –ίδα. Προφανώς ως παρωνύμιο που εξελίχθηκε σε επώνυμο. {Λ.Τ.}


Αλαµπάντας-Από το διαλεκτ. αλαμπάντα=ανακατωσιά, επανάσταση.< ιταλ.εκφρα. alla banda(λαφυραγωγία). Σύμφωνα με τον Δημητράκο, η αρπαγή, το πλιάτσικο. Επι Τουρκοκρατίας, αφού Ρουμελιώτες και Αρβανίτες πλιατσικολόγησαν την Πελοπόννησο, έμεινε ως «ο καιρός της αλλαμπάντας» για του Μωραΐτες. {ΗΠΟΙΚ}(ΛΔΗΜ)

Αλατζάς-Σχετικό με το ν.ε. αλατζάς, βαμβακερό ύφασμα κατώτερης ποιότητας: Φουστάνι από αλατζά.<τουρκ. alaca –ς. Ίσως ο αλατζάς, ως παρωνύμιο και μετέπειτα ως επώνυμο, λόγω της συνήθειας του να φοράει κατώτερης ποιότητας ρούχα από αλατζά.{Λ.Τ.} (ΛΔΗΜ)

Αλατερός- Από το δημωδ. επίθ. αλατερός, ο έχων πολύ αλάτι, ο αλμυρός<μσν. αλατερόν<αρχ. άλας.

Αλαφούζος- Από το ιδιωμ. αλάφι, αντί ελάφι(και αλαφίνα αντί ελαφίνα), και την ιδιωμ.υποκοριστική κατάληξη –ούζος, πρβλ. Γιαννούζος, Γαβρούζος κτλ.(ΛΔΗΜ)

Αλαβάνος- Σχετικό με το ιδιωμ. αλαμάνος, απάνθρωπος, αιμοβόρος. Ετυμολογικά συνδέεται με το φράγκικο alleman, ο Γερμανός, που πέρασε σε μερικές ελληνικές διαλέκτους ως χαρακτηρισμός, όπως κι άλλα εθνικά ονόματα λόγω στερεοτύπων που επικράτησαν στον λαό, Βούλγαρης, Αρναούτης, Τσιφούτης, Λιτζερίνος κτλ. Με επιφύλαξη γιατί πιθανώς να προέρχεται απευθείας από κάποιο δυτικό επώνυμο, καθόλου σπάνιο για τα νησιά των Κυκλάδων, λόγω φραγκοκρατίας.(ΛΔΗΜ)

Αλετράς- Από το δημώδες αλετράς,ο κατασκευαστής αλετριών( αλέτρι, το)<ουσ. άλετρον. Ο αροτροποιός.{ΗΠΓΛ}

Αλευράς- Από το ν.ε. αλευράς, ο αλευροπώλης,παροιμ. «αλευράς και πεινασμένος δε γίνεται». <αρχ. λευρον .

#Ως επώνυμο το συναντώ πρώτη φορά το 1436, έναν Σταμάτη Αλευρά. (ΛΔΗΜ) (BZP)


Αλέφαντος- Μητρωνυμικό επώνυμο από το σπάνιο βαφτιστικό Αλεφαντώ(Ελεφαντώ). Πολύ σπάνιο και σήμερα χρησιμοποιείται όμως. Λιγότερο πιθανό είναι το επώνυμο να προέρχεται από το δημωδ. αλεφάντης,οπή επι της στέγης ή η είσοδος οικήματος από την οποία εισέρχεται το φως.Πρβλ. παρόμοια επώνυμα Φεγγίτης, Γκλαβάνης(βλ.επών.) κτλ(ΛΔΗΜ)


Αλικάκης(Αλικάκος)- Σχετικό με το τουρκ.alik, το φτιασίδι, η ερυθρότητα. Αλλά και υποκοριστική μορφή του μουσουλμανικού ονόματος Αλή. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις επωνύμων που έχουν την αρχή τους σε μουσουλμανικά ονόματα, είτε λόγω εξισλαμισμού και κάποιου προγόνου είτε ως παρατσούκλι, βλ. Μπραΐμης, Κεμάλης, Μπεκίρης, Μουράτης, κ.α. (ΕΠΜΑ)


Αλισανδράκης/Αλυσανδράκης/Αλισανδράτος/Αλισανδρόπουλος- Από την ιταλική παραλλαγή το ονόματος Αλέξανδρος,Alissandro=Alessandro, με την συνηθέστατη κατάληξη στην Κρήτη, -άκης. Το επώνυμο απαντάται στο Ρέθυμνο, Ρουμελή Μυλοπ. και Πλάτανο Αμαρ.). Προφανώς τα επώνυμα αυτά, είτε με κατάληξη –άκης, ή –άτος, ή –όπουλος προήλθαν από ιταλικη/βενετσιάνικη επιρροή, σε περιοχές βενετοκρατούμενες όπως η Κρήτη και η Κεφαλονιά.(ΚΡΗΤ) (BZP)

# Συναντώ επώνυμο Αλισανδρόπουλος στην Πάτρα το 1397, τους Ιωάννη και Νικόλαο Αλισανδρόπουλους.


Αλούπης-Από το ιδιωμ. αλουπού, η αλεπού, αρχ. αλώπηξ..Στην κεφαλλ. διάλ. αλούπι , ο ζωηρός, δραστήριος, πανούργος, σχετικό με την αλεπού.{ΓΚΕ}(ASEN)

# Ως επώνυμο το συναντώ πρώτη φορά στο ελλ. χωριό της βορειοδυτικής Πελοποννήσου, Καστέλι Εξωβούνι, το 1460-63, στους Γιάννη και Κώστα Αλούπη.


Αλιτζερίνος/Λιτζερίνος- Από το δημώδες (α)λιτζερίνος, που εκτός από την πρωταρχική του σημασία(Αλγερινός) δήλωνε και τον πειρατή, τον κουρσάρο. Η πειρατεία ήταν φαινόμενο συνηθέστατο ανάμεσα στους ελληνικούς πληθυσμούς της Τουρκοκρατίας, ιδιαίτερα στη Μάνη. Η λέξη είχε και την έννοια του αρπακτικού και κακόπιστου ανθρώπου. (ΛΔΗΜ)

Αμανατίδης/Αμανετίδης/Αμανετόπουλος- Από το τουρκ. amanet, παρακαταθήκη-ενέχυρο, σύμφωνα με τον Βογιατζόγλου. Το «Αμανατίδης» ίσως πρόκειται για λόγιο εξελληνισμό του επιθέτου Αμανατιτζής, που σχετίζεται με τον δημώδες αμανατιτζής, ο ενεχυροδανειστής. Αυτός δηλαδή που παρακρατούσε κάτι ως παρακαταθήκη-ενέχυρο, αμανάτι ή αμανέτι, για να το παραδώσει σε άλλον.  (ΕΠΜΑ) (ΛΔΗΜ)


Αμοιρίδης/Αμυράς- Ίσως να σχετίζεται με την λέξη άμοιρος, ο κακόμοιρος, αλλά θεωρώ ότι το –οι- προήλθε από λόγιο ορθογραφικό «εξελληνισμό». Είναι πιθανότερη η συσχέτιση του με το μεσν. αμιράς, ο άρχοντας, στρατηγός, που χρησιμοποιήθηκε και ως βαφτιστικό,εξού και η διάδοσή του. Η λέξη χρησιμοποιείται και θωπευτικά ως προσφώνηση , «αμιρά μου»(άρχοντα μου)<αραβ.amīr, η λέξη από τον 7ο αι.(μ.Χ) στα ελληνικά.

#Σαν επώνυμο τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα με μορφές όπως Αμηράλης(128-Σμύρνη),Αμιρούτζης(Τραπεζ.)
#Δημήτρης Αμοιράς, κτηματίας στην Χαλκιδική, 1312-21
#Μιχαήλ Αμιρούτζης, μελογράφος, πρώτο μισό του 15ου αιώνα.
#Γεώργιος Αμιρουτζής, φιλόσοφος, πρωτοβεστιάριος στην Τραπεζούντα, 1458-1461.
(ΜΣΚ)(ΛΤ)(BZP)


Αμπατζής/Αμπατζόγλου/Αμπατζίδης κ.α. -κατασκευαστής ή πωλητής χοντρών μάλλινων υφασμάτων ή ρούχων<τουρκ.Abacι{ΜΣΚ}


Αμπράζης- Σχετικό με το δημώδες επίθετο αμπράζικος, ο βαρύς στο περπάτημα και στην ομιλία άνθρωπος, ο άγαρμπος. (ΛΕΞΠΙΕΡ)


Αναγνώστης/Αναγνωστόπουλος/Αναγνωστάκης- Από το ν.ε. αναγνώστης ο. 1) Aυτός που διαβάζει 2) Πρόσωπο με κατώτερο εκκλησιαστικό βαθμό <αρχ.ουσ. αναγνώστης,που βοηθεί το διάκονο και τον ιερέα στα έργα τους. 3) Και τρίτη εκδοχή και επικρατέστερη, από το βαφτιστικό Αναγνώστης, διαδεδομένο σε ορισμένες περιοχές όπως στην Πελοπόννησο, εξού και η ευρεία διάδοση του ως επώνυμο, με όλες τις παραλλαγές του.

#Σε πηγές το συναντάμε, ενδεικτικά, ως επώνυμο:
Ιωάννης Αναγνώστης, χρονικογράφος, περ.1432 στη Θεσσαλονίκη. Συγγραφέας της (Ιωάννου Αναγνώστου) Διήγησις περί της τελευταίας αλώσεως της Θεσσαλονίκης.
{ΣΗΤΡ}(BZP)


Αναλυτής- Από το μεσν./δημώδ. αναλυτής, αυτός που αναλύει λεπτομερώς τα πράγματα, από το αρχ. ρήμα αναλύω. Επώνυμο που επιχωριάζει συνήθως στην Κεφαλονιά.

#Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα, καθώς αναφέρεται κάποιος Αναλυτής στην Κεφαλονιά το 1264, αλλά και το 1331/2 αναφέρεται κάποιος Κωνσταντίνος Αναλυτής, ιερέας-δωρητής της εκκλησίας των Ταξιαρχών στη Δεσφίνα Φωκίδας. (ΛΔΗΜ) (BZP)


Αναματερός- Από το δημώδες αναματερό και αναματηρό, το δοχείο που μπαίνει το ανάμα. Ανάμα λέγεται στην εκκλησιαστική ορολογία το κόκκινο κρασί που χρησιμοποιείται για τη Θεία Ευχαριστία, <μεσν. νάμα με τη σημερινή σημασία< αρχ. νᾶμα «τρεχούμενο νερό». (ΛΤ) (ΛΔΗΜ)


Αναπλιώτης- Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από το Ανάπλι<Ναύπλιο λαικτρ.
# Το βρίσκω πρώτη φορά, στην Μικρά Ασία, το 1261, στην περιοχή του ποταμού Μαιάνδρου, σε καταγραφή των κτημάτων, κτηρίων και παροίκων που άνηκαν στη Μονή της Θεοτίκου της Κεχιονισμένης. Ο πάροικος ονομαζόταν Γρηγόριος Αναπλιώτης. (ΝΥΣΤΑΖ) {ΤΠΝΜ}

Ανδριόπουλος / Ανδρουλάκης /Ανδρικόπουλος/Ανδρίτσος/Ανδρούτσος κοκ- Από το βαφτ. Ανδρέας, και τις καταλ. 1)–ίκος, από την μεσν. υποκορ. κατάλ. –ίκι(ο)ν, πρβλ. πέρδιξ-περδίκιον κ.α.,2) –ίτσος, εξέλιξη του μεσν. υποκορ. επίθ. –ίτζι(ν),-ίτσι(ν), εξέλιξη του παλαιότερου –ίκιν, πρβλ. αστρίκιν/αστρίτσι, 3) –ούτσος, εξέλιξη απο το μεσν. επίθημα –ούτση(ς)-ικος< ιταλ. υποκορ. επίθημα ucc(io), πρβλ. ιταλ. animaluccio “ζωάκι”. Ως επώνυμα με αυτούς τους τύπους, τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα, όπου αναφέρονται Ανδρούτζος στη Βέροια, και ᾿Ανδριτζόπουλος στην Αιτωλία. (ΛΤ)(ΛΜ)(BZP)(DCHD)

Ανδρώνης- Από το βαφτ. Ανδρώνης,υποχωρητικά,< Ανδρόνικος. Το όνομα Ανδρόνικος ήταν πολύ διαδεδομένο στα ύστερα βυζαντινά χρόνια, ίσως λόγω των δύο αυτοκρατόρων Ανδρόνικων,14ος αι..

# Εμφανίζεται και σαν Ανδρωνάς τον 13ο αιώνα στη Θεσσ/κη.Και όνομα οικισμού στην Ηλεία, Αντ(δ)ρώνη(του).

#Συναντάμε τους Δημήτρη Αντρώνη στο χωριό Σανταμέρι της Αχαΐας το 1460-63. Αλλά και ως βαφτιστικό στην ίδιο κατάστιχο στο νοτιότερο χωριό του Αγίου Ηλία, στον Αντρώνη Σκληρό. (ASEN)(BZP)(ΑΝΧΜ)


Αντωνίου/Αντώναρος/Αντωνόπουλος κοκ- Από το βαφτ. Αντώνιος,όνομα αγιών, από το λατ. Antonius, άγνωστου ετύμου, ίσως ετρουσκικής αρχής.(ΛΤ)


Ανευλαβής- Από το μεσν. ανευλαβής, 1) ο μη ευλαβής, ο μη σεβόμενος ή μη φοβούμενος, και 2) ο θρησκευτικά ασεβής. (ΛΔΗΜ)


Άντζας- Από το ιδιωμ. άντζα, η γάμπα, μσν. άντζα <μσνλατ. *ancia. Πρβλ. Γαμπάς. Στην περιοχή της Πιερίας, άντζα(η), το βαθούλωμα που σχηματίζεται πίσω από το γόνατο.

#Σε πηγές το βρίσκω πρώτη φορά τον 11ο αιώνα, καθώς συναντάμε κάποιον Μιχαήλ Ανζά βυζαντινό αξιωματούχο στην σημερινή Ουκρανία.
# Αλλά και σε πρακτικό του στρατηγού Σάμου Ευστάθιου Χαρσιανίτου το 1089, αναφέρεται ο Ιωάννης Αντζάς, νοτάριος του προνοητή Σάμου.
{Λ.Τ.} (ΝΥΣΤΑΖ) (ΛΕΞΠΙΕΡ)

Ανυφαντής/Αυφαντής- Από το δημ. ανυφαντής(μεσν. ανυφάντης), ο εξ επαγγέλματος υφαντής, αυτός που υφαίνει. Και Αλυφαντής, Αλφαντής.

Το συναντάμε μεταξύ άλλων:
# Στο χωριό Μπεζάνι της Εύβοιας, στην οθωμανική απογραφή του 1474, έναν Γιάννη Αυφαντή.
#Στο χωριό Κήπος της Εύβοιας, στην ίδια απογραφή, πάλι έναν Γιάννη Ανυφαντή. Στο χωριό Βουνό(Vunus) της Εύβοιας τον Γιώργο Αυφαντή, στο χωριό Άγιος Νικόλας το Νικόλα Ανυφαντή.
Συναντάμε και τον Ιωάννη Ανυφαντή στη Λήμνο το 1346.
# Επίσης συχνό και με τη συχνότερη μορφή Υφαντής: Υφαντής στην Ιερισσό το 1321, Γεώργιος Υφαντής το 1317 στην περιοχή των Σερρών, Γεώργιος Υφαντής στη Λήμνο το 1304, Ιωάννης Υφαντής στη Θεσσαλονίκη το 1356, Κυριάκος Υφαντής στη Γοματού το 1321 κ.α.
(ΛΔΗΜ)(ΕΥΒΟΙΑ)(BZP)

Αξαόπουλος- i)Ίσως από διαλεκτ. μορφή(Πελ/σος) του δημ. επιθέτου άξαντος/άξαστος, ο αλανάριστος, αυτού που δεν μπορεί να λαναριστεί το μαλλί του.  
ii) Πιθανό είναι να σχετίζεται με το διαλεκτ. αξάι(Πελ/σο, Μακεδονία κ.α.), η αμοιβή του μυλωνά σε αλεύρι, και το δοχείο που μετρούσαν το αλεύρι στο μύλο.
Θεωρώ πιθανότερο να σχετίζεται με την δεύτερη εκδοχή.(ΛΔΗΜ)(ΛΕΞΠΙΕΡ)


Απέκης/Απόκης- Από το ιδιωμ.(Πελ/σο) απέκης/απόκης, ο Ρουμελιώτης, ο «απ’έκει», ο από απέναντι, από τη Στερεά Ελλάδα. Άγνωστο αν χρησιμοποιούσαν πουθενά αλλού αυτό τον χαρακτηρισμό.


Απέργης- Από το μεσν. απέργης, ο αμαρτωλός, ό άνομος. Από το ουσ. απέργιν, η αμαρτία, ανομία. (TRAPP)
Αποσπόρης- Από το δημωδ. απόσπορο, κυριολ. το υπόλειμμα του σπόρου, μτφ. και συνήθως χαρακτηρισμός του τελευταίου παιδιού μιας οικογένειας, αλλιώς το απογόνι, στερνοπαίδι.(ΛΔΗΜ)


Αποστολάκης/Αποστολάτος/Αποστολάκος κοκ- Από το βαφτ. Απόστολος-ης, αρχικά η λέξη , απόστολος,δήλωνε τον αγγελιοφόρο<αποστέλλω, διαδόθηκε λόγω των Δώδεκα Αποστόλων. Ως επώνυμο εμφανίζεται τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα, ως Αποστόλης(1265-Σμύρνη), Αποστολόπουλος (1284-Λήμνος), και πολλά άλλα. (ΛΜ)(BZP)


Αράπης/Αράπογλου- Από το δημωδ. αράπης, 1) αυτός που ανήκει στη μαύρη φυλή, ο μαύρος, ο νέγρος, 2) ο Άραβας, 3) ο πολύ μελαχρινός, μελαψός<τουρκ. arap. Η κατάληξη –όγλου, σχεδόν κατά κανόνα κατάληξη Μικρασιατών, προέρχεται από το τουρκ. –oglu<ogul-γυιός.

#Ως επώνυμο , τουλάχιστον, το 1432, καθώς αναφέρεται πάροικος Αυξέντιος Αράπης στην Τραπεζούντα. (ΛΜ)(ΛΤ) (BZP)


Αρίδας- Από το δημωδ. αρίδα, 1) είδος τρυπανιού, και 2) αρίδα τα πόδια, «μάζεψε τις αρίδες σου», και αρίδας αυτός που έχει μακριά πόδια, αρχ.ρίς. Πιθανότερη η δεύτερη εκδοχή. (ΛΔΗΜ)

Αρνιακός- Πατριδωνυμικό, δηλώνοντας καταγωγή από τοπωνύμιο όπως Αρνάς Πάρου και Άρνα Λακωνίας. Η κατάληξη –ιακός είναι αρκετά σπάνια, παρόμοιο σχηματισμό συναντάμαι στο παλαιότερο «Βυζαντιακός». Πιθανότερα, από το δημωδ. αρνιακό, το δέρμα του αρνιού, το αρνοτόμαρο, προβιά. Μάλλον το επώνυμο δηλώνει κάποιον που επεξεργαζόταν την προβιά, ή την πουλούσε. (ΛΔΗΜ)

Αρώνης- Από το βαφτ. Αρώνης, η εξελληνισμένη μορφή του βιβλικού Ααρών.

#Ως επώνυμο(ή μορφή βαφτιστικού) συναντάται για πρώτη φορά το 1260 στην Τραπεζούντα. (BZP)

Ασλάνης- Από το δημώδ. ασλάνι, το λιοντάρι, μτφ. ο υγιής, ο ρωμαλεός σαν λιοντάρι. Η λέξη από το τουρκ. aslan-το λιοντάρι.{ΣΗΤΡ}{ΛΔΗΜ}

Ασπιώτης- Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από το χωριό Ασπάι της Κέρκυρας, πρβ.Ασπιωτάδες Κέρκυρας.{ΤΠΝΜ}

Ατματζίδης-Προέρχεται απο το τουρκ. ουσ. atmaca που δηλώνει ένα είδος γερακιού(accipiter gentilis),το ξεφτέρι.Εμφανίζεται και ως Ατματζιάδης, Ατματζής, Ατματζάκης,κτλ. (ΕΠΜΑ)
Αυγενάκης/Αυγεράκης/Αυγέρης/Αυγερόπουλος κ.α.- Από το βαφτ. Αυγερινός/Αυγέρης/Αυγένης,δημώδες όνομα από το επίθετο του πλανήτη Αφροδίτη, όπως φαίνεται την αυγή ως το τελευταίο άστρο της νύχτας <μεσν.επιθ. Αυγερινός<αρχ. αυγή, κατά το εσπερινός, νυχτερινός κ.α.

#Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα, αναφέρεται κάποιος Αυγερηνός Ιωάννης στη Λήμνο το 1300. (ΛΜ) (BZP)

Αφιώνης- Από το ν.ε. αφιόνι ,το όπιο<μσν. αφιόνι(ον) αντδ.<τουρκ. afyon -ι(ον) < περσ. ελνστ.πιον. Αφιονισμένος ο διαολεμένος{ΔΟΦ}


Αχαμνός- Από το ιδιωμ. αχαμνός, ο άσχημος, ο αδύνατος, ο ισχνός, <μσν. αχαμνός, `αδύναμος΄ χαμνός< αρχ. χανος. (ΛΤ)


B

Βαβύλης- Από το όνομα αγίου της Εκκλησίας, Άγιος Βάβυλας, επίσκοπος Αντιόχειας τον 3οαιώνα, ή λέξη ίσως σχετίζεται με το αρχ. βαβύλας-βαβύας, σύμφωνα με τον Ησύχιο «ο βόρβορος, πηλός». Λιγότερα πιθανό, από τη κεφαλλ. Ιδιωμ. λέξη βαβύλα, είδος κανθάρου βαθυκόκκινου, εκφρ. «βαβύλα κεράσια» δλδ κατακόκκινα-ώριμα κεράσια.{ΓΚΕ}

Βαγενάς- Από το ν.ε. βαγένι-βαρέλι,< μεσν. βαγοίνιον. Ο Meyer την ετυμολογεί από το σλαβ. vagan “ξύλινη γαβάθα”. Πιθανώς από το <μεσν. λατ. vagna.{ΤΟΖ}

Βαγιωνάς/Βαγιόνης/Βαγιονάκης/Βαγιανόγλου κοκ- Από το βαφτ. Βάϊος, Βάγια, Βαγιώνα,<μτγν. βάιον, και βάγια, τα κλαδιά από φοίνικα,δάφνη κλπ, που δίνονται στους εκκλησιαζόμενους την Κυριακή των Βαΐων.(ΛΜ)


Βαζούρας/Βαβούρας- Από το δημωδ. βαβούρα, και βαζούρα ιδιωματικά, ο ενοχλητικός θόρυβος, η βοή, φασαρία, <μεσν. βαβούρα, ηχομιμ. < ελνστ. βαβ(άζω) `φωνάζω΄ -ούρα.(ΛΤ) {ΓΛΑΙΤ}

Βακράτσης- Από το τουρκ. bakrac, μικρό δοχείο για μεταφορά νερού, ν.ε. μπρακάτσια.Μπακράτσης/Βακράτσης ίσως ο κατασκευαστής ή έμπορων των συγκεκριμένων δοχείων.{ΣΗΤΡ}

Βαληνάκης- Από το πατριδωνυμικό Βαληνός/Βαλινός, ο καταγόμενος από το χωριό Βαλής του νομού Ηρακλείο, κατά το Πατρινός, Ζακυνθινός, Κομνηνός, Καντακουζηνός κτλ. {ΤΠΝΜ}

Βανδής- Από το μεσν. βάνδον ,το. Στρατιωτική σημαία και συνεκδ. στρατιωτική μονάδα. <ουσ. βάνδα<μεσν. λατ. bandum.{ΜΣΚ}

Βαξεβάνης (Μπαχτσεβάνης)- Από το τουρκ. bahçıvan- bahçe- κήπος, ο περιβολάρης, με φωνητικό εξελληνισμό.{ΣΗΤΡ}

Βαρβάκης- Από την ιδιωμ. λέξη βαρβάκι, πουλί νυχτόβιο με μεγάλα στρογγυλά μάτια, και φυτό.{ΣΗΤΡ}

Βαρβαρίγος- Από το βενετσιάνικο επώνυμο Barbarigo, μάλιστα ο Agostino Barbarigo, ήταν δόγης της Βενετίας από το 1486 ως το 1501. Σύμφωνα με το Ιστορικό Λεξικό Ζακύνθου του Ζώη, η οικογένεια καταγόταν από την οικογένεια των Βαρβαρίγων της Βενετίας, αφού πρώτα είχε εγκατασταθεί στην Κρήτη. Βαρβαρήγοι υπήρξαν και Προβλεπτές της Βενετίας, στη Ζάκυνθο. (ΛΞΖΑΚ)

Βαρβατσούλιας- Κεφαλλ. Ιδιωμ. λέξη βαρβατσούλια, η βαρειά οσμή που έχουν οι …εργένηδες τράγοι. Σχετικό με το «βαρβάτος» και την κατάληξη –ίλα(βλ.προβατίλα, ξινίλακ.α.){ΓΚΕ}

Βαρβιτσιώτης- Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από το χωριό Μπαρμπίτσα(Βαρβίτσα) της Λακωνίας, πατρίδα του μεγάλου προεπαναστατικού κλεφτη του Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη.{ΤΠΝΜ}

Βαρδής/Βαρδινογιάννης- Από το βαφτ. όνομα Βαρδής, σύνηθες από Έλληνες σε βενετοκρατούμενες περιοχές(Κρήτη,Κυκλάδες κτλ), από το βενετσιάνικο Baldin, εξελληνισμένο φωνητικά. Το βεν. Valdin με τη σειρά του προέρχεται αποτο αρχ.γερμ.Baldawin

Βαρθακούρης- Από το ιδιωμ. βαρθάκι, το βατράχι, συν την υποκορ. κατάληξ. –ούρης.

Βαρνακιώτης- Επώνυμο γνωστού αγωνιστή του ’21. Το επώνυμο εθνικό, δηλώνει καταγωγή από το χωριό Βάρνακας, οικ. νομού Αιτωλοακαρνανίας, δ. Αλυζίας.{ΤΠΝΜ}

Βασσάρας,-Σχετίζεται με το τοπωνύμιο Βασσαράς, χωριό της Λακωνίας. Δεν είναι σπάνιο(ούτε όμως και σύνηθες) να δημιουργούνται πατριδωνυμικά επώνυμα με την απλή πρόσθεση του τελικού -ς, όπως Λοιδωρίκης, Σαμοθράκης, Σαλονίκης κτλ. Όσον αφορά την ετυμολογία του τοπωνυμίου απο το οποίο προέρχεται πιθανώς και το επώνυμο, η επικρατέστερη άποψη είναι οτι σχετίζεται με την αρχ. και μεσν. ελλ. λέξη βάσσα-τόπος φαραγγώδους κοιλάδας. Την άποψη αυτή δέχεται ο καθ.Δ. Β. Βαγιακάκος, '(Αρχαία καί μεσαιωνικά τοπωνύμια έκ Μάνης, Ελληνικά 15 (1957), σελ. 207-208).

Βασκαντάρης.Βασκαντήρας- Από την ηπειρ. ιδιωμ. λέξη βασκαντάρι/βασκαντήρα, όστρακο θαλάσσιο, όπου κρεμούν οι μητέρες στο λαιμό των παιδιών τους προς αποφυγή βασκανίας.{ΗΠΓΛ}

Βαφιάς/Βαφέας/Βαφειάδης/Βαφίδης/Βαφίνης/Βαφόπουλος- Από το δημωδ. βαφιάς, ο ελαιοχρωματιστής, ο μπογιατζής, <αρχ. βαφεύς.

Βεδούρης - Από το δημωδ. βεδούρι/βεδούρα, ξύλινο ποιμενικό δοχείο, καρδάρα, μτφ. ως επίθετο δηλώνει τον παχύ και βραχύσωμος άνθρωπο. (ΛΔΗΜ)

Βελέντζας- Από τη ν.ε. βελέντζα, χοντρό και βαρύ μάλλινο υφαντό με ή χωρίς φλόκια, που το χρησιμοποιούσαν ως κλινοσκέπασμα· (πρβ. φλοκάτη). τουρκ. velenç(e) -α{ΣΗΤΡ}

Βελιμέζης- Από το τουρκ. bilmez, ο αμαθής, αχάριστος.{ΣΗΤΡ}


Βελόπουλος/Βελής/Βελίδης/Βελιδάκης/Βελλής κτλ- Από το τουρκ. veli,  φύλακας, προστάτης, και άνθρωπος κοντά στον Θεό. Λιγότερα πιθανό από το δημώδ. βέλο, λεπτό και διαφανές ύφασμα, παλαιότερα. Ίσως με το δεύτερο να σχετίζεται και το επώνυμο Βελός, που αναφέρεται το 1264 στην Κεφαλονιά.(BZP)(ΕΠΜΣ)

Βέρρας/Βερόπουλος/Βεράκης/Βερίδης/Βερούσης κ.α.- Μητρωνυμικά επώνυμα από το θηλ. βαφτ. Βέρ(ρ)α, από το ιταλ. Vera, από το επίθ. vero<λατ. verus-αληθινός, σωστός-.(ΛΜ)

Βεργής- Επώνυμο από το βαφτ. Βεργής, ήδη από την παλαιολόγεια εποχή ως βαφτιστικό και ως επώνυμο(1370-Πόλη,1301-Χαλκιδική, κτλ). Το βαφτ., και ως Βεργής, Βέργος, Βέργω προήλθε από τη λέξη βεργί, ευλύγιστη ράβδος. Παρόμοια βαφτιστικά που βασίστηκαν σε αντικείμενα μπορούν να θεωρηθούν τα Συρμώ-Συρμή(σύρμα), Βελούδω(βελούδω), Μπαλάσης (μπαλάσι, είδος πολύτιμου λίθου),Πιπερώ(πιπέρι) και αρκετά άλλα που δεν χρησιμοποιούνται πλέον. (BZP) (ΣΨΘΡΑ)

Βερεμής- Από το ν.ε. βερέμης, <τουρκ. verem, χτικιό, ο χτικιάρης και κατ’επέκταση ο δύστροπος.{ΣΗΤΡ}

Βερνίκος- Από το δημωδ. βερνίκι, ρευστή, ρητινώδης ουσία που χρησιμοποιείται ως επίχρισμα σε διάφορες επιφάνειες για στίλβωση ή και για προστασία, πιθανώς αυτός που έφερε το επώνυμο ήταν κατασκευαστής ή έμπορος του προϊόντος. ελνστ. βερενίκιον(Λ.Μ)

Βεσκούκης- Από το αρβαν. veshqok, ο έξυπνος, το ξεφτέρι. {ALBD}

Βετούλης- Από το ιδιωμ. βετούλι, το νεογέννητο κατσικάκι.{ΓΚΕ}

Βηλαράς-Από το μεσν./νεοελλ.βηλάρι,το. 1) Ύφασμα του αργαλειού, 2) Παραπέτασμα: να σηκώσουν τα βηλάρια του μίσκαν,<λατ. velarium,η λέξη στα ελληνικά :‑ιον τον 6. αι. και ‑ιν το 10. αι.,{ΜΣΚ}

Βλάτης/Βλάττης- Από το δημωδ. βλάττι(ν)- βλατί, πολυτελές μεταξωτό ύφασμα, συν. πορφυρό, και συνεκδ. ένδυμα ή κάλυμμα από αυτό.Ως επώνυμο αναφέρεται ήδη από τον 14ο αιώνα ως Βλατής(Βλατής Θεόδωρος-Μητροπ.Θεσσ/κης{1371),Βλατάς,Βλατερός κτλ(ΛΔΗΜ)(ΜΣΚ)(BZP)

Βλάχος/Βλαχογιάννης/Βλαχόπουλος/Βλαχάκης κτλ- Από το μεσν. & δημώδ. βλάχος, 1)ο βλαχόφωνος, ο ομιλών βλάχικη-λατινογενή διάλεκτο, 2) ο ορεσίβιος, και νομάδας ποιμένας,3) ο άξεστος, αγροίκος, ο χωριάτης. Βλάχους λέγανε παραδείγματος χάρη και οι Χιώτες τους προύχοντες συμπατριώτες τους που ξενιτεύονταν στη Βλαχία, όπως επίσης βλάχους ονομάζουν οι Μανιάτες όλους τους υπόλοιπους Πελοποννήσιους. Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα με τύπους όπως, Βλαχοϊάννης(1279-Χαλκ/κη),Βλαχόπουλος (1316-Σέρρες, 1440-Πάτρα), Βλάχος(1264- Κεφαλονιά) κτλ. (ΛΔΗΜ) (BZP)

Βλίτας-από τη ν.ε. λέξη βλίτο, αρχ. ουσ. βλίτον{Λ.Τ.}

Βολουδάκης/Βολούδης- Επώνυμο Σφακιανής οικογένειας, που είναι κλάδος των Πατακών. Η μόνη ερμηνεία που μπορώ να δώσω όσον αφορά την ετυμολογία του επων. Βολούδης, είναι να σχετίζεται με το δημωδ. βόλος,μικρή σφαίρα από γυαλί, η μπίλια,<αρχ. βλος. Η κατάληξη –ούδης, από το υποκοριστικό επίθημα ουδέτερων ουσιαστικών, -ούδι, μσν. -ούδιν < ελνστ. –ούδιον. Σχετικό επώνυμο αναφέρεται στην Κρήτη(Κάλαμος), τον 14ο αιώνα, Βόλακας, που σχηματίστηκε από το ίδιο θέμα και την μεγενθ. αρσενικών ονομάτων –άκας. (ΛΤ)(BZP)

Βορίδης/Βοριάς/Βορέας/Βοράκης- Από το δημ. βοριάς,βορέας, ο βόρειος άνεμος, μσν. βοριάς < αρχ. βορέας. Ίσως να χρησιμοποιήθηκε και σαν βαφτιστικό. Παρόμοια επίθετα Πουνέντης, Μαΐστρος, Σιρόκος κτλ. (ΛΤ)

Βόσκαρης- Από το δημωδ. βόσκαρης, ο βοσκός συν την υποκορ. καταλ. –άρης. (ΛΔΗΜ)


Βουλάρης- Από το μεσν. βουλάριος, ο γραμματέας της μητρόπολης, εντελταμένος να φυλάει τη σφραγίδα. (ΛΔΗΜ)

Βουρλής/Βούρλας/Βουρλός- Από το δημωδ. βούρλα, αλλιώς η μούρλα/μούρλια, η τρέλα, η μανία, πρβλ. βουρλίζω, βούρλισμα.< μσν. βουρλίζω `τρέμω σαν βούρλο΄<ελνστ. βρολον. (ΛΤ) (ΛΔΗΜ)


Βουζουνάρας- Από το ιδιωμ. βουζούνι-α, το απόστημα, το σπυρί-καλόγερος. Η λέξη βουζούνι, από το ιδιωμ. βουζ- ούνι<βύζα+-ούνι. Η κατάλ. –άρας ως μεγενθυτική, πρβλ. Κωνσταντάρας, Γιανναράς κτλ. (ΤΣΑΚΛ)

Βουλάρης- Από το μεσν. βουλάριος, ο γραμματέας της μητρόπολης, εντελταμένος να φυλάει τη σφραγίδα, τη βούλα. (ΛΔΗΜ)



Βουτσάς-από τη λέξη βούτσι+ επαγγελ. καταλ. -άς, βαρέλι. Β.=βαρελάς. (Τριαντ.),< ελνστ. βούτις.{ΤΟΖ}

Βρεττός/Βρεττάκος- Απο το δημ. βρετός, ο ευρημένος, ο ευρετός,1) "επί νηπίων, το υπό των οικείων του εγκαταλειφθέν και ευρεθέν υπό τινός, το έκθετον,2) νήπιον υπό των γονέων του αποτεθέν έμρποσθεν της εκκλησίας, είτε εν τη οδώ, ινά αναλάβη την βάπτισιν του ο πρώτος τυχών διαβάτης. Σύμφωνα με τον Βαγιακάκο, «Μανιάται εις Ζάκυνθον», το όνομα Βρετός, ως βαφτιστικό, είναι σύνηθες στη Μάνη. Έτσι καλείται το εκτεθειμένο από τους γονείς του βρέφος και αργότερα ευρεθέν(βρετό) από άλλους, και ονομάζεται έτσι από πρόληψη πιστεύοντας ότι έτσι θα απόφευχθεί ο θάνατος του βρέφους. Σαν επώνυμο,τουλάχιστον, από τον 14ο αιώνα, με την αρχική μορφή Ευρετός,στην Χαλκιδική(1318). Την ίδια έννοια έχει και το ιταλ. Esposito , πολύ διαδεδομένο επώνυμο στην Ιταλία.(BZP)(ΛΔΗΜ)

Βρούχας/Βρούχος/Βρουχάκης- Από το ιδιωμ. βρούχος, είδος μεγαλόσωμης ακρίδας, από το αρχ. βρούκος, Ησύχ.Γλώσσ. «βρούκος-ακριδών είδη Ίωνες. Κύπριοι δε την χλωράν ακρίδα βρούκαν». (ΤΣΑΚΛ)

Βουτσινάς-Από το δημωδ. βουτσίνα(βυτίνα,βουτίνα,μπουτίνα,μπουτινέλος), είδος μεγάλος κάδου για ποιμενική χρήση, η βούτα ή βούτη αλλού. Η παραγωγική καταλ.-άς, δηλώνει επάγγελμα πρβλ. φαναράς, βαρελάς, βουτσάς, βαγενάς κτλ(ΛΔΗΜ)

Βρούβας-από τη λέξη βρούβα ,είδος άγριου χόρτου.Και η έκφραση «τρώει βρούβες» για τον εύπιστο.{Λ.Τ.}

Βρούτσης/Βούρτσης- Από το μεσν.(και σημ.ιδιωμ.) βρουτσί(ν), μικρή βούρτσα από τρίχες χοίρου, <ουσ. βρούτσα. Ως επώνυμο με τη μορφή Βούρτζης, ήδη τον 11ο αιώνα.( J.-Cl. Cheynet, C. Morrisson and W. Seibt)(BZP)(ΜΣΚ)

Βρυώνης- Από το μτγν/μεσν. βρυώνης, είδος αμπέλου.Επώνυμο ήδη από την Παλαιολόγεια εποχή. Διευκρινιστικά ο γνωστός τουρκαλβανός Ομέρ Βρυώνης όφειλε το «επώνυμο» του στον τόπο καταγωγής του, χωριό Βρυώνη στη νότια Αλβανία. Και στα ν.ε. βρυωνιές είδος φυτού. (ΛΔΗΜ)

Βωβός- Από το μσν. βωβός, ο άλαλος, ως επώνυμο καταγράφεται τον 11ο αι. από τον Κεδρηνό(Georgius Cedrenus,Bonnae,1838-1839,II,451,18).{GLOBG}

Βώκος- Από το δημωδ. βώκος, ο μη αντιλαμβανόμενος, ο ανόητος, ο μπουνταλάς,<αρχ.βώκος, βούκος, ο γελαδάρης. Το επώνυμο Βώκος ήταν το επώνυμο της οικογένειας των Μιαούληδων, η οποία καταγόταν από τα Φυλλά Ευβοίας. (ΛΔΗΜ)

Γ

Γαβαλάς- Επώνυμο που εμφανίζεται ήδη από τον 11οαιώνα στην Ελλάδα, σχετίζεται:1) μεσν. γαβαλάν, «κεφαλάν»(Ησυχ.), και ιδιωμ.γάβα και κάβα το κεφάλι ή 2) με το δημωδ. γάβαλο, ο κόπρος του αλόγου. (ΛΔΗΜ)

Γαζέπης- Από το τουρκ. gazap, θυμός, κατάρα.{ΣΗΤΡ}

Γαζής- Από το τουρκ. gazi, αγωνιστής, τροπαιούχος.{ΣΗΤΡ}

Γαϊτάνης- Από το ν.ε. γαϊτάνι(κορδόνι μεταξωτό)< ελνστ. γαϊετανόν <λατ.gaitanum. Και ως βαφτιστικό, σπάνιο βέβαια, ως και τις μέρες μας, πρβλ. Συρμώ/ Συρματένια/Συρμής.{ΤΟΖ}

Γαλακτερός- Από το ιδιωμ. γαλαχτερός, ο πλήρης γάλακτος. Για τα ζώα, γαλακτερά όσα ακόμα θηλάζουν.{ΓΚΕ}

Γαλάνης-γαλανός + καταλ. –ης.Βλ. καστανός-Καστάνης, στρογγυλός-Στρογγύλης.{ΤΟΖ}

Γάλαρης- Σχετικό με την ιδιωμ. λέξη γαλάρι. Το πρόβατο, το παράγων γάλα, αντιθέτως με τα στέρφα-στείρα. {ΓΣ}

Γαλατσίδας- Από το δημωδ. γαλατσίδα, γενική ονομασία διάφορων χόρτων με γαλακτώδη χυμό, μσν. γαλατσίδα < γαλατσίς, αιτ. -ίδα < γαλακτίς.(ΛΔΗΜ) {Λ.Τ.}

Γαλέος-ν.ε.γαλέος, είδος ψαριού,<αρχ.γαλεός{Λ.Τ.}

Γαλής- Από το τουρκ. gali, ακριβός, υπερτιμημένος.{ΣΗΤΡ}

Γαλιάτσος- Από το ν.ε. γαλιάτσος, κωπηλάτης σε γαλέρα,ουσ. γαλιότος <βεν. galioto· πβ. γαλιότης.{ΜΣΚ}


Γαλιφάς/Γαλιφός/Γαλιφάκης/Γαλύφας- Από το δημώδ. γαλίφης, γαλίφος, ο πλάνος, ο κόλακας, αυτός που προσπαθεί να πετύχει κάτι με γαλιφιές, με καλόπιασμα. <μεσν. γαλίφος<ιταλ. gaglioffo. (ΛΤ) (ΛΔΗΜ)

Γαργαλέλης/Γαργάλης- ν.ε. γαργάλι “η σκανδάλη του πυροβόλου όπλου/ είδος φυτού”. Και σχετικό τοπωνύμιο στη Μεσσηνία Γαργαλιάνοι. Πιθανότατα να σχετίζεται όμως με το ρήμα γαργαλώ.{ΤΟΖ}

Γαρμπής- Γαρμπής , ο νοτειοδυτικός άνεμος, συνήθως χειμερινός και βροχερός. Μτφ. ο βάναυσος. μσν.γαρμπής<βεν.garbin< αραβ.garbī.. Και σαν βαφτιστικό, σπάνια.{ΓΚΕ}

Γαρμπίλας- Ίσως σχετικό με το ν.ε. γαρμπίλι ,ψιλό χαλίκι που χρησιμοποείται στην οικοδομική και στην οδοποιία· σύντριμμα.Πιθανότερο θεωρώ το ενδεχόμενο να προέρχεται από το σπάνιο βαφτιστικό Γαρμπής με την υποκοριστική κατάληξη –ίλας, κατά το Γεωργίλας. {ΜΣΚ}


Γαρώνης- Από το δημώδ. ρήμα γαρώνω, αλλιώς το αλατίζω, παστώνω. Από το ους. γάρος-η άρμη, από το αρχ. ουσ. γάρος, η λέξη και σήμερα ιδιωματικά. Το επώνυμο σχηματίστηκε όπως πολλά άλλα, π.χ. Βουλώνης(βουλώνει), Κουτσοπίνης(κουτσοπίνει), Κρυώνης(κρυώνει), Περιμένης(περιμένει), κ.α.. {ΜΣΚ}(ΛΔΗΜ)

Γάτσης-Γάτσης <Γάκης <Γεωργάκης, με τσιτακισμό. Ίσως σχετικό και με το διαλεκτικό γάτσος/γάτσης ο γάτος.{ΤΟΖ}

Γερακάρης- Αυτός που τρέφει και γυμνάζει κυνηγετικά γεράκια. Ήδη από την Παλαιολόγεια εποχή εμφανίζεται ως επώνυμο (1264-Κεφαλονιά).{ΜΣΚ}(BZP)

Γεράνης/Γερανίδης- Από το ν.ε. γεράνι, καλλωπιστικό φυτό< ελνστ. γεράνιον.{Λ.Τ.}

Γεροντόπουλος/Γέρος/Γέρου/Γερούδης/Γερούσης κ.α.- Από το δημώδ. γέροντας, γέρος, ο ηλικιωμένος, < μσν. γέροντας < αρχ. γέρων, αιτ. –οντα. Και ως μοναχικό όνομα Γερόντιος. Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα, με μορφές όπως Γεροδυάκος(sic), το 1357 στην Πόλη, Γεροκαλάς,1287 Πάφος, Γέρος το 1394-Λευκωσία,κτλ. (BZP) (ΛΤ)

Γεωργιάδης/Γεωργίου/Γεωργόπουλος/Γεωργούσης/Γεωργούλιας κ.α.- Από το βαφτ. Γεώργιος, ένα από τα δημοφιλέστερα βαφτιστικά στην Ελλάδα, όνομα αγίων, πατριαρχών, < αρχ. γεωργός. Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα, με μορφές όπως Γεωργίλας(1360-Σέρρες), Γεωργίτζης (1271-Χαλκ/κη), Γεωργιτζόπουλος(1375-Μυστράς) κτλ (BZP) (ΛΜ)

Γιαβάσης- Από το τουρκ. yavas, μαλακός.{ΣΗΤΡ}

Γιαγκάσης- Από το ν.ε. γιαγκάσης,γιαγκάης(Ποντ.). Από το τουρκ.yankaz=απατεώνας, άτακτος.{ΑΝΤΖ}

Γιαγκούλας- από το βαφτιστικό Γιάγκος+μεγεθ.καταλ. –ούλας. (Γιάγκος-Γιάννης-Ιωάννης).{ΤΟΖ}

Γιακουμάτος/Γιακουμής/Γιακουμάκης/Γιακούμογλου κ.α.- Από το βαφτ. Γιακουμής, μορφή του Ιάκωβος. Ίσως επηρεασμένο από την βενετσ. εκδοχή του ίδιου ονόματος, Giacomo<υστερολατ. Jacomus/Jacobus<Ιάκωβος. Το Ιάκωβος αποτελεί εξελληνισμένη μορφή του αρχικού εβραϊκού Ιακώβ>Yaakov, που συνδέεται με το εβρ. aqeb- φτέρνα- , επειδή σύμφωνα με τη βίβλο ο Ιακώβ γεννήθηκε δεύτερος κρατώντας τη φτέρνα του αδελφού του Ησαύ. (ΛΜ)

Γιαλαμάς- Από το τουρκ. yalama, ξεφλούδισμα, εξάνθημα στα χείλη.{ΣΗΤΡ}

Γιαλούρος- Από το ιδιωμ. γιαλούρι, πετεινός ακατάλληλος για καπόνι/καπόνι-Πετεινός ευνουχισμένος <πληθ. caponi του βεν. capon{ΣΗΤΡ}

Γιαλούσης/Γιαλουσάκης- Από το δημωδ. ο κάτοικος σε παράλιες περιοχές, κοντά σε γιαλούς, ή αυτός που ζει παραλιακά και ζει από την αλιεία και κατά συνέπεια ο άκληρος, ο φτωχός. (ΛΔΗΜ)
Γιαμαλάκης- Από το τουρκ. yamalak, μπαλωμένος.{ΣΗΤΡ}

Γιαννακάς/Γιαννάκης/Γιαννέλης/Γιαννόπουλος κτλ- Από το βαφτ. Γιάννης<Ιωάννης, δημοφιλέστατο όνομα στην Ελλάδα. Όνομα του Προδρόμου, αγιών, αυτοκρατόρων κτλ. Από το εβρ. Yokhanan-Θεός έχει δείξει εύνοια-.Ως επώνυμο εμφανίζεται τουλάχιστον από τον 12ο αιώνα με μορφές όπως, Καλογιάννης (12ος), Κουστουγιάννης(1378-Χαλ/κη), Κουτζογιάννης( 1415-Λήμνος), Μουσογιάννης (1331-Κρήτη), Παπαγιάννης(1445-Χαλκ/κη), Παπαγιαννόπουλος (13ος-Τραπεζούντα), Σγουρογιάννης (1331-Κρήτη), Γιαννίτζης(1323-Κρήτη), Τζουρουγιάννης(1319-Μακεδονία), Γιαννούτζος(1391-Κέρκυρα), Βλαχοϊάννης(1279-Ιερισσός), Γιαννίκης(1374-Κύπρος), Γιαννόπουλος(14ος), Γιανούλας(1316-Σέρρες), Δαιμονογιάννης(1248-Μονεμβασιά), κτλ. (BZP)(ΛΜ)

Γιόλδασης- Από το τουρκ. yoldas, συνοδοιπόρος.{ΣΗΤΡ}

Γιουρλάς- Από τη λέξη γιουρλάς , εθελοντής ή τοπικός γενίτσαρος (της κυρίως Ελλάδας), όχι του σουλτάνου, <τουρκ. yerli.{ΜΣΚ}

Γιουρούκης- Από το τουρκ.yürük, ο γρήγορος στα πόδια, ο νομάς, ο άσκοπα περιφερόμενος.(ΕΠΜΑ)

Γιούτσος-Από το τουρκ. yüçe=ο ψηλός, ο μεγάλος{ΣΗΤΡ}

Γκαγκάνης- Από το διαλεκτ. ν.ε. γκαγκάνι(Αμοργ.,Πελ.,Θεσσ.,Μακεδ.,Μύκ.). Ο καρπός του γαιδουράγκαθου. Σκωπτικά οι κάτοικοι του Λιτόχωρου από τους κατοίκους των γειτονικών χωριών. Η λέξη απαντά στο ιδίωμα Πυλαίας Θεσσ/κης ως ‘γκάνι «αγκάθι». Προέρχεται από το ακάνιον, ακάνθιον του Ησύχιου, με επανάληψη στην πρώτη συλλαβή του συμφώνου της δεύτερης,πρβ.ίλερη>λίλερη, αβατσινιά>βαβατσινιά κ.α.{ΑΝΤΖ}

Γκάγκαρος- Από το δημωδ. γκάγκαρος, χαρακτηρισμός που δινόταν στους γηγενείς Aθηναίους, γκάγκαρο -ς < ιταλ. ganghero `στρόφιγγα΄ (σκωπτικά, επειδή υποτίθεται ότι μαντάλωναν την πόρτα τους). {Λ.Τ.} (ΛΔΗΜ)

Γκαλίτσιος- Από το διαλεκ.(Ζαγόρι), είδος πουλιού, γκαλίτσια(τα), εν.γκαλίτσι, είδος γκαΐλας, κουρούνας, αλλά σε μικρότερο μέγεθος. Η λέξη διαλ.(Κοζ.,Καστ.){ΤΟΖ}

Γκανάτσιος- Απο την καταγεγραμμένη μορφή του βαφτιστικού Αθανάσιος, Γκανάτσιος,  στα βορειοελλαδικά ιδιώματα(Σιάτιστα, Βελβ.) (ΒΕΛΒ)

Γκέρμπεσης- Από το αρβαν. gërbë, καμπούρα,σλαβ.gбrba .Και όνομα οικισμών στην Πελοπόννησο, Γκέρμπεσης ήταν το επώνυμο αρβανίτη stratioto, μισθοφόρος των Βενετών, και όπως σνηθιζόταν ανταμοίβονταν με εκτάσεις-πρόνειες.{ALBD}

Γκιάτης/Γκλιάτης- Από το αρβαν.gjatë ο μακρύς, μακρουλός”.{ΤΟΖ}

Γκιζίκης- Από το τουρκ. gezig, κακό σπυρί, φαγούρα.{ΣΗΤΡ}

Γκίνης- Από την αρβαν. εκδοχή του βαφτ. Ιωάννης-Γιάννης.{ΤΟΖ}

Γκιόκας- Από την αρβαν. βαφτ. Γκιόκας-Γεώργιος.{ΤΟΖ}
Ή Γκιόκας- Από το τουρκ. gök, ο γαλάζιος, γαλαζωπός(ΕΠΜΑ)


Γκιουλέκας- Από το δημώδ. γκιουλέκας, πληθ. γκιουλέκηδες, ο νταής, ο ψευτοπαλικαράς: «Kάνει τον γκιουλέκα». Από το όνομα Αλβανού άτυχου επαναστάτη του 19ου αιώνα, Gjoleka. Το αλβανικό επίθετο Gjoleka προέρχεται από τα βαφτ. Gjon-Ιωάννης και Leka-Αλέξανδρος {Λ.Τ.}

Γκλαβάνης- Από το σλαβ. glavan(glava=κεφάλι), ο σπουδαίος, κύριος.{ΣΗΤΡ}

Γκόγκας- Το επίθετο που δίνουν οι Αλβανοί στους Βλάχους, “gogë”.{ΤΟΖ}

Γκολέμης-Από το σλαβ. golem, μεγάλος. Συχνό αρβανίτικο επώνυμο.{ΣΗΤΡ}

Γκολφινος (Γκολφινόπουλος κ.α.)- Συχνό επώνυμο κυρίως στην Αχαΐα, από το βαφτ. Γκολφίνος&lt;εγκόλπιον το· γκόλφι· γκόλφιν·εγκόλφιον, α) Εγκόλπιο, φυλαχτό, ) (εκκλ.) το επιστήθιο του αρχιερέα που εικονίζει το Χριστό σαν επίσημο διακριτικό της αρχιερατικής εξουσίας, γενικ.) πράγμα πολύτιμο, κόσμημα.{Λ.Τ.}

Γκουλιάρας-Από το διαλεκτ. γκουλιάρας-είδος κούνιας, η τραμπάλα, από το ιταλ.gugla&lt;λατ.agulia.{ΤΟΖ}

Γκούμας- Αρβανίτικη εκδοχή του Γιακουμής&lt;Ιάκωβος.{ΤΟΖ}


Γκούντης/Γκουντίνας- Επώνυμα από τις καταγεγραμμένες μορφές του βαφτ. Κωνσταντίνος στα βορειοελλαδικά ιδιώματα, Γκούντης-Γκουντίνας. Η διαδρομή που έκαναν μέσα από τη φωνολογία των βορειοελλαδικών ιδιωμάτων(Βελβεντό, Κοζάνη, Σιάτιστα κ.α.) είναι κάπως έτσι Κωσταντής&gt;Κουσταντής&gt;Κουντής(που έχει δώσει επώνυμο)&gt; Γκούντης. (ΒΕΛΒ)

Γκρίτζαλης- Από το διαλεκτ.(Ηπειρ.) γκρίζαλος=τραχύς, κακότροπος, φιλόνικος. Ίσως σχετικό με το σλαβ. gryzo=δαγκώνω, ροκανίζω.{ΤΟΖ}

Γοντζές- Από το τουρκ. gonce, ,μπουμπούκι.{ΣΗΤΡ}

Γόντικας- Από τη γοντικοβελόνα των ραφτάδων-τερζήδων, ίσως γόντικας ο κατασκευαστής τέτοιων βελονών.{ΣΗΤΡ}

Γούλιαρης- Από το δημωδ. γούλιαρης, ο λαίμαργος, από το ουσ. γούλα&lt;λατ.gula, το στομάχι των πουλερικών. (ΤΣΑΚΛ)

Γούργουλας- Από το ουσ.γούργουρας, ο. λαιμός (εσωτερικά), λάρυγγας, φάρυγγας και είδος αγγείου. Σχετικό και το ρήμα γουργουρίζω. &lt;λ. ηχοπ.{ΓΛ}

Γούρμος- Από το ιδιωμ. γούρμος, ο ώριμος,&lt; αρχ. ὥριμος.

Γούσιας/Γούσας/Γούτος- Από το τα αντίστοιχα βαφτιστικά, μορφές του ονόμ.Γεώργιος,πρβ. Γεωργούσιας-Γεωργούσας-Γεωργούτος. Η κατάληξηούσης, και οι παραλλαγές της απαντάται ως υποκοριστική σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, ιδίως στα τσακώνικα(βλ. Το Λεξικό της Τσακωνικής Διαλέκτου ,Θανάση Π. Κωστάκη), και σε επώνυμα κυρίως στη Χίο, και ως πατριδωνυμικό. (ΕΕΛΟΝ)

Γραμματικός/Γραμματίκας/Γραμματικόπουλος κ.α.- Από το δημώδ. γραμματικός, ο γραμματέας, από το αρχ. ουσ. γραμματικός. Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 14ο αιώνα, καθώς μεταξύ άλλων αναφέρονται οι Γεώργιος Γραμματικός-Βέρροια-1338, Γραμματικόπουλος-Κρήτη-1452, Μιχαήλ Γραμματικός-Ραδόλιβος(Σέρρες)-1316, κ.α. (ΛΔΗΜ) (BZP) {ΜΣΚ}
Γρίβας- Από το μεσν. γρίβας, άλογο που έχει χρώμα σταχτί, ψαρής, «εις ίππον γρίβαν επιβάς, Διγεν. Ζ3358)&lt; παλαιοτ. γερμ. Ghræwaz μέσω των λατινικών.{ΜΣΚ}

Γρίζας- Από το ν.ε. γρίζα, φόρεμα χρώματος γκρίζου&lt;γαλλ. gris ή ιταλ. griso.{ΜΣΚ}


Γρυπάρης/Γριπάρης- Από το δημωδ.γρυπάρης/γριπάρης, αυτός που ψαρεύει με γρίπο, συσκευή ανάλογη προς την τράτα ή ο κατασκευαστής γριπών, &lt;ελνστ. γρπος `δίχτυ ψαρά΄.(ΛΔΗΜ){ΜΣΚ}

Γρούτης- Διαλεκτ.(Χίος), ο πολύ σιωπηλός, αλλά κακής φύσης άνθρωπος.{ΧΓΠ}

Γωβιός/Γοβιός- Από το δημωδ. γωβιός, είδος μικρού ψαριού,&lt;αρχ. κωβιός. Επώνυμο Ευβοιώτη πρωταγωνιστή του ’21, (ΛΔΗΜ)


Δ

Δάβαρης(Δαβαράκης,Ντάβαρης)- Από το τουρκ. davar, η κατσίκα, το κοπάδι.(ΕΠΜΑ) 

Δαλάκης- Από το τουρκ. dalak, αιχμάλωτος, δούλος.{ΣΗΤΡ}

Δάλας- Ίσως από το αρβανίτικο dhalle=ξυνόγαλο, βλαχ.dala.{ΤΟΖ}

Δαμαλάς- Από το δημωδ. δαμάλι. Αλλιώς το μοσχάρι .&lt;δαμάλιον.{ΜΣΚ}

Δαμανάκης/Δαμιανάκης- Από το βαφτ. Δαμιανός, και την (αρχικά υποκοριστική) κατάληξηάκης. Το βαφτ. Αβέβαιου ετύμου, πιθανώς, σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη, σχετίζεται με το αρχ. Δάμων.

Δεμέστικος/Δεμέστιχας- δομέστικος, αρχηγός, διοικητής, &lt;λατ. domesticus{ΜΚΣ}

Δερβίσης- Από το τουρκ. dervis, μοναχός, φτωχός.{ΣΗΤΡ}


Δημηνάς- Από την καταγεγραμμένη μορφή του βαφτ. Δημήτριος, Δημηνάς. Η συγκεκριμένη μορφή του Δημήτρης απαντάται στα βορειοελλαδικά ιδιώματα(π.χ. Καταφύγι). (ΒΕΛΒ)
Διγόνης/Διγγόνης-Από το ιδιωμ. διγόνι, διγγόνι,1) ο δισέγγονος,2)το όψιμο αρνί,κατσίκι ή δημητριακό και 3) το ζώο που βυζαίνει δύο μητέρες. (ΤΣΑΚΛ)

Διδάχος- Από το δημωδ. διδάχος, ο διδάσκαλος, και οικισμός στην Αχαΐα, Διδαχέϊκα. (ΛΔΗΜ)

Δικαίος-Από το μεσν. Δικαίος, τοποτηρητής, αναπληρωτής (πολιτικού ή θρησκευτικού άρχοντα).Ως επώνυμο ήδη από την Παλαιολόγια εποχή.{ΜΣΚ}(BZP)

Διμισκής(Ντιμισκής)- Επώνυμο της μάνας του Καραϊσκάκη, της γνωστής καλόγριας. Η λέξη προέρχεται από το ν.ε. διμισκί&lt;δαμασκί, προκ. για μαχαίρι ,δαμασκηνό&lt;βεν. damaschin,πβ.τουρκ. dimişkî{ΜΣΚ}


Δίπλας- Από το δημωδ. δίπλας/διπλάρι, ο δίδυμος. Επώνυμο γνωστού Σαρακατσάνου αγωνιστή του ’21. (ΛΔΗΜ)

Δισάκιας- Από το δημωδ. δισάκι, διπλός σάκος, ταγάρι, &lt; ελνστ. δισάκκιον.

Δογάνης/ Ντογάνης- Από το τουρκ. dogan, γεράκι.{ΣΗΤΡ}

Δοκανάρης - Από το μεσν./δημώδ. δόκανο, ο δοκός, αλλιώς το δοκάνι, &lt;αρχ. δοκός. Σχηματίστηκε με τη συνήθη επαγγελματική κατάληξηάρης, βλ.βαρκάρης, γελαδάρης, λυράρης, περιβολάρης κ.τ.λ. . Προφανώς η λέξη δοκανάρης θα είχε τη σημασία του κατασκευαστή ή εμπόρου δοκάνων. (ΛΔΗΜ)
Δοξαράς- ο. κατασκευαστής τόξων, &lt;ουσ. δοξάρι + κατάλ. –άς. Ως επώνυμο ήδη από την Παλαιολόγεια εποχή.{ΜΣΚ}(BZP)

Δουδούμης- Από το αρβαν. ντουντούμ, το αρσ. κρεμμύδι, που το κάνουν σπόρους.{ΣΗΤΡ}

Δούκας- δουξ ο· δούκας, βυζ.στρατιωτικός ή πολιτικός διοικητής, άρχοντας, &lt;λατ. Dux, Και όχι σπάνιο βαφτιστικό ήδη απο τη βυζαντινή εποχή λόγω της μεγάλης αυτοκρατορικής οικογένειας των Δουκών, όπως έδωσαν και οι άλλες σημαντικές μεσαιωνικές ελληνικές οικογένειες, βλ. Λάσκαρης/Λασκαρίνα, Δούκας/Δούκισα, Ράλλης/Ραλλού, Κομνηνός κ.α.{ΜΣΚ}

Δουλγέρης/Δουληγέρης- Από το τουρκ. dülger,ο μαραγκός.{ΣΗΤΡ}

Δουσμάνης/Ντουσμάνης- Από το τουρκ. dusman, εχθρός. Η οικογένεια αναφέρεται ήδη απο τον 15ο αιώνα και κλάδη της υπήρχαν/υπάρχουν σε Αθήνα και Κέρκυρα.{ΣΗΤΡ}

Δραγουμάνος- ο· τζουρτζουμάνος· τζουτζουμάνος. Διερμηνέας, &lt;αραβ. tarğumān &lt; ιταλ. dragomanno - βεν. dragoman.{ΜΣΚ}

Δραγώνας- Ίσως από το μεσν. και δημωδ. δραγόνος, στρατιώτης, πολεμιστής σε σώμα ελαφρού ιππικού,&lt;αντιδ. γαλλ. dragon&lt;λατ.draco&lt;αρχ. δράκων. Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα, ως Δραγωνάς στη Χαλκιδική. (BZP) (ΛΜ)

Δρένιος/Ντρένιος- Από το δημωδ. δρένιος-ντρένιος, το ξύλο της οξύας και αυτό που έχει το χρώμα του. Μτφ. ο άμυαλος, ασυνείδητος, και αναίσθητος, &lt; αρχ. επίθ. δρύινος.

Δρίτσας- Από το δημωδ.δρίτσα(συνηθ.πληθ.δρίτσες), ναυτικός όρος, τα σχοινιά από τα οποία κρέμονταν οι αρτέμονες.&lt;ιταλ.drizza.Πρβλ. σχετικά με τη ναυσιπλοία επώνυμα Μάϊνας, Μπαρμπαρέσος, Λαγουδέρης, Φλόκος κτλ συνήθως ιταλικής προέλευσης αφού τα ιταλικά(βενετικά) ήταν ηlinguafranca και περίπου επίσημη γλώσσα των ναυτικών την περίοδο της δικής μας τουρκοκρατίας. (ΛΔΗΜ)

Δρόλαπας- Από το δημωδ. δρόλαπας/δρολάπι, ο σφοδρός άνεμος συνοδευόμενος από έντονη βροχή, λαίλαψ.&lt;υδρολαιλάπιον&lt;αρχ.ὑδρο- + λαῖλαψ.Πρβλ. σχετικά επών.(άνεμ.) Πουνέντης, Μαΐστρος, Μελτέμης κτλ (ΛΔΗΜ) (Λ.Τ)

Δρούγγας- Από το ηπειρωτικόδρούγκα «το αδράχτι χωρίς σφοντίλι»,σχετικό με το βλαχ. druga «ρόκα για γνέσιμο», αλβ. drugë «αδράχτι», σλαβ. drongu «το κοντάρι».{ΤΟΖ}

Δυοβουνιώτης- Επώνυμο γνωστού αγωνιστή του ’21. Το επώνυμο δηλώνει καταγωγή από το χωριό Δύο Βουνά, ν. Φδιώτιδος, δ. Γοργοποτάμου.{ΤΠΝΜ}

Ε
Εμφιετζόγλου- Από το τουρκ.emfiye=το ταμπάκο, καπνός. Εμφιετζής ο παραγωγός καπνού.{ΣΗΤΡ}


Ευταξίας- Από το μεσν. ευταξίας, εκκλησιαστικό αξίωμα, ο υπεύθυνος για την τήρηση της ευταξίας την ώρα της λειτουργίας. (ΛΔΗΜ)

Ζ
Ζάβαλης- Από το τουρκ. zavalli, δυστυχισμένος, κακόμοιρος.{ΣΗΤΡ}

Ζαβιτσάνος-Επώνυμο που δηλώνει τον κάτοικο που προέρχεται από το χωριό Ζάβιτσα(σημ. Αρχοντοχώρι) της Αιτωλοακαρνανίας.Το τοπωνύμιο πιθανώς είναι σλαβικό και σχετίζεται με το σλαβ.zaba=βατράχι.{ΤΠΝΜ}

Ζαββός- Προέρχεται από τη ν.ε. λέξη ζαβός, που δηλώνει τον τρελό,άμυαλος. Αβέβαιης ετυμολογίας . (Λ.Μ)

Ζαβράκος- Από το αραβ.τουρκ. zavrak, βαρκάκι, είδος λαγηνιού.{ΣΗΤΡ}

Ζάβρας- Ίσως από το βλαχ. javra, το ζαγάρι, το κοπρόσκυλο.{ΤΟΖ}

Ζαγάρης- Από το μεσν. ζαγάριν, &lt;αραβ.τουρκ. zagar, λαγωνικό.{ΣΗΤΡ}

Ζαγκανιάρης-σχετικό με το επίθετο δαγκανιάρης, που συνηθίζει να επιτίθεται και να δαγκώνει.{ΦΔΚ}

Ζαΐμης- κατά την περίοδο της Tουρκοκρατίας, ο ιδιοκτήτης ή επικαρπωτής γαιών που είχε την υποχρέωση, σε περίοδο πολέμου, να δίνει στο σουλτάνο ορισμένο αριθμό ιππέων, τουρκ. Zaîm{ΜΚΣ}


Ζάκουρας- Από το ιδιωμ. ζάκουρας,1)το μέρος της δούγας που εξέχει από τον πάτο του ξύλινου βαρελιού, και μτφ.2) ο μικρόσωμος, βραχύσωμος άνθρωπος. &lt;μεσν.(Λεξ.Σουιδα)ζάκορον, και ο υπηρέτης&lt;διάκορος. (ΤΣΑΚΛ)

Ζαμάνης- Από το τουρκ. zaman, χρόνος, καιρός, ν.ε. ζαμάνι.{ΣΗΤΡ}

Ζαμπάκης- Από το ν.ε. ζαμπάκι, , ο κρίνος, τουρκ. zambak {ΣΗΤΡ}

Ζαμπέτας- Μητρων. επώνυμο σχετικό με το βαφτ. Ζαμπέτα, γυναικείο όνομα που διαδόθηκε στην Ελλάδα μετά την Βενετοκρατία/ Φραγκοκρατία, &lt;ιταλ.Elisabetta&lt;ελλην.Ελισάβετ&lt;εβρ.Elisheva, που σημαίνει «όρκος Θεού». {ΚΥΘΝ}

Ζαμπίτης- Αστυνομικό όργανο κατά την τουρκοκρατία,&lt; τουρκ. zâbit.{ΜΣΚ}

Ζαμπούνης- Ο ασθματικός, αδύνατος.&lt;τουρκ.zabun{ΓΛ}

Ζαργάνης-είδος ψαριού, μσν.ζαργάνα, ζαργάνη &lt; ελνστ.ζαργάν(η){Λ.Τ.}

Ζαρίφης- Από το αραβ.τουρκ. zarif, χαριτωμένος, κομψός, λεπτός.{ΣΗΤΡ}

Ζάρκος- Από το ιδιωμ. ζάρκος/ζόρκος, ο γυμνός, άγν. ετυμ.Και ζαρκώνομαι, αλλιώς το ντύνωμαι. Ίσως σχετικό με το σάρκα. (ΜΣΚ)(ΛΔΗΜ)

Ζαρπαλής- Από το τουρκ. zarpali, ορμητικός, σφοδρός.{ΣΗΤΡ}

Ζάρπας- Από το τουρκ. zarp, ορμή.(;){ΣΗΤΡ}

Ζαχείλας(Τζαχείλας)- Από το διαλεκτ.(βορ.Ελλ.) ζαχείλας,τζαχείλας ή τραχείλας, ο άνθρωπος με πρησμένα χείλη. (ΚΖΛ)

Ζέβλας- Από το ιδιωμ.(Στερεά Ελλάδα) ζέβλα, ξύλινο εξάρτημα σε σχήμα U απόπου δένονταν ο ζυγός για να γίνει το όργωμα. Σχετικό με το κοινό ζευγάς. {ΓΛΑΙΤ}

Ζεγγίνης- Από το τουρκ. zengin, πλούσιος.{ΣΗΤΡ}

Ζιώγας- Από την παραλλαγή του ονόματος Γεώργιος στη βόρεια Ελλάδα, χρησιμοποιούμενο και από βλαχόφωνους. Παρόμοιες παραλλαγές, Τζιώγας,Τζόγγας,Ζόγκας. {ΜΓΤΧ}

Ζόγκας- Από το αρβανίτικο zog, πτηνό, το πουλί. (ΧΡΑΡΒ)

Ζολότας- Από το οθωμανικό νόμισμα zolota(αργυρό νόμισμα αξίας 30 παράδων) και με τη σειρά του από το αρχ.σλαβ. zlato «χρυσός».{ΤΟΖ}

Ζορμπάς- Από το αραβ.τουρκ. zorba, ο ταραξίας, αντάρτης.{ΣΗΤΡ}

Ζουγλός/Ζουγλής/Ζουγλάς/Ζουγλάκης- Από το μεσν. ζουγλός, ο ανάπηρος, και ζουγλοχέρης ο κουλοχέρης.(ΜΣΚ)

Ζουλούμης- Από το αραβ.τουρκ. zulum, αδικία, πίεση.{ΣΗΤΡ}

Ζυγούρης-ζυγούρι, αρνί ηλικίας δύο χρόνων. μσν. ζυγούριν &lt; ζυγ(ός) (επίθ.) –ούριν,(Τριαντ.){ΤΟΖ}

Ζυμπρακάκης- Από ιδιωμ. ζύμπραγος &lt;αρχ. σύμπραγής, ο δίδυμος.{ΣΗΤΡ}

Ζώτος- Από το αρβαν. ζοτ-ι, κύριος, θεός, άξιος. Εχει και τη σημασία του ιερέα.{ΣΗΤΡ}

Ζώχιος- Από το ιδιωμ. ζόχιοι,οι. Είδος χόρτου. Ο αρχ. σόγχος.{ΣΗΤΡ}

Θ

Θέμελης- Από το βαφτ. Θέμελης, και αυτό με τη σειρά του από το ουσ. θεμέλιο.{ΤΟΖ}


Θεριακός-Από το δημωδ. θεριακός, ο γερός, ο κοτσονάτος, μτφ. το θεριό. (ΛΔΗΜ)

Θερμός/Θερμογιάννης/Θερμολιάς/Θερμίδης- Από το δημωδ. θέρμη, η ζεστασιά, θερμός ο ζεστός. Μτφ. Ο ένθερμος, ο εγκάρδιος αλλά και ο ζωηρός και ευκίνητος,<αρχ. επίθ. θερμός.

Θρασκιάς- Από το διαλεκτικό θρασκιάς, ο άνεμος που φυσάει από τη Θράκη.Μτφ. ο Θρακιώτης.
(ΗΜΕ)

Θράψας- Διαλεκτ.(Χίος), θράψα, γεωργική σανίδα, κυρτή στο μπροστά μέρος, Για τη «θράυση» βώλων.Ίσως Θράψας ο κατασκευαστής τέτοιων σανιδών. {ΧΓΠ}

Ι

Ιντζές- Από το τουρκ. ince, λεπτός, φίνος, πονηρός.{ΣΗΤΡ}

Κ

Καβαδ(ί)άς-Απο το μεσ.ελλ. καβάδιν, μακρύ ένδυμα,ανδρικό και γυναικείο,(<τοπων. Κάβαδα της Καρμανίας).{ΜΣΚ}

Καβάκας -ονομασία όρνιθας ωραίας και παχιάς, <ουσ. *κακκάβα <μτγν. κακκάβη{ΜΣΚ}

Καβάφης- Από το τουρκ. kavaf, τσαγκάρης.{ΣΗΤΡ}

Καβούκης- Από το ν.ε. καβούκι<τουρκ. kabuki “η φλούδα, το όστρακο”.{ΤΟΖ}

Καγιάς- Από το τουρκ. kaya, βράχος.{ΣΗΤΡ}

Καγκελίδης-Από το ν.ε. ουσ. καγκέλι,το κικλίδωμα,κάγκελο<ελνστ. κάγκελ(λ)ον < λατ. cancell(um).{ΠΕ}

Καζάζης - Mεταξουργός, μεταξοπώλης, <τουρκ. kazaz{ΜΣΚ}

Καζάζης- Από το αραβ.τουρκ. kazaz, μεταξάς.{ΣΗΤΡ}

Καζίκης- Από το τουρκ. kazik, παλούκι.{ΣΗΤΡ}

Καϊμακάμης-ανώτερος διοικητικός αξιωματούχος επαρχίας του Οθωμανικού Κράτους, τοποτηρητής<τουρκ. kaymakam{ΜΣΚ}

Καΐρης- Από το τουρκ. kair, βάθος, σύρτη, στην Κρήτη ο φυλάργυρος.{ΣΗΤΡ}

Καϊσερλής- Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από την Καισάρεια της Καππαδιοκίας,Kayser στα τουρκικά. Συν την τουρκογενή κατάλ. –λής που δηλώνει προέλευση.{ΤΠΝΜ}

Κακαβάς/Κακκαβάς- Από το δημωδ. κακκάβι, είδος χάλκινου αγγείου, αλλιώς λεβέτι.< αρχ. ουσ. κακκάβιον. Κακκαβάς, ο κατασκευαστής των συγκεκριμένων αγγείων. (ΛΔΗΜ) {ΜΣΚ}

Κάκαβρος- Διαλεκτ.(Χίος), κάκκαβρος,ο κόκορας. Ίσως από το κάκκαβος, ο «αρσενικός πέρδιξ».{ΧΓΠ}

Κάκαλος- Από το δημωδ. κάκαλο, κάκ(κ)αδο, και κάκανο, η ξερή «κρούστα» που καλύπτει τις πληγές. (ΛΔΗΜ)

Κακάνης/Κακανάς- Από το κοινό ν.ε. κάκανο, «το ηχερό γέλιο», ηχομ. «κα-κα-κα», πρβ.χάχας{ΤΟΖ}

Κακανιάρης- Από το δημωδ. κακανιάρης, ο χαχανιάρης, χάχας, αυτός που γελά χωρίς λόγο.(ΛΔΗΜ)

Κακάρας - κεφάλι (μεγεθ., ειρων.), <ουσ. κάκαρον,ιδιωμ.{ΜΣΚ}

Καλαμίδης- ίσως από τη λέξη καλαμίδι, αλιευτικό καλάμι,<ουσ. καλάμιν + κατάλ.‑ίδιν{ΜΣΚ}

Καλαμούκης- Από τη λέξη καλάμι,καλαμάς-ο έμπορος καλαμιών, και την υποκορ. κατάληξη –ούκι>ούκης(πρβλ. πάλος-παλούκι,Γιάννης-Γιαννούκης κτλ).

Καλαμπαλίκης–Από το ν.ε. ουσ.καλαμπαλίκι< τουρκ. kalabalιk , φασαρία, οχλαγωγία,πλήθος.{ΜΣΚ}

Καλαπόδης -ξύλινο ομοίωμα του κατώτερου τμήματος του ποδιού, σε φυσικό μέγεθος, επάνω στο οποίο οι υποδηματοποιοί συναρμολογούν τα δέρματα και κατασκευάζουν τα παπούτσια, μσν. καλαπόδιν < ελνστ. καλαπόδιον υποκορ. του αρχ. Καλάπους. Ως επώνυμο ήδη από την Παλαιολόγεια εποχή(1288, Νάξος). {ΜΣΚ}(BZP)

Καλαφάτης -τεχνίτης ειδικός στο καλαφάτισμα* πλοίου,από το μεσν. καλαφάτης, πιθ. <υστλατ. *calefa(c)tor καλαφατίζω. (Ναυτ.) βουλώνω με στουπί και πίσσα τις χαραμάδες πλοίου, επισκευάζω πλοίο. Ως επώνυμο ήδη απο τον 14ο αιώνα, καθώς αναφέρεται κάποιος Γεώργιος Καλαφάτης το 1336 στην Απάμεια. Γνωστός με αυτό το επώνυμο και ο αυτοκράτορας Μιχαήλ 'Ε ο Καλαφάτης.{ΜΣΚ}(BZP)

Καλεντέρης- Από το τουρκ.περσ. kalender, απλοϊκός, αδιάφορος για τα κοσμικά.{ΣΗΤΡ}

Κάλεσης- Από το ιδιωμ.(Ηπειρ.) κάλεσης, «όνομα σκύλου ασπρόμαυρου», ή « μαλλιαρός». Η λέξη σαν χαρακτηρισμός προβάτων, πρέπει να το θεωρήσουμε αρβανίτικο, από το αρβ. kalesh, πρβ. βουλγ.kalesu, αρομ.calesu ”το πρόβατο με μαύρο μπάλωμα στο κεφάλι”.{ΤΟΖ}

Καληώρας- Επώνυμο που προήλθε ίσως από τη συνήθεια του φέροντα να χρησιμοποιεί τη φράση «καλη ώρα». Βλ. Καλημέρας, Πολυζώης κ.α.{ΓΚΕ}

Καλιακούδας- Από το ν.ε. καλιακούδα, πουλί με μαύρο πτέρωμα, που φωλιάζει σε ρωγμές βράχων, ίσως *κολοιακούδα με υποχωρ. αφομ. [o-a > a-a] < κολοιακούδ(ι) -α < κόλοιακ(ας) -ούδι < αρχ. κολοι(ός) –ακας.{Λ.Τ.}

Καλιγάς ή Καλλικάς/Καλιγάρης.-πεταλωτής, <ουσ. καλίγι(ο)ν + κατάλ. ‑άς ή <ουσ. καλιγάριος. Ως επώνυμο ήδη απο τον 13ο-14ο αιώνα, καθώς αναφέρονται : ένας Θεόδωρος Καλιγάς στη Χαλκιδική, ένας Καλιγόπουλος το 1259 στη Σμύρνη, ένας Θεόδωρος Καλιγόπουλος το 1301 στις Σέρρες, ένας Θεόδωρος Καλιγάρης το 1264 στην Τραπεζούντα, κ.α..  {ΜΣΚ}(BZP)

Καλικούνης- Από το ιδιωμ.(Κύθηρα) καλκούνι, η τάπα των βαρελιών. Θεωρώ όμως πιο πιθανή την περίπτωση να πρόκειται για υποκοριστική μορφή του ονόματος Καλός, με δύο υποκοριστικές καταλήξεις(-ίκας, -ούνης), φαινόμενο καθόλου σπάνιο, πρβ. Γιαννακουδέλης, Γιαννακόπουλος κτλ. {ΣΗΤΡ}

Καλίτσης/Καλίτζης- Από το βαφτ. Καλός, και την υποκορ. κατάληξη –ίτζης/ίτσης, διαδεδομένη στον ύστερο μεσαίωνα στα ελληνικά. Λιγότερο πιθανό , από το καλίγι(ο)ν το· καλίκι(ν)· καλίτσι(ν),είδος υποδήματος.{ΜΣΚ}

Καλκάνης- Από το τουρκ. kalkan, ασπίδα.{ΣΗΤΡ}

Καλλέργης- Από το μεσν. καλλίεργος, «ο καλώς ειργασμένος». Γνωστή βυζαντινή οικογένεια, κλάδος της οποίας εγκαταστάθηκε στην Κρήτη όπου και επιβιώνει μέχρι σήμερα. Ως επώνυμο ήδη απο την παλαιολόγια εποχή, αν και σίγουρα παλαιότερα, καθώς αναφέρονται: ένας Καλλιέργης το 1321 στη Θεσσαλονίκη γεννημένος στη Φιλαδέλφεια, ένας Αλέξανδρος Καλλιέργης το 1322 επίσκοπος Μυλοποτάμου στην Κρήτη, κ.α. (ΛΔΗΜ)(BZP)

Καλλίνης- Πιθανότερα μητρωνυμικό από το θηλ.βαφτ. Καλλίνη(Καλός), κατά το Αγγελίνη,Μηλίνη, Γεωργίνη κτλ. Λιγότερα πιθανό, από το τουρκ. kalin, χοντρός, παχύς. {ΣΗΤΡ}

Καλλιμάνης- Απο το ιδιωμ. καλλιμάνι-καλλιμάνα, μικρό αποδημητικό πουλί. (ΛΔΗΜ)


Καλίτσιος- Από την καταγεγραμμένη υποκοριστική μορφή του βαφτιστικού Χαρίσιος στα βορειοελλαδικά ιδιώματα, Καλίτσιος.  (ΒΕΛΒ)
Καλογρίτσας- Από την κεφαλλ. ιδιωμ. λέξη καλογρίτσα, μικρό μαύρο κυάμιο, λη μητρωνυμικό από το επίθ. καλογρίτσα, υποκορ. του καλόγρια, μπορεί να χρησιμοποιούταν μεταφορικά για θρησκευόμενες γυναίκες, και όχι απαραίτητα για κυριολεκτικά μοναχές.{ΓΚΕ}

Καλοκύρης- Από τη λέξη καλός, και το κύρης,ο αφέντης,< μσν. κύρης < αρχ. κύριος. Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 14ο αιώνα, καθώς αναφέρεται κάποιος Γεώργιος Καλοκύρης από το Ιερόν(σημ.Anadolu Kavak) στο Βόσπορο. Πρβλ. και τα ιταλιώτικα σημερινά επώνυμα  Calaciura/Caliciuri .(ΛΔΗΜ) (BZP)

Καλοτάς- Από το προσηγορικό καλόττα( κάλυμμα,σκουφί) και τη δηλωτική καταλ. –άς. (καλόττα<ιταλ.callota). Οικογένεια Καλωτά άκμαζε στα Ιωάννινα τον 16οαιών.(Λαμπρίδης,Αγαθοεργήματα 16).{ΤΟΖ}

Καλπάκης- Από το ν.ε. καλπάκι “το στρογγυλό κάλυμμα του κεφαλιού”< τουρκ. kalpak.{ΤΟΖ}

Κάλφας- Από το ν.ε. κάλφας, ο αρχιτεχνίτης, μάστορας ,<τουρκ.kalfa.{ΜΣΚ}


Καμακάς- Απο τη λέξη καμακάς, ο καμακιστής, αυτός που ψαρεύει με το καμάκι.Καμάκι<<αρχ. κάμαξ. (ΛΔΗΜ)

Καματερός- ή καματηρός, ο φίλεργος, εργατικός(κάματος) ,<αρχ. επίθ. καματηρός. Ως επώνυμο ήδη από τον 11ο αιώνα, και επώνυμο πατριάρχη του 12ουαιώνα ,Καματερός Βασίλειος.{ΓΛ}

Καμζόλας/Καμζέλας- Από το ιδιωμ. καμζέλι,καμιζόλα, το εσωτερικό γυναικείο κοντό φόρεμα με κοντά μανίκια και ανοιχτό μπροστά και κοντό παιδικό παντελόνι που κάλυπτε το στήθος και κούμπωνε στην πλάτη, <βεν.camisola. {ΓΛΑΙΤ}

Καμινάς- Από το μεσν. καμινάς, ο καμινάρης-καμινευτής, αυτός που δουλεύει σε καμίνια. <μσν. καμίνι(ν) < ελνστ. καμίνιον υποκορ. του αρχ. κάμινος. Ως επώνυμο ήδη απο τον 13ο αιώνα καθώς αναφέρεται κάποιος Λέων Καμινάς. {TRABZ}(BZP)

Καμινάρης -αυτός που ανάβει το καμίνι (του λουτρού), <ουσ. καμινάριος<ουσ. καμίνιον + κατάλ-άριος. και διαλεκτ.(Χίος),καμινάρης, ο ασβεστοποιός, αρχ. καμινεύς. {ΜΣΚ} {ΧΓΠ}

Καμπανάρης- Απο τη λέξη καμπάνα(μεσν. λατ. campana), και την κατάληξη -άρης.Ο κατασκευαστής καμπανών.Ως επώνυμο ήδη από τον 11ο αιώνα στην Πελοπόννησο(Καμπανάριος Μιχαήλ) και αργότερα με μορφές όπως Καμπανάρης(Ανδρέας)-Θεσσ/κη,1421 και Καμπαναρόπουλος-Θεσσ/κη,1320. {ΜΣΚ}(BZP)

Καμπάρδης- Προφανώς πρόκειται για σύνθετο αρβανίτικο επώνυμο με δεύτερο συνθετικό το bardhë-άσπρος. Το πρώτο συνθ. -κα, δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Καμπάς-Ο κατασκευαστής γαμπών/καπών(κάπα ή καπάς),πανωφόρι από χοντρό μάλλινο ύφασμα. <βεν.gaban.{ΜΣΚ} ή
Καμπάς- Από το τουρκ. kaba,ο χοντρός, άξεστος.(ΕΠΜΑ)

Καμπέρης- Από το αραβ.τουρκ. kamber, δούλος γεννημένος στο σπίτι του κυρίου του, πιστός δούλος.{ΣΗΤΡ}

Καναβός/Καναβής-i) Από το ιδιωμ. κανάβη, είδος αγριόπαπιας.ii) Από το ιδιωμ. κάναβος, ξύλινος σκελετός του τεχνίτη για το πρόπλασμα από κερί ή από πηλό.{ΣΗΤΡ} ή πιθανότερα αυτός που έχει το χρώμα της καννάβεως.< μσν. καννάβι(ν) < ελνστ. καννάβιον υποκορ. του αρχ. κάνναβις. Ως επώνυμο ήδη απο τον 13ο αιώνα καθώς αναφέρονται: ένας Μιχαήλ Καναβός το 1264 στην Κεφαλονιά, και ένας Νικηφόρος Καναβός το 1364 στην Πόλη. (ΛΔΗΜ) (ΛΤ)(BZP)

Κανακάρης-χαϊδεμένος, αγαπημένος, <ουσ. κανάκι* + κατάλ.-άρης<αρχ. ουσ. καναχή{ΜΣΚ}

Κανάκης-από τη λέξη κανάκια,χάδια.< <αρχ. ουσ. καναχή. Η λέξη χρησιμοποιούταν και ως βαφτιστικό. Ως επώνυμο το συναντάμαι το 1264 στη Κεφαλονιά, το 1338 στο χωριό Ψαλιδόφουρνα Χαλκιδικής καθώς αναφέρεται κάτοικος ονομαζόμενος Μανουήλ Κανάκης, , το 1355 κάποιος Νικόλαος Κανάκης στη Λήμνο,κ.α.. {ΜΣΚ}(BZP)

Κάνιστρας- Ο κατασκευαστής κάνιστρων, 1. πλατύ και άβαθο καλάθι· πανέρι,2. εξάρτημα ανυψωτικού μηχανήματος, όπου τοποθετούνται τα υλικά που μεταφέρονται. < αρχ. κάνιστρον.{ΣΗΤΡ}

Κανλής -φονιάς,<τουρκ. Kanlι{ΜΣΚ}

Κανούτας- Από το ηπειρωτ. διαλεκ. κανούτα,κενούτα= «όνομα φαιόχρου κατσίκας», από το βλαχ.κανούτ «φαιός, ξανθός»<λατ.canutus.{ΗΠΟΙΚ}

Καντέρης- Από το αραβ.τουρκ. kaderi, μοιραίος.{ΣΗΤΡ}

Καντηλιέρης- Απο τη λέξη καντηλ(ι)έρι, το κηροπήγιο, ή λυχνία λαδιού.καντήλι<< ελνστ. κανδήλα.(ΛΔΗΜ)

Καντρής/Κατρής- Από το τουρκ. kadri, δυνατός, ευηπόληπτος.{ΣΗΤΡ}

Καπάνταης- Από το τουρκ.kabadayi,ο παλληκαράς(ΕΠΜΑ)
Καπασάς- Από το μσν. καπάσιον,καπάσι, κάλυμμα κεφαλής αξιωματούχων και ιερωμένων, σχετ.με την κάπα. {ΜΣΚ}

Καπάτος -αυτός που είναι ντυμένος με κάπα, <ουσ. κάπα + κατάλ.‑άτος{ΜΣΚ}

Καπερώνης- Ίσως από το ν.ε.καπερούνι, σκούφος, <γαλλ.chaperon{ΜΣΚ}

Καπιτζής –καπικής, φρουρός πύλης, <τουρκ. Kapιcι{ΜΣΚ}

Καπλάνης- Από το τουρκ. kaplan, τίγρης.{ΣΗΤΡ}

Κάππαρης- από τη λέξη κάππαρη, θαμνώδες φυτό και ο καρπός του, αρχ. ουσ. κάππαρις.{Λ.Τ.}

Κάπρης- καπρί ,(λαϊκότρ.) ,ο κάπρος. [μσν. καπρίν υποκορ. του αρχ. κάπρος `αγριογούρουνο΄.{ΤΟΖ}

Καπώνης- Από το ν.ε.καπόνι ,πετεινός ευνουχισμένος <πληθ. caponi του βεν. capon{ΣΗΤΡ}

Καραβέλλας - είδος ιστιοφόρου μεγάλου εκτοπίσματος με τρεις ή τέσσερις ιστούς-ιταλ. caravella. Η λ. και σήμ. (‑έλα)]{ΜΣΚ}

Καραβίας/Καραβιάς- Ο σύντροφος του εμπόρου. Ως λέξη πρωτοκαταγράφεται τον 6οαι. μ.Χ. στο Λειμωνάριο του Ιωάννη Μόσχου.{GLOBG}

Καραβιώτης- 1) Ο προερχόμενος από τοπωνύμιο σχετικό με το καράβι, όπως Καράβι, Καραβάς,κτλ, και 2) η λέξη καραβιώτης δήλωνε και τον ναύτη, ο καραβίσιος. (ΛΔΗΜ)

Καράβολας- Από το ιδιωμ.(Σύμη,Νίσυρος,Ίος,Σαντορ.κτλ) καράβολας, ο σαλίγκαρος, <ιταλ.caragollo. (MEYER)

Καραγάτσης- Από το ν.ε. καραγάτσι=η φτελιά(είδος δέντρου)<τουρκ. karaağaç{ΣΗΤΡ}

Καραγκιόζης- Από το τουρκ. karagoz, μαυρομάτης.{ΣΗΤΡ}

Καραγκούνης- καραγκούνης ,«ο κάτοικος της πεδινής Θεσσαλίας που ασχολείται με τη γεωργία σε αντίθεση με τους Σαρακατσάνους και τους Βλάχους/ και μεταφ. ο φτωχός,ο αγροίκος. Ίσως από το τουρκ. Kara+guna «μαυρή κάπα». Οι Καραγκούνηδες της Θεσσαλίας δεν πρέπει να συγχέονται με τους Καραγκούνηδες-Αρβανιτόβλαχους της Αιτωλοακαρνανίας.{ΤΟΖ}

Καρακάσης- Από το τουρκ. karakas, μαυροφρύδης.{ΣΗΤΡ}

Καράμανλης(Καραμάνης)κτλ)-Από το τουρκ. karaman, ο μαυριδερός, ή ο καταγόμενος από την Καραμανία. Παρόμοια μη πατριδωνυμική χρήση του παραγωγικού επιθήματος -li(λής)μπορούμε να τη συναντήσουμε στα νεοελληνικά λεξιλογικά δάνεια απο την τουρκική μερακλής, μπελαλής, παραλής(παράς-λεφτά), σεβνταλής κτλ. Φυσικά η περίπτωση να σχετίζεται το επώνυμο με την περιοχή της Τουρκίας Karaman δεν είναι καθόλου απίθανη, απλώς δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι σε κάθε περίπτωση πως χρησιμοποιείται το παραγωγικό επίθημα -λής(τουρκ. li) (ΕΠΜΑ) και (ΛΜ)

Καραμουσαλής -είδος ιστιοφόρου πλοίου, [<ουσ. καραμουσαλί + κατάλ.‑ής <τουρκ. Karamusal{ΜΣΚ}

Καραμπέρης- Προσωνυμία που έδιναν άλλοτε οι Ζαγορήσιοι της Ηπείρου στους καμπίσιους Ηπειρώτες. Ίσως από το τουρκ. kara “μαύρος” + αραβ. Ber «ηστεριά» ή από το τουρκ.karabiber«μαυροπίπερο».{ΤΟΖ}

Καραντινός – Επώνυμο που ανήκει στα εθνικά και εμφανίζεται ήδη από τα βυζαντινά χρόνια. Τπνμ. Κάρανδα,τα στην περιοχή της Καρίας της Μικράς Ασίας. Ως επώνυμο ήδη από την Παλαιολόγεια εποχή, Καραντηνός Δοσίθεος, Θεσσαλονίκη,1385.{ΤΟΖ}

Καρατζάς- Από το τουρκ. karaca,μελαχρινός.{ΣΗΤΡ}

Καρβουνάρης-Κατασκευαστής ή πωλητής κάρβουνων, μσν.κάρβουνο(ν) κάρβων<λατ. Carbo. Ως επώνυμο ήδη από την Παλαιολόγεια εποχή.{ΜΣΚ}(BZP)


Κάργας/Καργάκος- Απο το διαλεκτ. κάργας, ο "χλευαστικώς επιδεικνυόμενος ως δήθεν σπουδαίος-ανδρείος, κομπαστής:μη μας κάνεις τον κάργα.". ή από το δημώδ. κάργα, γέμιση όπλου: «αντίς για κάργες βάνουσι τ’ αρνίθια και κρεμνούσι «(Τζάνε, Κρ. πόλ. 42511). [<βεν. carga]{ΜΣΚ}(ΛΔΗΜ)

Καρδάρας -κάδος: (Mάξιμ. Kαλλιουπ., K. Διαθ. Iω. δ´ 11 σχόλ). [<ουσ. καλδάριον (10. αι., Soph.) <μεσν. λατ. Caldarium{ΜΣΚ}

Καρδάσης- Από το τουρκ. kardas-καρτνάσης, αδερφός, φίλος.{ΣΗΤΡ}

Καρελιάς- Ο κατασκευαστήςκαρελιών(καρέλια,τα), όπως λέγονται στην Ήπειρο τακαρούλια «ο τροχίσκος της τροχαλίας ή και ολόκληρη η συσκευή, το καρούλι» .Καρέλι< καρούλι< λατ. carrulus.{ΤΟΖ}

Καρίπης(Καριπίδης) -έφιππος πολεμιστής του οθωμανικού στρατού: (Tάξ. θύρ. 18, 44). [<τουρκ. garip{ΜΣΚ}

Καρκα(ν)τζάς ο. 1) Κεφάλι, «ξερό»· το μυαλό κάπ.: «Ειδέ πολλάκις δόξει την και φθάσει οΚαρκατζάς» -(Προδρ. I 35). 2) Το πτηνό φραγκόκοτα: (Πουλολ. 219). [<ουσ. καρκάτζι + κατάλ. ‑άς (πβ. Τσαβαρή, Πουλολ., σ. 147)]{ΜΣΚ}

Κάρκαλης-καρκάλλιν ,είδος φορέματος που έφθανε ως τα πόδια: το καρκάλλιν το λαμπρόν, το μεμαργαρωμένον (Καλλίμ. 1556). [<ουσ. καρακάλλιν (ιδιωμ. σήμ., Κουκουλές, Αθ. 35, 1923, 193) <καρακάλλιον (5. αι., L‑S, Lampe) <καράκαλλον (4. αι., L‑S) <λατ. Caracalla{ΜΣΚ}

Καρκαλούσης- Στη Χίο ο μεταμφιεσμένος στις απόκριες, ο κουδουνάτος.{ΣΧΓ}

Καρλάυτης-Χαρλαύτης ή ΓαρλαύτηςΑυτός που έχει μεγάλα αυτιά(Πελοπ.).{ΠΠΠ}

Καρναβάς-καρναβάς, κάλυμμα του κεφαλιού των κατώτερων κληρικών.{ΜΣΚ}

Καρούνης- Από το τουρκ. karun, ο βαθύπλουτος.

Καρπέτας-καρπέτα η,μακρύ γυναικείο φόρεμα που καλύπτει το σώμα από τη μέση και κάτω, φούστα<βεν.Carpeta{ΜΣΚ}

Καρπούζης-ν.ε. καρπούζι<τουρκ. karpuz{Λ.Τ.}

Καρτακάζας-καρτακάζα ,τυροτρίφτης, [<βεν. gratacasa]{ΜΣΚ}

Καρτάλης- Από το τουρκ. kartal, αετός.{ΣΗΤΡ}

Καρτσανάς- ο κατασκευαστής καλτσών ή υποδημάτων: (Πουλολ. 331). [πιθ. <ουσ. 

Κάρτσανάς/Κάρτσωνας-καρτσονάς <ουσ. καρτσόνι (πβ. καλτσόνι) + κατάλ. ‑άς, κατασκευαστής καλτσών.{ΜΣΚ}

Καρύδης- ν.ε. καρύδι,μσν.καρύδι< αρχ. καρύδιον{Λ.Τ.}

Καρυπίδης(Γκαριπίδης)- Από το τουρκ. garib=ο ξένος,και την κατάλ. –ίδης ,πβ.Ξενίδης.{ΠΕ}

Καρύκης- Από το ιδιωμ. καρύκι, το «μήλο του Αδάμ», σχετικό με το κάρυον, το καρύδι. Καρύκης, επώνυμο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τον 16οαιώνα, γόνος ιστορικής οικογένειας της Αθήνας. (ΛΔΗΜ)

Κασάλης/Κασαλιάς- Από το τουρκ. kasali, «αυτός που έχει ταμείο, θησαυρό».{ΤΟΖ}

Κασάπης- Από το τουρκ. kasap, ο κρεοπώλης, χασάπης.{ΣΗΤΡ}

Κασίδης(Κασιδόκωστας)- κασιδιάρης-που πάσχει από κασίδα* κασίδα η. Αρρώστια των τριχών του κεφαλιού: (Ιατροσ. κώδ. υνα´). <ουσ. κασσίδιον{ΜΣΚ}

Κασιούρας- Από το βλαχ. caşu «τυρί»(<λατ.caseus) και την λατινογενή καταλ. –ura.{ΤΟΖ}

Κασνής- Από το ιδιωμ.(βορ.Ελλ.) κασνί,<τουρκ.kasni, είδος φυτού, το γάλβανο,η φερούλα.{ΤΟΖ}

Κασσαβέτης- Από το τουρκ. kasavet, λυπημένος, ανήσυχος.{ΣΗΤΡ}

Καστανάς- Απο το ν.ε. κάστανο< ελνστ.κάστανον, συν την επαγγελματική κατάληξη -άς(βλ. φαναράς, πιατάς, καρβουνάς κ.α.). {Λ.Τ.}

Καταχανάς- Απο το δημωδ. καταχανάς,1) το  κακοποιό δαιμόνιο, βρικόλακας,2) ο εφιάλτης, 3)ο αδηφάγος, άπληστος.(ΛΔΗΜ)

Κατεβάτης- Από το διαλ. κατεβάτης, <μεσν.καταβατόν,ο κατωφερής. Η λέξη χρησιμ. και στη λαική μετεωρολογία, ως προσδιορισμός δυνατών ανέμων και κακοκαιρίας.{ΤΟΖ}

Κατέλης/Κατάκης/Κατής- Ίσως σχετικό με το ν.ε. κατής<τουρκ.kadi, ο Τούρκος δικαστής επι τουρκοκρατίας,πρβ. επων. Πασσάς, Μπέης κτλ. Το Κατέλης πιθανότερα σχετικό με το ιταλ.catello=το μικρό σκυλί.πρβ. γενοβ. όνομα Κατελούζος.{ΤΟΖ}

Κατραμάδος- κατραμάδος, επίθ. 1) Aλειμμένος με πίσσα: τοίχο κατραμάδο (Bαρούχ. 6236). 2) (Μεταφ., προκ. για αμπέλι) που το χώμα του είναι αδιαπέραστο: (αυτ. 6173). [<βεν. catramado]{ΜΣΚ}

Κατραούρας- Από το ιδιωμ.(Αιτ/νια) κατράου, κατουράω, κατραούρας ο κατουρλής. {ΓΛΑΙΤ}

Κατσάκος- Από το τουρκ. kacak, δραπέτης, κλεφτης.{ΣΗΤΡ}

Κατσανέβας- Από το δημωδ. κατσανέβας, ο φορτοεκφορτωτής,χαμάλης {ΜΚΣ}

Κατσάνης- Από το τουρκ. kacan, εκείνος που φεύγει, ο φυγάς.{ΣΗΤΡ}

Κατσαντώνης- Επώνυμο περίφημου προεπαναστατικου Σαρακατσάνου κλέφτη. Κανονικό του όνομα Αντώνης Μακρυγιάννης. Το όνομα με το οποίο έγινε γνωστό ετυμολογείται από το τουρκ.kaçan”φυγάς” και το βαφτιστικό Αντώνης.{ΤΟΖ}

Κατσαχνιάς- Από το ιδιωμ. κατσαχνιά, η καταχνιά, η αραιή ομίχλη, <μσν. καταχνιά, <κατ(α) –αχν(ος)-ιά.. Πρβλ. παρόμοιας σημασίας επών. Κατσιφάρας.

Κατσηφάρας- Από το δημωδ. κατσιφάρα(Πελ/σο,Κρήτη, κτλ),μτφ ο κατηφής, και κατσηφιά η ομίχλη.{ΜΚΣ}

Κατσίγαρης- καστιγαρίζω. Τιμωρώ: (Βουστρ. 3107‑8). [<ιταλ. castigare. Τ. καστιορίζω]{ΜΣΚ}

Κατσίκης- Από το τουρκ. kacik, ν.ε.κατσίκι, ίσως ο βοσκός κατσικιών ή ο γρήγορος σαν κατσίκι.

Καφανταρης- Από το τουρκ.περσ. kafandar, σύντροφος, επιστήθιος φίλος.{ΣΗΤΡ}

Καφάς -σβέρκος: (Φορτουν. Δ´ 407). <τουρκ. Kafa{ΜΣΚ}

Καφίρης - Απο το μεσν.δάνειο καφίρης,ο άπιστος, [<τουρκ. Kâfir]{ΜΣΚ}

Καφτάνης- Από το τουρκ. kaftan,πολυτελής μανδύας.{ΣΗΤΡ}

Καχραμάνος- Από το τουρκ. περσ. kahraman, ήρωας.{ΣΗΤΡ}

Καψάλης-Σχετικό με τη λέξη καψάλα.Σύμφωνα με το Λεξ. Τριανταφυλλίδη:καψάλα,καμμένο μέρος. [καψ- (καίω) -άλα]. Ως επώνυμο με τη παρόμοια μορφή Καψαλάς απαντάται τον 14ο αιώνα καθώς αναφέρεται κάποιος Καψαλάς στο Νεοχώριον Χαλκιδική. {ΤΟΖ}(BZP)

Καψής- Ίσως σχετικό με το μσν. κάψα,κάμψα, η κίστη , θήκη.{GLOBG}

Κελάρης- κελλάρης, υπεύθυνος για την αποθήκη τροφίμων, οικονόμος <μτγν. ουσ. κελλάριος{ΜΣΚ}

Κελεσίδης-Από το τουρκ.keles-ο κασσιδιάρης.{ΠΕ}

Κελέφας- κελεφός, επίθ. λεπρός: (Ασσίζ. 12422). Η λ. ως παρων.: (Μαχ. 1817). [μτγν. επίθ. κελεφός]{ΜΣΚ}

Κελλάρης/Κελάρης- Από το μσν.κελλάριος, ο υπεύθυνος για την αποθήκη τροφίμων, οικονόμος.{GLOBG}

Κέμος- Από το τουρκ. kem, ελλατωματικός.{ΣΗΤΡ}

Κεντέρης- Σχετικό με το τουρκ. keder, λύπη.{ΣΗΤΡ}

Κέπας- Από το αρβαν/ kjeπε, κρεμμύδι.{ΣΗΤΡ}

Κεφίλης- κεφίλης ο· κιφίλης. Εγγυητής- <τουρκ. Kefil{ΜΣΚ}

Κεχαγιάς- γραμματέας ανώτατου αξιωματούχου, <τουρκ. kehaya <περσ. Kethüda{ΜΣΚ}

Κιννάμος-όνομα Βυζ.ιστορ., κίνναμον το. είδος αρωματικού ξύλου, κανέλα: (Θησ. ΙΑ´ [287]). [μτγν. ουσ. κίνναμον]{ΜΣΚ}

Κιόρης- Από το τουρκ. kör “τυφλός”.{ΤΟΖ}

Κιρμιζής- επίθ.· κερμεζής· χρεμεζής· Κόκκινος, ερυθρός, <τουρκ. kιrmιzι· πβ. ιταλ. chermisi, cremisi{ΜΣΚ}

Κίσσας- Από το δημωδ. κίσσα, είδος αποδημητικού πουλιού, <αρχ. κίσσα.

Κλαδάς- (όνομα Χειμαριώτη στρατιώτη) από το κλαδί, βλαστός δέντρου ή θάμνου, κλωνάρι, κλαδί, βέργα,(βλ. Βεργής,Κλωνάρης,Κλάδος,Κλάρας){ΜΣΚ}

Κλάπας- ν.ε. κλάπα, «ξύλινα έμβολα όπου στηρίζονται τα πλαίσια παραθύρων.θυρών κλπ.»Κλάπα< ίσως από το λατ. clava.{ΤΟΖ}

Κλαψής/Κλαψάκης/Κλαψιάρης- ν.ε. κλάψα, κλάμα.{ΤΟΖ}

Κλής- Συγκεκομμένος τύπος τουΠερικλής και Θεμιστοκλής.{ΤΟΖ}

Κλούρας- Από το ιδιωμ.(Αιτ/νια), κλούρι/κλούρα, το κουλούρι/κουλούρα<μσν. κουλούρα < ελνστ. κολλούρα< αρχ. κολλύρα.(ΛΤ) {ΓΛΑΙΤ}

Κλωνάς/Κλωνάκης/Κλωναράς/Κλωναράκης, Κλωνάρης/Κλωναρίδης- από το μεσν./δημωδ. κλώνι, το κλωνάρι, το τρυφερό μικρό κλαδί, σαν χαρακτηρισμός ανθρώπου με την έννοια του παληκαριού, του νέου,< < ελνστ. κλωνίον υποκορ. του αρχ. κλών.

Κοίλιαρης-κοιλιάρης, επίθ.· ουδ. κοιλιάριν. Που έχει μεγάλη κοιλιά: χοντρός και κοιλιάρης (Ερμον. Δ 236). [<ουσ. κοιλιά + κατάλ. ‑άρης]{ΜΣΚ}

Κοθρής- Απο το δημωδ. κοθρής, αυτός που μαζεύει υπολείμματα ψωμιού,ψίχες(αλλιώς κοθρί), μτφ. ο ευτελής και συμφεροντολόγος, μεσν. κόδρα `γύρος ψωμιού, γύρος ταψιού΄<λατ. codra.(ΛΔΗΜ)

Κόκας- Από το αρβ. kokë-a «κεφάλι».{ΤΟΖ}

Κόκκαλης- Από το ν.ε. ους. κόκαλο, ή το μεγενθ. κόκαλος<αρχ.κόκκαλος, και την καταλ. –ης.{ΤΟΖ}

Κόκκας/Κίκιζας- Από το αρβαν. κοκje/κόκα, το κεφάλι.{ΣΗΤΡ}

Κοκκωτός- κοκκωτός, επίθ.· κουκκωτός. κατάστικτος, πιτσιλωτός, <ουσ. κόκκος + κατάλ. ‑ωτός{ΜΣΚ}

Κοκόνης- Από το διαλεκ.(Ηπειρ.) προσηγορικό κοκόνι, το μικρό σκυλί, υποκορ. του κοκόνα. Αλλά και υποκοριστική μορφή του Κωνσταντίνος>Κοκός>Κοκόνης. {ΤΟΖ}

Κοκόζης- Από το τουρκ. kokoz, ο φτωχός, ενδεής.(ΕΠΜΑ)

Κολαούζης- οδηγός,μτφ. ο ενοχλητικός, <τουρκ. Kιlavuz{ΜΣΚ}

Κολιός-είδος ψαριού, αρχ.κολί(ας). Στις περισσότερες περιπτώσεις πάντως πρέπει να σχετίζεται με την υποκοριστική μορφή του βαφτ. Νικόλαος>Νικολιός>Κολιός. βλ.παρακάτω. {Λ.Τ.}

Κολλιός/Κολιός- Από τα βαφτ. Κολλιός-Κολιός μορφές του Νικόλαος> Νικολιός>Κολιός. Οι Αρβανίτες χρησιμοποιούν την παραλλαγή Κόλλιας/Κόλιας, με τροπή του ο σε α, όπως παρατηρούμε και σε άλλες περιπτώσεις Νίκος-Νίκας,Ζερβός-Ζέρβας κτλ. 

Κολοκούρης/Κωλοκούρας- Από το ιδιωμ. κουλουκούρα, κωλοκούρα, τα μαλλιά γύρω από την ουρά και τον κώλο του προβάτου, μεταφορικά το μπαξίσι, και κουλουκρίζω, κουρεύω τα πρόβατα. {ΓΛΑΙΤ}

Κολοκυθάς- από το ν.ε. κολοκύθι< μσν. Κολοκύθι<αρχ.κολοκύνθιονυποκορ. τουκολοκύνθη.{Λ.Τ.}

Κολτσίδας,Κολλιτσίδας-Επώνυμο(το πρώτο) Αιτωλοακαρνάνα αγωνιστή του Εικοσιένα. Είδος φυτού κολλητσίδα(Ηπειρ.), αλλού αφορμοχόρτι,επιστ. Potentilla pedata.Kοινή ονομασία διάφορων φυτών, των οποίων οι βλαστοί ή τα σπέρματα περιέχουν κολλητική ουσία . Μεταφ. άνρωπος φορτικός που προσκολλαται απρόσκλητος.< μσν. κολλητσίδα < *κολλητίδα < κολλητ(ός) -ίς > -ίδα(Λεξ.Τριαντ.).{ΔΟΦ}

Κομπωτής- Από το μεσν. και ιδιωμ. επιθ. κομπωτής, ο απατεώνας, από το ρήμα κομπώνω, εξαπατώ,ξεγελώ. Και μτφ. ο ψεύτικος,ο φαντασμένος, <Γλωσ.Ησυχ. κομβόω. Και ως όνομα γνωστής κωμόπολης της Άρτας, το Κομποτί,πατρίδας του Ν.Σκουφά, και χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, Κομπωτή.(ΜΣΚ) (ΛΔΗΜ)

Κονδυλάκης/Κονδύλης- Σχετικό με το ν.ε. κοντύλι, ειδική γραφίδα από σχιστόλιθο, με την οποία έγραφαν επάνω στην πλάκα οι πολύ μικροί μαθητές,< μσν. κοντύλι(ν) < ελνστ. κονδύλιον (προφ. [nd] ) υποκορ. του αρχ. κόνδυλος.{Λ.Τ.}

Κονταξής(Κονταξόπουλος, Κονταξάκης, Κοντακτσής, Κοντακτζόγλου)-kundakçi-ο πυρπολητής, εξελληνισμένη ακουστικά kç-ξ *. (ΕΠΜΑ)

Κονταράτος-κονταράτος, επίθ. Οπλισμένος με κοντάρι, <ουσ. κοντάριον + κατάλ. –άτος. Ως επώνυμο ήδη από την Παλαιολόγεια εποχή, Κονταράτος -1264 στην Κεφαλονιά, και τον 14ο στη Μεθώνη, και Πτελέα και Λεύκη Χαλκιδικής. {ΜΣΚ}(BZP)

Κοντζάς- ν.ε. κοντζάς ο. κάλυκας άνθους, μπουμπούκι: τριαντάφυλλα κοντζάδες (Διγ. Α 2845). [<τουρκ. gonca ή konca]{ΜΣΚ}

Κόντης- α) Τίτλος ευγενείας στη φεουδαρχική Δύση, κόμης: (Δούκ. 8521‑2)· β) ως προσφών.: (Κορων., Μπούας 149). [<ιταλ. conte - παλαιότ. γαλλ. Conte],πρβ.Δούκας, Μπέης κτλ.Ως επώνυμο ήδη από την Παλαιολόγεια εποχή.{ΜΚΣ}(BZP)

Κοντόσταυλος-κοντόσταβλος·. 1) Ανώτατος αξιωματικός (αξιωματικός τρίτος στην στρατιωτική ιεραρχία μετά τον πρωτοστάτορα και τον μεγάλο στρατοπεδάρχη): <μεσν. λατ. Conestabulus. Ως επώνυμο ήδη από την Παλαιολόγεια εποχή, αναφέρεται κάποιος με επώνυμο Κοντόσταυλος το 1321 στη Χαλκιδική.(BZP)

Κοργιαλάς/Κοριαλάς- Από το ιδιωμ.(Αιτ/νια) κοριάλο/κουριάλου, εύληπτη τροφή παρασκευασμένη ειδικά για τους μελλοθάνατους, κοριαλάς ο παραγωγός της. {ΓΛΑΙΤ}

Κόρδας- Από το δημώδες κόρδα, η. i) χορδή μουσικού οργάνου,ii) έγχορδο μουσικό όργανο, iii)χορδή τόξου, μτφ ο κορδωτός, ευθυτενής.{ΜΣΚ}

Κορμαλός/Κορμαλάς- Από το δημωδ. κορμαλός, αλλιώς κορμαράς, ο σωματώδης,και μεγαλόσωμος. (ΛΔΗΜ)

Κορμπάκης/Κορμπόπουλος- Από το ιδιωμ. κόρμπα(η), κόρμπος(ο), ο μούλος, και κυρίως ο μαύρος, ο σκούρος, χαρακτηρισμών μαύρων αιγοπροβάτων. Η λέξη στα τσακώνικα, αλλά τουλάχιστον σε όλη την Πελοπόννησο, <λατ.corvus-κοράκι. (ΛΞΤΣ)

Κοροβέσης- Από το αρβαν. korroveshe,(korr + vesh), είδος στάμνας, σαν επίθετο δηλώνει τον κουτσάφτη, τον χωρίς αυτιά. {ALBD}

Κορφιάς- Από το διαλεκτ.(Μάνη και αλλού) κορφιάς,κορφέας, η ανώτατη οριζόντια δοκός της στέγης,ετυμολογικά σχετικό με την κορυφή,πρβλ παρόμοιας σημασίας επώνυμα Γκλαβάνης, Πρέκκας.(ΛΔΗΜ)

Κορφιάτης- Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από την Κορφώ/Κορυφώ, αλλιώς η Κέρκυρα, η ονομασία καταγράφεται από την Άννα Κομνηνή-11ος αι.{ΤΠΝΜ}

Κοσκινάς -αυτός που κατασκευάζει ή πουλάει κόσκινα: (Προδρ. III 198). [<ουσ. κόσκινον + κατάλ. ‑άς]{ΜΣΚ}

Κόσκος- Από το αρβαν. κόσκε-α, κόκκαλο.{ΣΗΤΡ}

Κοτζαλής(Κοτσαλίδης,Κοτσαλής)- Από το τουρκ. kocali, η παντρεμένη γυναίκα.(EΠMA)

Κοτζαμάνης- Από το τουρκ. kocaman, μεγαλόσωμος.{ΣΗΤΡ}

Κοτζιάς- Από το τουρκ. koca, μεγάλος, πβ. κοτζάμ.{ΣΗΤΡ}

Κοτσάκης/Κοτσακίδης- Από το τουρκ. koçak «ανδρείος,θαραλέος». Σε πολλές περιπτώσεις το επώνυμο μπορεί να προέρχεται από τη μορφή του βαφτ. Κώστας-Κώτσος και την υποκοριστική κατάληξη –άκης.{ΤΟΖ}

Κότσιαρης/Κώτσιαρης- Από το βαφτ. Κότσιος<Κωνσταντίνος. Σχετικό με το βουλγ. Kоцо.{ΤΟΖ}

Κοτσώνης- Από το ιδιωμ. ρημ. κοτσώνω, επαίρομαι, κορδώνομαι, και κοτσώνης ο επηρμένος. Πιθανό είναι να είναι απλώς μια υποκορ. μορφή του ονόματος Κώστας>Κότσος, με την υποκορ. κατάληξη -ώνης(πρβλ. το υποκορ. επίθημα -όνι, βλ. κλεφτρόνι, στριφόνι κ.α.). Παρόμοια σχηματίστηκαν επώνυμα όπως Γεωργιώνης, Γιαννακαρώνης, Διακώνης, Δροσώνης, κ.α. (ΛΔΗΜ)

Κουβαράς- Από το δημωδ. κουβαράς, ο κατασκευαστής, ο πωλητής κουβαριών νήματος. , <αρχ. κόβαρος. Ως επώνυμο τουλάχιστον απο τον 14ο αιώνα, καθώς αναφέρεται στην Πάφο της Κύπρου κάποιος Μιχαήλ του Κουβαρά, το 1360 ένας πρωτοψάλτης Κουβαράς, το 1368 κάποιος χαρτοφύλαξ Θεόδωρος Κουβαράς κ.α.  (ΛΔΗΜ) (BZP)

Κούβελας-Από το μεσν. κουβέλι το. κυψέλη: της μέλισσας, <παλαιότ. γαλλ. cuvel(l)e, cubel{ΜΣΚ}

Κουλακμάνης- Από το τουρκ.kulak, αυτιάς, συν το επιτακτικό μόριο -μάν(ης), "αυτάρας".(ΕΠΜΑ)

Κουκής/Κουκκής/Κουκκίος- i)Σχετικό με το ν.ε. κουκκί, το όσπριο,< μσν. κουκκί(ν)< < ελνστ. κοκκίον υποκορ. του αρχ. κόκκος. πρβλ. Φασουλής,Νεράντζης, Ρεβύθης κτλ ii) Αλλά και Κουκής υποκοριστική μορφής του Κωνσταντίνος(π.χ. Αχαΐα). Ως επώνυμο τουλάχιστον απο τον 14ο αιώνα, το 1348, καθώς αναφέρεται κάποιος πάροικος στις Σέρρες, Μιχαήλ Κουκκής. (ΛΔΗΜ) (BZP)

Κουκουβάς-ο· κουκκουφιάς. κουκουβάγια, ηχοπ. λ. ή <ουσ. κουκούβα{ΜΣΚ}

Κουκούδης- κόκκος, κουκούτσι, <ουσ. κόκκος + κατάλ. ‑ούδι(το χαλάζι){ΜΣΚ}

Κουκουζέλης- κουκουτσέλα, κουκουνάρα(παροιμ: απήρα εγώ παρ’ εκείνου … κουκουτσέλα, εκείνος δε παρ’ εμού βρύα, Σφρ., Χρον. 64), [<ουσ. κουκούτσιν + κατάλ. -έλα{ΜΣΚ}


Κουκουλιός/Κουκουλός/Κουκουλόπουλος- Από τη καταγεγραμμένη υποκορ. μορφή του βαφτ. Νικόλαος, στα βορειοελλαδικά ιδιώματα, Κουκουλιός<Κουλιός< Κολιός<Νικολιός<Νικόλαος. (ΒΕΛΒ)
Κουκούμης/Κουκουμάς- Από το ουσ.κουκούμιν το. Χάλκινο δοχείο νερού· χύτρα. μτγν. ουσ. κουκκούμιον. Το δεύτερο επώνυμο σχηματίστηκε με την συχνή επαγγελματική κατάληξη –άς(βλ. Φαναράς, Καλαθάς , Πιατάς, κ.α.) . Ως επώνυμο τουλάχιστον απο τον 14ο αιώνα, καθώς αναφέρεται κτηματίας στην Βέροια το 1325 με το επώνυμο Κουκούμης, αλλά και ένας Νικόλαος Κουκουμάς τον 15ο αιώνα.{ΓΛ} (BZP)

Κουκούρης -ο. αγροίκος, άξεστος άνθρωπος: « Της χώρας είμαι εγώ άθρωπος και μη με λες κουκούρη» (Στάθ. Γ´ 427). κούκουρον το. Φαρέτρα: τα κούκουρά του εβάσταινε, το απελατίκι εκράτει (Χρον. Μορ. H 5062). [<μεσν. λατ. cucurum. Η λ. τον 7. αι.][<ουσ. κούκουρον* + κατάλ. ‑ης]{ΜΣΚ}

Κουλούκης- Από το μσν. κουλούκης, ουσ. *κυλάκιον <σκυλάκιον κουτάβι ή (υβριστ.) ανόητος, απερίσκεπτος. Εμφανίζεται ως επώνυμο τον 9οαιώνα, Theophanes ο και Ισαάκιος,Bonnae,1839.{GLOBG}{ΜΣΚ}

Κούμαρης-κούμαρι, αγγείο πήλινο ή γυάλινο, κανάτι, μσν. κουκουμάριον με απλολ. [kuku > ku] υποκορ. του ελνστ.κούκουμ(α) -άριον (< λατ. cucuma){ΜΣΚ}

Κουμάς- Επώνυμο σχετικό με το διαλεκτ.(Κρήτη). κούμος,ορνιθώνας,καλύβι.{ΚΡΗΤ}

Κουμέλης- Από το ν.ε. κουμέλλα, μικρό πήλινο δοχείο όπου βάζουν συνήθως γάλα και γιαούρτι. <μτγν.καμέλλα=είδος ποτηριού.{ΑΝΤΖ}

Κουμπής- Συνηθισμένο επών. Σαρακατσάνων του Ζαγορίου από το ν.ε.κουμπί<μεσν.κομβίον,υποκρ. του αρχ.κόμβος. Στην περίπτωση των Ζαγοριτών χρησιμοποιείται μεταφορικά με τη σημασία του επιθέτουκουμπένιος-καλοκαμωμένος.{ΤΟΖ}

Κουμπουρης-κουμπούρι (λαϊκότρ.) το όπλο, και κυρίως το πιστόλι. [μσν. κουμπούρι `θηκάρι΄ < τουρκ. kubur -ι, κατά τη σημερ. σημ. της τουρκ. λ.: `πιστόλι του ιππικού΄]{ΜΣΚ}

Κουνάδ(β)ης-κουνάδι, κουνάβι, <σλαβ. kuna + κατάλ. ‑άδι{ΜΣΚ}

Κούνδουρος- 1) Κολοβός, με κομμένη ουρά: σκυλί κουντούρι (Σπαν. (Ζώρ.) V 389). 2) Κοντός: κόβγει τα (ενν. τα ρούχα) ως τα γόνατα και κούντουρα τ’ αφήνει (Ερωτόκρ. Δ´ 579). 3) (Στη θέση εθν.): εν έτει ‚ςωοδ´ απήραν οι κούντουροι την Μεσημβρίαν (Byz. Kleinchron. Α´ 2141). Η λ. και τ. Κούνδουρος σε τοπων.: (Δωρ. Μον. XX), (Χρον. Μορ. P 1724). [<επίθ. κ{ΜΣΚ}όντουρος. Η λ. τον 9. αι. (βλ. Κριαράς 1988: Β´ 89· Kahane, GR I 571-2), στο Meursius και σήμ. ιδιωμ.]

Κουνέλης- κουνέλι, <ιταλ. coniglio{ΜΣΚ}

Κουνενός- κούνενα,μικρό πήλινο αγγείο που χρησιμοποιούνταν ως ποτήρι {ΜΣΚ}

Κουντουράς- Απο το μεσ.ελλ.(9ος αιων.), κόντουρος ,ο κολοβός ή μεσ.ελλ. κουντούρα, είδος παπουτσιού.{ΜΣΚ}

Κουντούρης (Κουντουράς) - κουντούρι το· κουντόρι. Είδος παπουτσιού· φρ. κρατώ κάπ. εις το κουντόρι = ακολουθώ κάπ. «κατά πόδας», παρακολουθώ κάπ., «έχω κάπ. στο χέρι»: (Χρον. Τόκκων 2836). [ουδ. του επιθ. κούντουρος ως ουσ. ή <ουσ. κουντούρα]{ΜΣΚ}

Κούντουρος-(κοντός, ουρά), ο κολοβός, Η λέξη και στον Σουΐδα(10ος αι.)=κούθουρον, τον κούντουρον.{GLOBG}

Κουρβούλης- Από το δημωδ. κουρβούλα, ο κορμός του αμπελιού, η κουρμούλα. Μτφ. ο αδρανής, ο ακίνητος. Ως επώνυμο τουλάχιστον απο τον 14ο αιώνα, καθώς αναφέρεται κάποιος Γεώργιος Κουρβουλέας στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. (ΛΔΗΜ) (BZP)


Κουρεμάδης- Από το δημωδ. κουρεμάδι, κούρεμα σίρριζα με το ψαλίδι ή τη ψηλή χειρομηχανή. (ΓΛΗΛ)

Κουρής- Ίσως από το δημωδ.κούρης, ο περιφερόμενος εδώ και εκεί ασκόπως, φυγόπονος, άεργος. Ή σχετικό με το μεσν. κουρά, 1)κουρά (ως μέρος της τελετής της χειροτονίας ιερωμένου),ή 2)η ιδιότητα του μοναχού. Ως επώνυμο,Κουρής, εμφανίζεται πρώτη φορά τον 13ο αιώνα, κάποιος Κουρής Κωνσταντίνος,στην Τραπεζούντα. (ΛΔΗΜ) (ΜΣΚ)(BZP)

Κουριέρης- ταχυδρόμος, <ιταλ. Corriere{ΜΣΚ}

Κουρκούλης- Από το διαλεκτ.(Ηπειρ.) κουρκούλι, η πέτρα, το λιθάρι.{ΤΟΖ}

Κουρκουμέλης- Ίσως σχετικό με το μσν. κούρκουμο, είδος χαλιναριού, φίμωτρο. <λατ. curcuma. H λ. στον Hσύχ.(6ος αι.) και στα Πτωχοπροδρομικά(12οςαι.). Συν την ιταλογενή κατάληξη –έλης, που συνηθίζεται στη Μυτιλήνη , Αϊβαλί, Λήμνο, Ίμβρο κτλ.{GLOBG}

Κουρκουμπέτης- Από το βλαχ. curcubeta=το κολοκύθι,<λατ.curcubita. πρβλ. Κολοκύθας.{ΤΟΖ}

Κουρμούλης- Από το ιδιωμ. κουρμούλι, κορμός δέντρου, χαμόκλαδου.{ΣΗΤΡ}

Κουρούζης- κουρουζής ο. Παλαίμαχος γενίτσαρος,<τουρκ. Korucu{ΜΣΚ}

Κουρούκλος- κουρούκλα είδος τεύτλου, πιθ. <λατ.*colucula]{Λ.Τ.}

Κουρούνης- κουρούνα ,κορώνη, είδος πουλιού,μτφ, «γίνομαι κουρούνα» = μεθώ υπερβολικά, <αρχ. ουσ. κορώνη{ΜΣΚ}

Κουρούπας(-ης,-ος)- πήλινο δοχείο, πιθάρι, <ουσ. κουρούπι + κατάλ. ‑α ή <ουσ. κορύπη{ΜΣΚ}

Κουρούπης/Κρούπης- Από το ν.ε. κουρούπι(και κρούπι με συγκοπή του άτονου ου),»πήλινο δοχείο». <ουσ. κορύπη, μτφ. ο μεθυσμένος.{ΤΟΖ}

Κουρούσης- Από το τουρκ. kurus ,το γρόσι.{ΤΟΖ}

Κουρσούνης- κουρσουνιά ,τουφεκιά, <τουρκ. Kurşun{ΜΣΚ}

Κουρτέλας- κουρτέλλα, μαχαίρι, <βεν. Cortela{ΜΣΚ}

Κουρτέσης- κουρτέσης, θηλ. κουρτεσά, ευγενικός, λεπτός στους τρόπους, <μεσν. γαλλ. corteis ή <ιταλ. Cortese{ΜΣΚ}

Κουρτίδης- Από το τουρκ. kurt, λύκος.{ΣΗΤΡ}

Κούσκουρας / Κουσκούρης- Από την κεφαλλ. ιδιωμ. λέξη κούσκουρας, ο φλύαρος, πολυλογάς.{ΓΚΕ}

Κουτουμάνος- Από την κεφαλλ. ιδιωμ. λέξη κουτουμάνος, το μικρό ευτραφές κουτάβι, σπάνια και το μικρό παιδί με τα ίδια χαρακτηριστικά.{ΓΚΕ}


Κουτουρλός- Από το ιδιωματικό(Αιτωλοακαρνανία) κουρουρλός, ο κουτσάφτης, αυτός με κουτουρλεμένα(κουτσουρεμένα) τ’αφτιά. (ΙΛΝΕ)
Κούτρας/Κούτρης- Απο το δημώδ. κούτρα, το κεφάλι. Το επώνυμο ίσως με την έννοια του «κεφάλα». Ετυμολογικά προέρχεται απο το μεσν. κούτρα και αυτό με τη σειρά του απο το λατινικό scutra. Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 14ο αιώνα(1304), αναφέρεται κάποιος Δημήτριος Κούτρας, πάροικος Λήμνου. {Λ.Τ.} (BZP)

Κουτρούλης- κουρεμένος· φαλακρός, Xρον. Mορ. H 3061, σχετ. με το ουσ. κούτρα.{ΜΣΚ}

Κουτρούμπας- κουτρούβιν,είδος πήλινου δοχείου, πιθ. <ουσ. κουτρούπι(ον) <κούτρα, H λ. τον 11. αι..{ΜΣΚ}

Κουτσούμπας- Από το διαλεκτ. κουτσουμπός, α άνευ κορυφής, ”κουτσουμπό κυπαρίσσι”, ”κουτσουμπή μύτη”, γενικά ο κολοβός. Ετυμολογικά σχετικό με το “κουτσός”.(ΛΔΗΜ)

Κουτσομύτης- που έχει κομμένη μύτη, ως επώνυμο τον 11. αι στην Αλεξιάδα της Ειρήνης της Κομνηνής. Ταυτόσημο με το βυζ. Ρινότμητος, λόγω της συνήθους τιμωρίας να κόβουν την μύτη στον ένοχο.{ΜΣΚ}

Κουτσούκος- Από το τουρκ. kucuk, μικρός.{ΣΗΤΡ}

Κουτσουλιανός- Από την κεφαλλ. ιδιωμ. λέξη κουτσουλιανός, είδος πτηνού, ο κορυδαλός.{ΓΚΕ}

Κουτσούνης- ίσως από το δημωδ. κουτσούνα ,η κούκλα.{ΜΣΚ}

Κουτσουρέλας/ης- Από το ιδιωμ.(Ζαγ.) κουτσουρέλα- η άτεκνη, σχετικό ετυμολογικά με το κουτσ(ος). (MEYER)

Κουτσούτης- Από το διαλεκτ.(Χίος) , κουτσούτα αίγα, γίδα με κοντά αυτιά, πρβ. κουτσάφτης.{ΠΧΓ}

Κόφας- η· κούφα. μεγάλο κοφίνι,<βεν. cofa{ΜΣΚ}

Κραμπής- Από το δημωδ. κραμπί, το φυτό κράμβη, το λάχανο, <αρχ. ουσ. κραμβίον.

Κρανίδης- Από το μεσν. κρανίδι(ον), το μικρό κράνος, μικρή περικεφαλαία. Και τοπωνύμιο, Κρανίδι στην Αργολίδα, ίσως από κάποιον πρώτο οικιστή του οικισμού, Κρανίδη. (ΛΔΗΜ)

Κρανιδιώτης-Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από την κωμόπολη του Κρανιδιού Αργολίδας. Επώνυμο αδικοχαμένου πολιτικου.{ΤΠΝΜ}

Κρασάς- Το επώνυμο από το ν.ε. κρασί<μσν.κρασίν,κρασίον. Δηλώνει τον οινοπώλη, ή τον παραγωγό κρασιού. Εμφανίζεται ως επώνυμο τον 10ο αι. στο Theophanes Continuatus (198,17).{GLOBG}

Κρεμανταλάς-Από το επίθετοκρεμανταλάς ο ,θηλ. κρεμανταλού ,(οικ.) χαρακτηρισμός ανθρώπου πολύ ψηλού, άχαρου και άκομψου στις κινήσεις. < *κρεμομανταλάς< κρεμ(ώ) -ο- + μανταλ(άκι) -άς· κρεμανταλ(άς) –ού.{Λ.Τ.}

Κρεμαστινός- Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από χωριό με το όνομα Κρεμαστη. Χωριά με αυτό το όνομα υπάρχουν στη Ρόδο, Ξάνθη,Λακωνία.{ΤΠΝΜ}

Κρέμος- Από το μεσν. κρέμμυον, το κρεμμύδι. Σαν επώνυμο αναφέρεται ήδη με τη μορφή Κρεμού, και Κρεμουλής-Κρεμμός τον 13ο και 14ο αιώνα αντίστοιχα. (ΛΔΗΜ) (BZP)

Κριεζής- Από το αρβαν. κρίε(κεφάλι) και το δεύτερο συνθ. –ζι (μαύρο), δλδ ο μαυροκέφαλος.{ΣΗΤΡ}

Κριεκλόκης- Από το αρβαν. κρίε(κεφάλι) και κλόκε(άδειος), ο κουφιοκέφαλος.{ΣΗΤΡ}

Κριεκούκης- Από το αρβαν. κρίε(κεφάλι) και κούκj-ι (κόκκινος), ο κοκκινοτρίχης.{ΣΗΤΡ}

Κριεκούκης- Από το αρβαν. κρίε(κεφάλι) και μάδε(μεγάλος), ο κεφάλας.{ΣΗΤΡ}

Κριθάρης-ν.ε. κριθάρι<μσν.κριθάρι(ν) < ελνστ.κριθάριονυποκορ. του αρχ.κριθή{Λ.Τ.}

Κρικέλης- κρικέλλιον το· κερκέλλι· κιρκέλλιν· κρικέλλι· κρικέλλιν, κρίκος, χαλκάς, <ουσ. κρίκελλος, H λ. τον 6. αι.(Μαυρίκ.Στρατ.1,2){ΜΣΚ}


Κριτής-  Από τη λέξη κριτής, που εκτός της διαχρονικής της σημασίας, αυτός που κρίνει, επι Βυζαντίου, τίτλος αξιώματος, επιτηρητής της τάξης αναλόγως-κριτής του ιπποδρόμου,-κριτής του βήλου κτλ. Η λέξη σαν επώνυμο από την περίοδο των Παλαιολόγων, τουλάχιστον, ως Κριτής, Κριτόπουλος. (ΛΔΗΜ)

Κροκάς- Από το μεσν. κρόκα/κρόκη, το υφάδι,το δημωδ. κροκίδι, συν την παραγ. καταλ.-ας. Ως επώνυμο τον 14ο αιώνα, ως Κροκάς στο Άγιο Όρος, και ως Κροκκάς στην Ιερισσό(1300). (ΛΔΗΜ) (BZP)

Κροκύδας- κροκύδα, μαλλί ξασμένο, αρχ. ουσ. κροκύς.{ΜΣΚ}

Κροντηράς- Από το δημωδ. κροντήρι, ο κρατήρας, από το μεσν. κροντήριον< κρυωρήριον, εκεί που κρυώνει το νερό. Συν την κατάλ. –άς, που δηλώνει επάγγελμα (πρβλ.φαναράς, παπλωματάς, γαλατάς κτλ).

Κρούσκας- Από το αρβαν. krushk, ο κουμπάρος, και ο ανύπαντρος συγγενής, <*kushker<λατιν.consocer”πεθερός”.{ALBD}

Κτενάς/Χτενάς- Από το δημωδ. χτένα, και την παραγ.καταλ.-άς, ο κατασκευαστής χτενών, το «κ» στην πρώτη εκδοχή ίσως οφείλεται σε «λόγια ευφωνία». < ελνστ. κτένιον. (ΛΔΗΜ) (Λ.Τ.)

Κυδώνης-ν.ε. κυδώνι, μσν.κυδώνι(ν) < ελνστ. κυδώνιον< αρχ. Κυδώνια μλα{Λ.Τ.}

Κυπαρίσσης-κυπαρίσσι, αρχ. ουσ.κυπάρισσος{Λ.Τ.}

Κυράνης/Κυράνας- Μητρων. επώνυμο από το βαφτ. Κυράν(ν)α, μεσν. κυράνα « η μητέρα»,ίσως < κυρά και μεγενθ. καταλ. –άνα.{ΤΟΖ}

Κυριαζής- Από το βαφτ. Κυριαζής, παραλλαγή του Κυριάκος (Τριανταφυλλίδης, Ονόματα,σ.14). Διαδεδομένο σε όλο τον ελληνικό χώρο, Κυριαζόπουλος ,Κυριαζάκης, Κυριαζίδης, Κυριαζούδης κτλ. Επώνυμο του Ρήγα Βελεστινλή(Φεραίου). (ΑΝΧΜ)

Κυρίτσης- τιμητικός τίτλ. 1) κύριος, άρχοντας, 2)αξιωματούχος: του κλήρου κυριτσάδες, <ουσ. κύρης + κατάλ. –ίτσης. Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 11οαιώνα,(Κυρίτζης).{ΜΣΚ}

Κύρκας/Κύρκος- εραστής, ο «καλός», ο αγαπημένος, <ουσ. κύρης + κατάλ. ‑κας. {ΜΣΚ} ή(και)

Κύρκος- Από το βαφτ. Κύρκος,<μεσν.Κύρικος(κύρ(ιος)+ικός) ή(και) του βαφτ. Κυρ(ιά)κος. Η ίδια αρχή σε πολλές παραλλαγές, φανερώνοντας τη διάδοσή του υποκορ. αυτού τύπου, όπως Κυρκόπουλος, Κυρκίδης, Κυρκάκης,Κύρκου, Κυρκούδης, Κυρκούσης κτλ.(ΑΝΧΜ)

Κωσταρέλης- Από το βαφτ.Κώστας + μεγεθ.καταλ. –αράς+υποκορ. καταλ. –έλης.{ΤΟΖ}

Κωτάνος- Από τη εκδοχή του βαφτιστικού Κωνσταντίνος<Κώστας<Κώτας.{ΠΕ}

Λ

Λάβδας- Από το βλαχ.lavda=έπαινος,<λατ.laus-udis,laude.{ΤΟΖ}

Λαβδός- Από το δημωδ. λαβδός, αυτός που έχει στραβά πόδια έτσι ώστε να ενώνονται τα γόνατα, έχοντας σχήμα Λ, σχετική λέξη χαυδώνω. (ΛΔΗΜ)

Λαγάρας- Από το δημ. λαγάρα, υγρό απαλλαγμένο από κάθε ξένη ουσία, μτφ. ο καθαρός, και ο ειλικρινής, τίμιος, άψογος. Και λαγαρίζω : κάνω διαυγές ένα υγρό. Από το αρχαίο λαγαρός “ο χαλαρός, λεπτός, ευκίνητος”, η σημερινή σημασία μεσαιωνική. (ΛΔΗΜ)


Λάγιος- Από το δημ. λάγιος, ονομασία προβάτων που έχουν μαύρο χρώμα,πρβλ. λαγιαρνί, <δάνειο από τα βλάχικα. (ΛΔΗΜ)

Λαγκώνης- Από την κεφαλλ. ιδιωμ. λέξη λαγγώνι, πλευρό.{ΓΚΕ}

Λαζούρης/Λαζούρας- Από το μεσν(τουλαχ.7ος αιων.) και δημ. λαζούρι(ον), πέτρα γαλάζια, μτφ. ίσως ο γαλανομάτης, γαλάνης,< μεσν. λατ. lazur. (ΛΔΗΜ)

Λαθούρης- Από το ν.ε. λαθούρι, ποώδες φυτό της οικογένειας των ψυχανθών,lathirus sativus,< μσν. λαθούριν υποκορ. του αρχ. λάθ(υρος) –ούριν.{ΔΟΦ}

Λάλος- Από το μεσν. και δημωδ. λάλος, ο πολύ φλύαρος, αυτός που λαλεί(μιλάει) πολύ,συνεχώς. (ΛΔΗΜ)

Λαμπαδάριος- Ο επικεφαλής του αριστερού χορού στον πατριαρχικό ναό.{ΜΣΚ}

Λαμπέτης- Από το μεσν. λαμπέτης, ο λαμπρός, ο λάμπων. Σαν επώνυμο αναφέρεται για πρώτη φορά το 1320 ως επώνυμο κατοίκου της Χαλκιδικής,Λαμπέτης. Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της ηθοποιού Έλλης Λαμπέτη, γεννημένη Έλλη Λούκου. (BZP) (ΛΔΗΜ) 

Λαμπίρης- Ίσως από το δημωδ. λαμπύρι, το φυτό λαμπύρι, το αρχαίο ‘λάθυρος’.πρβλ. επών. Σχετικά με φυτά Κολτσίδας, Λαθούρης, Λιναράς, Μελικόκης(βλ.επων.). (ΛΔΗΜ)

Λανάρης/Λαναράς- ο εριουργός,λανάρης< μεσ.λανάριος< λατ.lanarius.{ΤΟΖ}

Λαπαθιώτης-Ίσως σχετίζεται με τον οικισμό Λάπατα (σημ.Λαπάθεια) ,δημ.Καλαβρύτων. Λαπατιώτης<Λαπαθιώτης με λόγιο εξελλην.πρβ. Μπακάλης<Βακάλης.{ΤΠΝΜ}

Λάπας- Από το ηπειρωτ.διαλεκτ. λάπα-λαπάς=η προβατίνα με τα αυτιά προς τα κάτω», <αλβ.lape-a=το δέρμα των σφαζομένων ζώων.{ΗΠΟΙΚ}

Λαπατάς- Από το ν.ε. λάπατον< είδος ποώδους φυτού που τρώγεται. [αρχ. λάπαθον, *λάπατον](Τριαντ.}.{ΤΟΖ}

Λαρδάς- Από το ουσ. λαρδί ,λίπος, κυρίως χοιρινό, που διατηρείται και καταναλώνεται παστό ή καπνιστό. μσν. λαρδί(ο)ν, υποκορ. του ελνστ. λάρδ(ος) (< λατ. lard(um) -ος `αλατισμένο κρέας΄) –ίον{Λ.Τ.}

Λάσκαρης- Επώνυμο σημαντικής βυζαντινής οικογένειας. Χρησιμοποιείται και ως κύριο όνομα. Λάσκαρης<λάσκαρης «δάσκαλος»<ράσκαλης με αντιμετάθεση r-l<>r< δάσκαλος. Οι παραπάνω τύποι απαντούν στο μικρασιατικό ιδίωμα της Σίλλης(περ.Ικονίου) όπου ο ρωτακισμός αποτελεί γενικό κανόνα(πβ.δεξί-ρεξί,δεσπότης-ρεσπότσης){ANX}

Λαφαζάνης- Από το τουρκ.περσ. lafazan, ο φλύαρος, καυχηματίας.{ΣΗΤΡ}

Λαψάνης- Από το ν.ε. ιδιωμ. λάψανα, είδος χόρτου, η λέξη και στον Ησύχιο(6ος μ.Χ.)< «λαψάνη>· τν γρίων λαχάνωνσθιομένη».{GLOBG}

Λέκας- Αρβανίτικη εκδοχή του βαφτ. “Αλέξανδρος”.{ΤΟΖ}

Λεκκός/Λεκός- Από το ιδιωμ.(Τσακώνικό) λεκός(ο),λεκό(το), ο λευκός, και Λεκκάκος. Το τελευταίο μπορεί να συνδέεται με το αρβαν. Λέκας, υποκορ. του Αλέξανδρος. (ΛΞΤΣ)

Λεμόνης-ν.ε. λεμόνι<μσν.λεμόνι<λιμόνι ([i > e] από επίδρ. του [l];) < ιταλ. limon(e) -ι < αραβ., περσ. laymūn{Λ.Τ.}

Λέπουρας- Από το αρβαν. λjeπούρι, ο λαγός.{ΣΗΤΡ}


Λέτσος- Από το ιδιωμ. λέτσος, ο βρωμιάρης,ο κακοντυμένος, <ιταλ. lezzo `βρόμα΄. Ίσως και από υποκορ. μορφή του Νικόλαος>Νικολέτσος>Λέτσος. (ΛΔΗΜ)(Λ.Τ)

Λέχος- Μητρωνυμικό, από το λεχώ-λεχώνα, 1) γυναίκα που γέννησε πρόσφατα και 2) (μτφ.) για άνθρωπο τεμπέλη και φυγόπονο,3) Από το ιδιωμ.(Αρκαδ.) λέχος, «η εν ύδατι αναλυομένη κόπρος των βοών, εν η εμβάλλουσι τα βαμβακερά υφάσματα άμα υφανθέντα. Μένουσιν δ’εν αυτή 3-4 ημέρας ταύτα, είτα εξάγουσιν αυτά(ξελεχώνουσι) και τα λευκαίνουσιν». Ίσως λέχος,παρατσούκλι, αυτού που έκανε αυτή τη δουλειά.  (Λ.Τ.)(ΛΔΗΜ){ΠΠΠ}


Λεχούδης- Από το δημωδ. λεχούδι, το νεογέννητο, το νεογνός, <λέχώ +-ούδι, μσν. λεχώνα < ελνστ. *λεχών.(Λ.Τ.) (ΛΔΗΜ)

Ληξούρης- Από το μεσν. λίξουρος, λιξουριάρης,λήξουρος, ο άπληστος,πλεονέκτης και ο λαίμαρχος, λιχούδης, λιγούρας. Το τοπωνύμιο Λιξούρι, προφανώς σχετίζεται ετυμολογικά.(ΜΣΚ) (ΛΔΗΜ)


Λιάγκας- Μητρων. από το βαφτ. Λιάγκα, ιδιωμ. μορφή του Αλέκα< Αλεξάνδρα . Ή από το ιδιωμ.(Αιτ/νια) λιάγκας, ο πολύ αδύνατος(ΚΖΛ) {ΓΛΑΙΤ}

Λιάλιας- Από την καταγεγραμμένη μορφή του βαφτ. Λάζαρος στα βορειοελλαδικά ιδιώματα(π.χ. Σιάτιστα). Ο διπλασιασμός μια συλλαβής του βαφτιστικού έχει δώσει αρκετές παραλλαγές σε πολλά ονόματα, π.χ. Κοκός<Κώστας, Μπάμπης<Χαράλαμπης, Κική<Αγγελική, Μίμης<Δημήτρης. (ΒΕΛΒ)

Λιάλιος- Από το αρβαν. λjαλjε, ο μικρότερος αδερφός αποκαλεί έτσι τον μεγαλύτερο.{ΣΗΤΡ}

Λιάμης- Από το αρβαν. λjαμε, αλώνι ή η αρβανίτικη υποκορ. εκδοχή του βαφτ. Χαράλαμπος.{ΣΗΤΡ}

Λιανός- Από το δημώδ. λιανός, ο λεπτός, λιγνός και στενός-στενόμακρος, από το μεσν. λειανός, αρχ. λείος + καταλ. –ανός. (ΛΤ)

Λιάπης- Από το αλβ. Lab-I, ο κάτοικος της Λιαπουριάς(η περιοχή γύρω από τη Χειμάρα).{ΤΟΖ}

Λιάρος- Από το ν.ε. λιάρος «ο σταχτόχρους με στίγματα»,< βλαχ.leara ”ποικιλόχρωμος, για κατσίκια, πρόβατα κτλ», αλβ.larë“ίδια έννοια με τη βλάχ.”.{ΤΟΖ}

Λιβαθινός(Λειβαθινός)- Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από την περιοχή Λιβαθώ (Λειβαθώ) της Κεφαλλονιάς.Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού με πλούσια ναυτική παράδοση.{ΤΠΝΜ}

Λιβανός- Η ευρεία διάδοση του επιθέτου αυτού οφείλεται στο ότι το Λιβάνιος/ Λιβανός χρησιμοποιούταν/ χρησιμοποιείται και ως βαφτιστικό.Λιγότερο πιθανές οι περιπτώσεις :i) Αυτός που εμπορεύεται λιβάνι, ή ii) από την ονομασία που δίνεται στις μαυρο-κόκκινες κατσίκες. Πβ. Ψάρρος, Λιάρος, Νταβέλης, Ρούσος κ.α. {ΣΗΤΡ}

Λίλας- Μητρων. από το θηλ. βαφτ. Λίλα,χαϊδευτικό του Αμαλια, Ευαγγελία(Ηπειρ.).{ΤΟΖ}

Λιναράς- Από το ν.ε. λινάρι,το φυτό λυνάρι,κλωστική ύλη από το λινάρι,< μτγν.λινάριον. Ως επώνυμο ήδη από την Παλαιολόγεια εποχή, Λιναράς Νικόλαος το 1316 στις Σέρρες, κ.α. {GLOBG}(BZP)

Λινάρδος- Από το βαφτιστικό Λινάρδος, ελληνική μορφή του φράγκικου κύριου ονόματος Lenard,Linardo.

ΛιόλιοςΛιόλιος- Το επώνυμο από μία από τις πολλές καταγεγραμμένες υποκορ. μορφές του βαφτ. Θόδωρος στα βορειοελλαδικά ιδιώματα. Η συγκεκριμένη απαντάται σε περιοχές όπως το Καταφύγι και τα Σιάτιστα Μακεδονίας. Σύμφωνα με τον Μπόγκα (Ι 443) το “Λιόλιος” είναι αρβανίτικη παραλλαγή του Γεώργιος. Η μια εκδοχή δεν αποκλείει την άλλη.(ΒΕΛΒ){ΤΟΖ}

Λιόντος/Λόντος- Από το βαφτ.Λιόντος<Λεόντιος, ένα από τα συνηθέστερα βαφτιστικά της Παλαιολόγειας εποχής.{ΤΟΖ}

Λιόπεσης- Από το αρβαν. λιόπë, η αγελάδα.{ΣΗΤΡ}

Λιότσης- Από το αρβαν. λjότσι, ο φίλος. Αλλά και υποκοριστική μορφή βαφτιστικών, όπως το Θεόδωρος{ΣΗΤΡ}

Λισγάρας- Από το διαλεκτ. λισγκάρι=το σκαλιστήρι<μεσν. λισγάριον υποκορ. του λίσγος.{ΗΠΟΙΚ}

Λοβέρδος- Επώνυμο από το ιταλ. κύριο όνομα Lombardo<αρχικά όνομα εθνότητας,τν Λομβαρδών-Λογγοβάρδων.{ΚΥΘΝ}

Λογαράς/Λαγαράς- Από το μεσν. λογαράς, αυτός που λέει πολλά λόγια, ο λογάς, ή από το ν.ε. λογάρι «το χρήμα,ο θησαυρός». Ως επώνυμο τουλάχιστον από την Παλαιολόγεια εποχή, τον 14οαιώνα αναφέρονται άτομα με το επώνμο Λογαράς σε Κωνσταντινούπολη, Σέρρες. {ΤΟΖ}(ΛΔΗΜ)(BZP)

Λογοθέτης-Αξίωμα στην αυλή των βυζαντινών αυτοκρατόρων· ανώτερος αυλικός. Ως επώνυμο ήδη από την Παλαιολόγεια εποχή, αναφέρονται άτομα με το επώνυμο Λογοθέτης, τον 13-14οαιώνα σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα. {ΜΣΚ}(BZP)

Λοΐζος/Λουΐζος/Αλοΐζος- Από το βαφτ. Λογίζος-Λοΐζος-Αλοΐζος, <βεν.Aloiso,γαλ.Loys. Βαφτιστικό που είχε ευρεία διάδοση σε ελληνικούς πληθυσμούς(νησιά, Πελ/σο, Θεσσαλία, Μακεδ.κτλ) την περίοδο της φραγκοκρατίας και βενετοκρατίας,(ΑΝΧΜ)

Λούβαρης/Λουβιάρης- Από το δημώδ. λουβιάρης, λωβιάρης, ο λεπρός, ο έχων λούβα/λώβα, <αρχ. ουσ. λώβη, συν την κατάλ. –(ι)άρης. (ΛΔΗΜ)(ΜΣΚ)

Λουλές –Από το δημωδ. λουλές, η πήλινη εστία του ναργιλέ, στην οποία τοποθετούνται τα κάρβουνα και ο καπνός, <τουρκ.Lule{ΜΣΚ}

Λουμάκης- Από την κεφαλλ. ιδιωμ. λέξη λουμάκι, ο παχύς και μεγαλόσωμος. Αλλού η λέξη λουμάκι έχει την έννοια του καινούργιου τρυφερού κλαδιού δένδρου, βλαστάρι, <ουσ. *λειμάκιον <αρχ. λείμαξ.{ΓΚΕ}

Λούπης-Από το ν.ε. λούπης ,αρπακτικό πτηνό, ο ικτίνος, μτγν. ουσ. λούπης (<λατ. lupus).{ΚΡΗΤ}

Λυμπέρης/Λυμπερόπουλος/Λυμπεράκος- Επώνυμο που προέρχεται από το βαφτιστικό Λυμπέρης, από το ιταλ.Libero>λατ.liber(ελευθερία).{ΚΥΘΝ}

Λώλος- Από το ν.ε. λώλος, ο παλαβός, με ανέβασμα του τόνου, όπως συμβαίνει με αρκετά επίθετα. μσν. λωλός αρχ.λωλώς. Αλλά και υποκοριστική μορφή του Γεώργιος, σε διάφορες περιοχές, βλ. Λιόλιος (Λεξ.Τριαντ.){ΤΟΖ}

214 σχόλια:

  1. Ωραίο μπλόγκ.
    Αναρωτιέμαι βλέποντας πολλά επίθετα να έχουν υποτιμητική ή έστω περιπαιχτική διάθεση για τον φέροντα, πώς γινόταν αυτή η ονοματοδοσία.
    Π.Χ. ο Πορδαφήνης ή ο Κλάνος διάλεξαν κάποια στιγμή το επώνυμο τους ή τους επιβλήθηκε και αν ναι ποιός το διάλεξε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

    Προφανώς τα επίθετα με την αρνητική ή υποτιμητική χροιά, όπως και το σύνολο των επιθέτων, χρησιμοποιούνταν για τους φέροντες και καθιερώνονταν απο το περιβάλλον τους(οικογένεια,γειτονιά,χωριό κτλ) και όχι απο δική τους "επιλογή". Η πλειοψηφία αυτών των επιθέτων δίνουν την αίσθηση οτι χρησιμοποιούνταν για πείραγμα, και δεν ήταν πολύ υποτιμητικά ωστε να προσβληθεί ο φέρων.

    Να'σαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να προσθέσω ένα επίθετο για το οποίο δε γνωρίζω την ετυμολογία Καμπύσης/ Καμβύσης. Είναι πολύ συχνό στην περιοχή της Κορώνης στη μεσσηνία. Στο χωριό μου κάποτε είχε σπίτι ο άγνωστος για πολλούς Γιάννης Καμπύσης (1872-1901) πεζογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφές και μεταφραστής.
    Το μόνο που έχω βρεί ψάχνοντας το διαδίκτυο είναι ότι έχει Περσική καταγωγή, Cambyses ή Kɑmboujie.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπέροχο το blog!!!
    Να προσθέσω και γω ενα επίθετο για το οποίο δεν γνωρίζω την καταγώγη...Λεπτουργός...Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω τίποτα...Και με ενδιαφέρει πολύ...Αμα μπορείτε να βοηθήσετε θα το εκτιμουσα παρα πολύ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευχαριστώ.

    Πολύ ενδιαφέρον επώνυμο. Πρόκειται για επαγγελματικό επώνυμο, καθώς η λέξη λεπτουργός(σήμερα έχει επιβιώσει στη δημώδη ώς λεφτουργός) δηλώνει τον τεχνίτη σε λεπτουργήματα, έχοντας κυρίως όμως τη σημασία του ξυλουργού.

    Στις βυζαντινές πηγές το έχω συναντήσει σαν προσδιορισμό επαγγέλματος, δεν το έχω συναντήσει όμως σαν επώνυμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θα ηθελα να μαθω απο που προερχεται το επωνυμο Καρκαζής.Ειναι πολυ γνωστο την Πελοποννησο και πιθανον να ειναι φραγκικης προελευσης γιατι απανταται στην Γαλλια και την βορεια Ιταλια. Ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλημέρα,

    Θα προσπαθήσω να βρω πληροφορίες για το επώνυμο "Καρκαζής", και θα τις ανεβάσω σε επόμενη δημοσίευση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Με επιφύλαξη μια άλλη εκδοχή για την προέλευση των λέξεων κατσίκα, κατσίκι (επώνυμο Κατσίκης).
    Προέρχονται από το μεσαιωνικό κατσικόν < (αι)γικατσικόν < (αι)γικατσιν / (αι)γικάκιν
    < ελνστ. αιγικόν < αρχ. αίξ - αιγός

    Γεωργίου Μπαμπινιώτη: Ετυμολογικό Λεξικό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ευχαριστώ για τη συμμετοχή.
    Τη θεωρώ λίγο απίθανη αυτή την εκδοχή αλλά καλό είναι να λαμβάνονται υπόψη όλες οι ερμηνείες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Να παρέμβω και εγώ. Στο Λεξικό της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669) του καθηγητού Εμμανουήλ Κριαρά αναφέρεται στα Δωδεκάνησα κατά τον ΙΕ΄αιώνα η λέξη κατσικό (ουδέτερο του κατσικός).Τα Δωδεκάνησα καταλήφθηκαν και ενσωματώθηκαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία τον ΙΣΤ΄αιώνα (1522). Αυτό φαίνεται να αποκείει τουρκική επίδραση στη δημιουργία αυτής της λέξης, ενώ το ότι η λέξη μαρτυρείται στα Δωδεκάνησα φαίνεται να αποκλείει αρβανίτικη επίδραση. Με αυτά πιστεύω κατά νου ο καθηγητής Μπαμπινιώτης επιχειρεί στο Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας να εξηγήσει τη δημιουργία της λέξης κατσικό και επομένως και της λέξης κατσίκι από το αρχαιοελληνικό αίξ - αιγός υποθέτοντας την ενδιάμεση δημιουργία των αμαρτύρητων (αι)γικατσιν / (αι)γικάκιν. Στο παλαιότερο Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης ετυμολογούσε τη λέξη κατσίκι από την αντίστοιχη τουρκική ή την αντίστοιχη αλβανική λέξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γεία σου Ανώνυμε, ευχαριστώ για τη συμμετοχή.

    Το οτι καταγράφεται η λέξη τον 15ο αιώνα στα Δωδεκάνησα αρκετά πριν καταληφθούν απο τους Τούρκους δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία αφού λεξεις δεν δανείζονται μονο αν ενας λαός κατακτά τον άλλο, αλλά και μέσω γειτνίασης.

    Τις λέξεις αμιράς, ζάρι κ.α. τις δανειστήκαμε απο τους Άραβες χωρίς να μας κατακτήσουν.Ακόμα π.χ και η Άννα Κομνηνή τον 11ο αιώνα χρησιμοποιεί 4 φορές τη τουρκική λέξη "κουλά" αντί για πύργο/φρούριο.

    Πιστεύω οτι αν και ενδιαφέρουσα η ετυμολογία που αναφέρεις είναι πιο πιθανή η προέλευση απο το τουρκικό kec συν την ελληνική υποκορ. κατάληξη -ίκι, απο την περιπετειώδη ετυμολογία με τα 4 στάδια υποκορισμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Υπέροχο blog, συγχαρητήρια. Το βρήκα εντελώς τυχαία ψάχνοντας την σημασία του επωνύμου Δαμικούκας - κοινό στην περιοχή της Ηλείας (προς Μεσσηνία). Μπορείτε να βοηθήσετε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
    Θα προσπαθήσω να βοηθήσω να βρούμε τη σημασία του επωνύμου "Δαμικούκας" και σε κάποια απο τις επόμενες αναρτήσεις πιστεύω να υπάρχουν κάποιες λογικές ερμηνείες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. πραγματικά πολύ προσεγμένο κ χρήσιμο blog.Έιμαι φιλόλογος και προσπαθώ εδώ και κάμποσο καιρό να βρώ την προέλευση του επιθέτου μου <>.Ενδέχεται οι ρίζες του επιθέτου μου ν ανάγονται στο βυζάντιο, αλλά δεν είμαι σίγουρους΄θα ήμουν ευγνώμων αν βρίσκατε κάτι έγγυρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Χρησιμότατο blog αγαπητέ φίλε. Το επισκέφτομαι συχνά από τότε που το ανακάλυψα.
    Έχουμε μία λέξη στο χωριό μας (Αρκαδία) "Μπουσμπούνα", είναι πηγή μέσα σε ρεματιά. Προσπάθησε σε πολλά λεξικά Αρβανίτικα, Βλάχικα, φυσικά και Ελληνικά μα δεν κατάφερα να βρω τίποτα. Το νερό της "Μπουσμπούνας" είναι όλες τις εποχές το ίδιο σε όγκο. Η ποιότητα του δεν είναι μάλλον και τόσο καλή αφού στο χωριό οι γέροντες θεωρούν το νερό της εν λόγω πηγής "βαρύ". Το νερό της έρχεται από κουριαλό 200 περίπου μέτρων.
    Μήπως θα μπορούσες να με βοηθήσεις στην αναζήτησή μου;

    Σε ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία

    Βασίλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπνάρ(ι) λέμε στη χωριατική της επαρχίας Κοζάνης το πηγάδι. Νομίζω είναι τουρκική λέξη. Ίσως το μπούνα να βγαίνει από αυτό.

      Διαγραφή
  16. Συγχαρητήρια για το blog!! Ονομάζομαι Βουδούρης Γεώργιος και η καταγωγή του πατέρα μου είναι από την Μ. Ασία περιοχή Κυδωνιών ( αιβαλι ) οικισμός Παλαιοπαναγιά ή Κάτω Παναγιά .Μήπως υπάρχει κάποια πληροφορία ή ερμηνεία του επιθέτου ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλησπέρα και ευχαριστώ!

    Το επώνυμο Βουδούρης, το οποίο έχει την ίδια αρχή με το Μπουντούρης, προέρχεται απο τη δημώδη/διαλεκτική λέξη βουδούρης (μπουντούρης) που δηλώνει το βραχύσωμο και παχύ άνθρωπο (βλ.Λεξικό Δημητράκου). Η λέξη προέρχεται απο το τουρκικό bodur, με την ίδια σημασία.
    Στους τηλεφωνικούς καταλόγους το επίθετο (Βουδούρης) εμφανίζεται πάνω απο 1000 φορές , σε πολλές περιοχές της Ελλάδας (π.χ. Πάτρα, Αθήνα, Λιβαδειά, Μυτιλήνη, Εύβοια, Ζαχάρω, Φιγαλεία, Πουλίθρα κ.α. κ.α.), οπότε είναι κάπως δύσκολο να εντοπίσουμε την καταγωγή του επιθέτου απο κάποια συγκεκριμένη περιοχή. Προφανώς σαν λέξη χρησιμοποιούταν αρκετά.
    Παρόμοιες μορφές επιθέτων που έδωσε η λέξη : Μπουδουρίδης, Μπουδούρογλου, Μπουδουράκης, Βουδουράκης, Βουδουρέλλης, Βουδουρίδης, Βουδούρογλου, Βουδουρόπουλος κτλ. Η εναλλάγή Μπ>Β και ντ>δ, είναι συνηθισμένη λόγω του λόγιου εξελληνισμού μερικών επιθέτων, βλ. Μπακαλόπουλος>Βακαλόπουλος, Μπογιατζής>Βογιατζής,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Γεια σας πραγματικα ειναι υπεροχη η δουλεια που κανατε και ολοι μπορουμε να μαθουμε για τις ριζες μας θα ηθελα να ρωτησω για ενα επωνυμο και μηπως θα μπορουσατε να μου δωσετε την ετυμολογια του το επωνυμο ειναι το εξης "Αψομωτος" σας παρακαλω εαν μπορειτε να με βοηθησετε γιατι δεν περιεχετε στα προηγουμενα......ευχαριστω για τον χρονο που σπαταλισατε για να διαβασετε το σχολιο μου....και παλι συνγχαρητηρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλησπέρα,
    Πολύ ενδιαφέροντα τα στοιχεία περί επωνύμων, είναι πράγματι εντυπωσιακά! Θα ήθελα να προσθέσω/ρωτήσω κάτι, σχετικά με το επώνυμο ¨Πολίτης" στην περιοχή της Λευκάδας. Έψαξα και βρήκα οτί είναι αρκετά διαδεδομένο στο νησί, απλά ήθελα να ξέρω άν υπάρχει κάποια υποψία για το πότε βρέθηκε εκεί το επώνυμο, ή καταγωγή του προφανώς είναι από την Πόλη...

    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλησπέρα, ενδιαφέρομαι να μάθω την καταγωγή ή και το νόημα του επίθετού μου. Το επίθετο είναι ΛΙΑΤΟΣ. Δεν μπόρεσα να βρώ κάτι, θα χαιρόμουνα αν μπορούσατε να με βοηθήσετε. Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Καλησπέρα, ενδιαφέρομαι να μάθω την καταγωγή ή και το νόημα του επίθετού μου. Το επίθετο είναι Καραμπάτσος. Δεν μπόρεσα να βρώ κάτι, θα χαιρόμουνα αν μπορούσατε να με βοηθήσετε. Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Μαύρο κεφάλι'. Οσοι το μετέφρασαν το έκαναν "Μαυροκεφαλίδης".

      Διαγραφή
  22. to valsamis mporei kanis na voithisi

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Φίλε Κλεφτάκο

    Μια διόρθωση για το όνομα ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ , ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ και τα συναφή:

    Δεν έχει καμία σχέση με το bodur το Τουρκικό.
    Είναι Σμυρνέϊκο όνομα, βυζαντινό και έχει ρίζα το "πούς-ποδός" (το πόδι).
    Όπως γνωρίζετε, στην Μικρά Ασία άνθισε η υποδηματοποιία (η παράδοση αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας) η ραπτική, η υφαντουργία, γενικά η βιομηχανία ρουχισμού. Εξ' ου και τα επώνυμα Γεμενητσής, Κουντουράκης, Σανδαλής, Τερζής κτλ. Η "ποδούρα" είναι το ύφασμα που τυλίγει τις γάμπες (οι γκέτες) και χρησιμοποιείται κύριως από ναυτικούς.. Οι Πουδούρηδες-Μπουντούρηδες-Βουδούρηδες είναι οι συγκεκριμένοι υποδηματοποιοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιθανότερο ίσως θρακιώτικο, αρχικά, όνομα. Συναφώς είναι τα θρακιώτικα πουτούρια, θα χοντρά μάλλινα παντελόνια. Από ό,τι φαίνεται οι οικογένειες ξεκινήσαν από τη θράκη και σταδιακά κατέβηκαν στην Μικρά Ασία και κατόπιν στην Πελοπόννησο (πρέπει να δείτε το αρχείο της οικογένειας Μπουντούρη) όπου φαίνεται ότι συμμετείχαν ενεργά στους Βενετο-Τουρκικούς πολέμους.

      Διαγραφή
  24. το επίθετο Αγορίτσας που το βρίσκουμε σε ορεινά χωριά της Πίνδου μπορείς να βρεις κάποια στοιχεία για την ετυμολογία του;
    Ευχαριστώ και συγχαρητήρια για την καλή δουλειά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. ΟΝΤΩΣ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΝ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΕΔΩ ΒΡΗΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ Λεντής..ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΑΣ ΜΕ ΔΙΑΦΩΤΙΣΕΙ..ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχει απάντηση. Την γράφω δεύτερη φορά γιατί την πρώτη φορά δεν φαίνεται να στάλθηκε.
      Πρώτη εκδοχή: Λεντής= Λεοντής= Λεόντιος ή =του Λεόντιου= Λεοντίου
      Δεύτερη εκδοχή: Λεντής= της Λεντούς, και Λεντού= Λεοντώ συνηθισμένο γυναικείο όνομα παλαιότερα σε πολλές περιοχές. Μπορώ να αναφέρω τη Νάξο.
      Με το Λεντής συνδέονται τα Λεντάκης= ο μικρός Λεντής και Λεντούδης= ο μικρός της Λεντούς. Το Λεντούδης υπάρχει στη Νάξο και ως επώνυμο και ως επίθετο.

      Κάποιες πρόσθετες πληροφορίες στο "Κόρωνος Νάξου" στην παράγραφο "Τα ονόματα" (http://diadromesgr.blogspot.com/2011/01/blog-post.html)

      και στο "Κόρωνος Νάξου: Οι άνθρωποι και τα επώνυμά τους" στο επώνυμο "Μελισσουργός" (http://diadromesgr.blogspot.com/2011/04/2.html)

      Ιωάννης Κουμερτάς

      Διαγραφή
    2. Σε ευχαριστώ πολυ για την πολύτιμη και ουσιαστική συμμετοχή!

      Διαγραφή
  26. Πολύ καλά αυτά που αναφέρονται παραπάνω.
    Υπάρχει τίποτα για το επίθετο Κόντος ή Κοντός που βρίσκουμε σε ολόκληρο χωρίο της Κέρκυρας (Γαστούρι), και σε χωρία της Ηπείρου (Χουλιαράδες, Φορτόσι, Κράψη) αλλά και στην Κύπρο;
    Αν υπάρχει οποιαδήποτε πληροφορία παρακαλώ ενημερώστε!
    email: nikin24@yahoo.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Εξαιρετικά ενδιαφέρον τόπος αναφοράς στην προέλευση και τις ρίζες μας. Μπράβο.

    Μήπως γνωρίζεις ή μπορείς να βοηθήσεις στην ετυμολογία του ονόματος Παντουβάς, Μπαντουβάς ή Παντουβάκης που απαντάται στην Κρήτη. Μία εκδοχή είναι ότι είναι οι προερχόμενοι ή καταγόμενοι από την Πάντοβα της Ιταλίας και διαμένοντες στην Κρήτη κατά την ενετοκρατία. Επιβεβαιώνεται?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Θαυμάσια προσφορά!
    Διόρθωση στο επίθετο Βερνικός
    Στην Νάξο (νοταριακά κείμενα) έχουμε τη μορφή ο γέρων Κουντουβερνίκος, που δυο τρεις δεκαετίες μετά γίνεται ο γέρων Βερνίκος.
    Επίσης είχαμε μορφές σεμπριάς: κουντουβερνία και αργότερα βερνιγάδα (που είναι πάντα γνωστή στη Ναξο).
    Το επίθετο, λοιπόν Βερνίκος προέρχεται από μορφη Κουντουβερνίκος, εκείνος που είχε (ή ήταν προσδεδεμένος) με κουντουβερνια σε κτήμα. Η λατινική προέλευση είναι το cuntubernium, που το μεσαίωνα πήρε την έννοια ομάδας στρατιωτών που ζουσαν κάτω από ένα κοινή τέντα ή κατάλυμμα. Ήταν δηλαδή οι ένοπλοι που ακολουθούσαν τους ιππότες φεουδαρχες των Κυκλάδων, όπως οι Κονταράτοι και οι Μαγκανάρηδες.
    Και πάλι μπράβο για την προσφορά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Παρακαλώ θερμά να μας δώσετε και την πηγή αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας πληροφορίας, γιατί θέλω να την αναφέρω σε κείμενό μου.

    Ευχαριστώντας εκ των προτέρων.
    Ιωάννης Κουμερτάς (koumertas@hotmail.com)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Καλησπερα σε ολους. Θα με ενδιεφερε αν καποιος γνωριζει κατι περισσοτερο για την ετυμολογια του επιθετου Λαγκουβαρδος. Προερχεται απο περιοχη Ρεθυμνου. Εχω βρει μεχρι τωρα δυο πιθανες εκδοχες: α. προσδιορισμος γεωγραφικος και εθνοτητας (Λομβαρδια, Λογγοβαρδια), και β. απο τα ιταλικα, longo barba, μακρυα γενια. Αν καποιος εχει βρει κατι περισσοτερο, θα το εκτιμουσα πολυ.
    Zητω συγνωμη για την ελλειψη τονων, αλλα γραφω απο εξωτερικο και ειναι πολλα χρονια που δεν εχω χρησιμοποιησει τονους στο PC.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Πραγματικά πολύ χρήσιμο ιστολόγιο! Μπράβο! Μία διόρθωση θέλω να κάνω όσον αφορά τις καταλήξεις σε -λης, -ίλης, -έλης κτλ. Δεν είναι Τούρκικες ούτε Ελληνικές, αλλά θα τις βρεις και στις δύο γλώσσες. Βασικά είναι καθαρά κατάληξη από τις αρχαίες γλώσσες τις Ανατολίας, που δηλώνει καταγωγή και έμεινε ως κατάλοιπο και στα Ελληνικά και στα Τούρκικα. Π.χ το επίθετο Μυρσιλής (όχι Μισιρλής) είναι η Ελληνοποιημένη εκδοχή του Χετταίικου Mursili. Εάν δεις μία λίστα με ονόματα Χετταίων, θα διαπιστώσεις ότι τα ποιο πολλά ονόματά τους τελειώνουν σε -ilis, -ali κτλ. Η ίδια τους η γλώσσα λεγόταν Nesili που σημαίνει "από την Νέσσα" (πόλη της Ανατολίας). Το όνομα του Βασιλιά Χατουσίλι(16ος αιώνας π.χ) σημαίνει "από την Χαττούσα" που ήταν η προτεύουσα των Χετταίων κ.ο.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. γειά σας άκουσα για τα επίθετα σε -ωτης και θα ήθελα να ρωτήσω από που προέρχεται το ιστορικό επίθετο Βυλλιώτης και το επίθετο Ζαφείρης ??

    ευχαριστώ εκ των προτέρων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΜΟΥ ΚΟΥΜΕΝΤΑΚΗΣ ΜΕ ΥΠΑΡΧΟΝΤΕΣ ΚΟΥΜΕΝΤΑΚΗΔΕΣ ΣΤΟ ΡΕΘΥΜΝΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Καλησπερα σε ολους.
    Θα με ενδιεφερε αν καποιος γνωριζει κατι περισσοτερο για την ετυμολογια του επιθετου Κοντοθανασης. Φαινεται, ισως προφανης η ετυμολογια του αλλα ειναι ? Δεν ξερω αν σας βοηθησει οτι η καταγωγη μου ειναι απο το Λιδωρικι Φωκιδος.
    Σας ευχαριστω, προκαταβολικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Καλησπέρα.
    Μια παρατήρηση όσον αφορά στα επώνυμα με πρώτο συνθετικό το κατσ- :
    Καθώς τα δεύτερα συνθετικά είναι σχεδόν πάντα αρβανίτικα (Κατσι-φάρας, Κατσι-μίχας κοκ), πιο σωστή ετυμολόγηση θεωρώ πως είναι από το αρβανίτικο κατς (αν θυμάμαι καλά, στον Κόλλια το είχα πρωτοδιαβάσει) που σημαίνει μικρός (πρβλ. κατσιασμένος). Άρα Κατσιφάρας = ο πρoερχόμeνος από μικρή φάρα, Κατσιμίχας = Μιχαλάκης κλπ.

    [Ο Κόλλιας ετυμολογεί παρομοίως και τον Κατσαντώνη: η δημοφιλής ετυμολόγηση από το "Κάτσ' Αντώνη μ'" της μητέρας του είναι γραφική αλλά επιστημονικά δεν μπορεί να ευσταθεί, εξάλλου υπήρξαν κι άλλοι Κατσαντώνηδες ! Ήταν μικρός το δέμας ο Κατσαντώνης, εξού και του έμεινε το προσωνύμιο.]

    Πολύ καλή δουλειά παρεμπιπτόντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΚΟΛΛΥΡΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Στη Νάξο η Ιουλιανή λέγεται Λιανή και ο Ιουλιανός λέγεται Λιανός. Το επώνυμο Λιανός θα μπορούσε να προέλθει στη Νάξο από το όνομα Λιανός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε συμβόλαιο με ημερομηνία 16 Μαϊου 1733 αναφέρεται "ο κυρ Λιανός Κουμερτάς" από τον Καλόξυλο της Νάξου, δηλαδή ο Κυρ Ιουλιανός Κουμερτάς. Το όνομα Λιανός με την έννοια Ιουλιανός υπάρχει από πολύ παλιότερα. Το έχω βρεί σε έγγραφο του έτους 1631. Στη Νάξο υπάρχει και το επίθετο Λιανός τουλάχιστον από το 1700.

      Ιωάννης Κουμερτάς (Περιηγητής)

      Διαγραφή
  38. Υπέροχη προσφορά και πολύ ενδιαφέρουσα.

    Θα ήθελα να ρωτήσω τι γνωρίζεται για την προέλευση του επωνύμου Ηλιάκης.

    Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον κόπο σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηλιάκης είναι υποκοριστικό του Ηλίας (όχι το πιο συνηθισμένο). Έχουμε επομένως από όνομα, ίσως όνομα του πατέρα.

      Διαγραφή
  39. Θα ήθελα να μάθω περισσότερα για το επίθετο Ζαρούχας περιοχή Κοζάνης. Καλή συνέχεια στη έργο σας και στην έρευνα σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Αν γνωρίζει κανείς θα ήθελα να μάθω απο που προέρχεται και τι σημαίνει το επίθετο Ζοργιός ή Ζωργιός και το οποίο απαντάται συνήθως στην Αιτωλοακαρνανία.
    Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Χαίρεται,
    θα ήθελα μερικές πληροφορίες για το επίθετο Βαχαβιόλος(έτσι συναντάται στο νομό Μεσσηνίας) ή Βαχαβιώλος(νομός Λακωνίας).
    Ευχαριστώ και καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Καλησπέρα, Θα μπορούσατε να δώσετε πληροφορίες για το επώνυμο Γκικόπουλος (εκ Τριπόλεως Πελοποννήοσυ).

    Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Κατσιφάρα λεγεται ομως και η ομιχλη, εδω στα μερη μας. Πως εξηγειται λοιπον η παραπανω ετυμολογιαπου δινει το Μπλογκ "Κωνσταντινος" και αφορα τα επωνυμα "Κατσιφαρας" και "Κατσιμιχας" με τη παραπανω λεξη "κατσιφαρα";
    Εκ πρωτης οψεως φαινεται μαλλον λανθασμενη και ασυνεπης και πιθανον, για τουτο το λογο, να οφειλεται σε αντιθετες πολιτικες πεποιθησεις.
    Αυτο το συναγω εκ του ονοματος του μπλογκ "Κωνσταντινος" και του επωνυμου "Κατσιφαρας".
    Τον μεν πρωτο ονομα βασιλοφρονουντων, το δε δευτερο επωνυμο στελεχους- μελους του Πασοκ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Γεια σας και συγχαρητήρια για το μπλογκ σας. Το επίθετο που θα ήθελα να με φωτίσετε για την προέλευσή του είναι το "Καριζώνης". Είναι από τη Χαριά της Μάνης (δίπλα στο Δυρό).
    Ευχαριστώ
    Τ.Ζ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Νομίζω έχω δει το όνομα Δρούγγαρης ή Δρουγγάριος ή συναφές σε λίστα ονομάτων από την Τραπεζούντα από την εποχή του Βυζαντίου και σχετίζεται με το ναυτικό αξίωμα του ναυάρχου (Δρουγγάριος). Με τη σειρά του το όνομα προέρχεται από λατινική λέξη δανεισμένη από πιθανώς άλλη γλώσσα, που σήμαινε μοίρα ή μεραρχία ή κάτι παρόμοιο (υπάρχουν κάποια σχετικά λήμματα στην Wikipedia). Η αρχική προέλευση και ετυμολογία του βυζαντινού/λατινικού δρούγγος μου είναι άγνωστη αλλά πάντως μάλλον δεν έχει στην περίπτωση αυτή αλβανική προέλευση αφού απαντάται από τον 6ο αιώνα ή και νωρίτερα. Το Δρουγγάς επομένως μπορεί να έχει διαφορετική ετυμολογία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σημειώσω οτι Δρούγας, τουλάχιστον στη νότια Ελλάδα, είναι και υποκοριστική μορφή του Ανδρέας, σε ελληνόφωνες και αρβανιτόφωνες περιοχές.

      Διαγραφή
  46. Καλησπέρα, υπάρχουν πληροφρίες για επίθετα με κατάληξη -ούλη όπως Λατσκλούλη, Βογιατζούλη.
    Επίσης ψάχνω και για το Γκλούμπος και Νιάκας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. το επιθετο δρακατος ???
    το ατος οκ ειναι κεφαλ καταληξη
    το δρακ ειναι απο το δράκος >δερκομαι ??

    και τι σημαινει το επιθετο στη νεοελληνικη? γιατι δεν νομιζω να εχει την αρχαιοελληνικη εννοια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Καλημέρα φίλε ιππόλιτε,

    το επίθετο Δρακάτος, με την χαρακτηριστική όπως επισημαίνεις κεφαλονίτικη κατάληξη, είναι πατρωνυμικό, καθώς το Δράκος σε παλαιότερες εποχές χρησιμοποιούταν ως βαφτιστικό, όσο παράξενο και αν φαίνεται στις μέρες μας.

    Βρίσκω στους τηλεφωνικούς καταλόγους όχι λίγους Δράκους(σαν βαφτιστικό όνομα).

    Βρίσκω και ενα Δράκο Στλάβο το 1264 στην Κεφαλοννιά, έναν Δρακόπουλο στην Κρήτη το 1391, Γεώργιο Δράκο στην Κύπρο το 1393, Λέων Δράκο στην Καλαβρία το 1269 κτλ...

    Σημειωτέον οτι σε πολλές περιοχές της Ελλάδας παλαιότερα, πριν εισέλθει στο λεξιλόγιο μας το "μπέμπης/α" δράκο καλούσαν το αβάφτιστο αρσενικό μωρό, με στο σκεπτικό οτι το όνομα αυτό δήλωνε μελλοντική ανδρεία και γενναιότητα. Με την έννοια αυτή του ανδρείου και γενναίου(σαν το δυνατού δράκοντας της λαικής παράδοσης) λογικά κατέληξε να χρησιμοποιείται ως βαφτιστικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Καλησπερα..εχει κανεις καμια ιδεα για το επωνυμο Λουμης;ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Επώνυμα από Γκουζ- ???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Καλησπέρα φίλε κλεφτάκο. Μήπως έχεις καμία ιδέα για το επίθετο "Μαντζανάς"; Υπάρχει επίσης και το "Μαντζάνας" (τονισμός στο μεσαίο "α"). Έχουν σχέση μεταξύ τους; Και μήπως έχουν καμία σχέση με το ιταλικό "mangiare" (=τρώω);

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Καλησπέρα.Το επίθετο Καραουλάνης; καταγωγή από Θεσσαλονίκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Καλησπέρα. Υπέροχη εργασια.Μπορεί καποιος να μου πει αν το επιθετο Κάλλης έχει σχέση με το Σούλι. Ο παππούς μου έχει γεννηθεί στο Χαλκιόπουλο Αιτωλοακαρνανίας το 1866.Οποια πληροφορία θα μου ήταν πολύ χρήσιμη και ευχάριστη. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα με πολυ καθυστερηση βέβαια σου λεω οτι εχεισχεση με το ηρωικο Σουλι και οτι το επιθετο αυτο το συνανταμε στην ευρύτερη περιοχή της Νεράιδας(Μενινα)Θεσπρωτίας.

      Διαγραφή
  54. καλησπερα μπορει καποιος να μου πει αν ξερει το επιθετο τσαμπαλά απο αυτα που εχω βρει γιατι ψαχνω πολυ καιρο τωρα και το μονο που καταφερα να μαθω πως δεν ειναι μαλον ελληνικο καθε αυτου,και υπαρχει μονο στα γιαννενα σε ολοι την ελλαδα δεν εχω βρει το επιθετο αυτο. ευχαριστω εκ των προτερων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Το Αλεπιδης απο που βγαινει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Επανέρχομαι για το "Καριζώνης" απ' τη Μάνη. Από που έρχεται; Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.. ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΤΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΜΠΟΥΡΑΤΖΗΣ. ΤΟΝΟΣ ΣΤΟ ..ΤΖΗΣ. ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΝΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Καλησπερα....μήπως ξερετε απο που προερχεται το επιθετο Βαζανελλης???ευχαριστω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Κλεφτάκο, συγχαρητήρια για την εργασία σου.

    Μια διόρθωση για την ετυμολογία του επωνύμου Λάσκαρις. Το επώνυμο της Βυζαντινής οικογένειας είναι Περσικής καταγωγής, laskar σημαίνει «μαχητής» στα μεσαιωνικά Περσικά.

    Δες το λινκ εδώ:

    http://www.google.com/search?q=laskar+warrior+persian&btnG=Cerca+nei+libri&tbm=bks&tbo=1&hl=it#hl=it&tbm=bks&sclient=psy-ab&q=The+Laskaris+clan+may+have+had+its+distant+origins+in+the+military+world+of+the+East%2C+as+the+etymology+of+the+name+suggests:+laskar+means+%27warrior%27+in+Persian&oq=The+Laskaris+clan+may+have+had+its+distant+origins+in+the+military+world+of+the+East%2C+as+the+etymology+of+the+name+suggests:+laskar+means+%27warrior%27+in+Persian&gs_l=serp.3...11595.15840.0.18251.22.9.0.0.0.5.334.1226.0j4j1j1.6.0...0.1...1c.1j2.11.psy-ab.FGJkadAN3tc&pbx=1&bav=on.2,or.r_qf.&bvm=bv.45645796,d.ZGU&fp=16cbd3ad2021075&biw=1440&bih=714

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Καλησπέρα και συγχαρητήρια για την εργασία σας.

    Θα ήθελα παρακαλώ όποιος μπορεί να μου ετυμολογήσει το επώνυμο Κοζής, που συναντιέται σε Μικρά Ασία και Χίο.

    Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. Γεια σας το επιθετο Δαρρα απο που προερχεται??? Ευχαριστω πολυ!

    Χριστος Ανεστη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Καλησπερα σας και συγχαρητηρια για την εργασια σας !!!

    μηπως γνωριζετε που μπορω να βρω στοιχεια για το επιθετο μου που ειναι Μαυροκεφαλος ????
    επισης αν γνωριζετε που μπορω να βρω αν υπαρχει οικοσημο αυτης της οικογενειας επειδη καταγεται απο επτανησα?(κεφαλλονια και λευκαδα)

    ευχαριστω εκ των προτερων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Το ΑΛΕΠΙΔΗΣ ειναι ποντιακο επιθετο,γνωριζει κανεις κατι παραπανω?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η απλή σκέψη είναι ότι προέρχεται από το Χαλέπι της Συρίας.
      Όμως, οι δικοί μου έλεγαν ότι, όταν το 1919 κατέφυγαν από το Καρς στη Ρωσσία, πήραν το επίθετο Λισένκο, που έχει σχέση με την αλεπού (λίσιτσα). Όταν το 1924 έφτασαν στην Ελλάδα, καταγράφηκαν ως Αλεπίδηδες.

      Διαγραφή
  64. Το επίθετο Γκιλπάθης συνανταται στη νοτιο Ευβοια και συγκεκριμενα στις περιοχες Μαρμάρι και Κάρυστο. Γνωρίζετε τη σημασία του; Ευχαριστω προκαταβολικα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. Καλησπέρα και συγχαρητήρια για την εργασία σας μήπως θα ήταν εύκολο να βρούμε τη σημασία του επιθέτου Γαλλιός ή Γαλλιάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Γεια σας και συγχαρητήρια για τα δημοσιεύματά σας.
    Θέλω να ρωτήσω αν ξέρετε τίποτα για 2 επίθετα.
    Μουλάς και Τζαμάκος.

    Οποιαδήποτε πληροφορία μπορέσετε να βρείτε, θα ήταν πολύτιμη.
    Ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. Καπου ειδα κατι επιθετα του 18ου αιωνα στην ΑΘηνα. Μπορειτε να μου εξηγησετε γιατι δεν υπαρχουν επιθετα σε -οπουλος σε -ιδης? δυο ειδα μονο με καταληξη σε -ακης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. καλησπερα, ψαχνω λεπτομερειες και προελευση για το επιθετο ΜΑΔΕΣΗΣ, αν γνωριζει καποιος θα εκτημουσα καποια πληροφορια.
    Ευχαριστω εκ των πρωτερων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΜΕ ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΦΛΟΥΡΗ.ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΚΑΤΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ?ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΕΙ Η ΣΚΟΥΦΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΕ "ΑΚΗΣ"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ ΜΕ ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΛΕΥΘΕΡΙΩΤΗΣ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΕΥΘΡΙΩΤΗΣ .. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΝΑ ΜΕ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΤΕ-ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΠΙΘΕΤΟ-ΠΗΛΟΣ,ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ?ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ?ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. το κατσος απο που βγαινει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. Καλησπέρα θα ηθελα να μάθω για τα επίθετα Κουτσούρη ,Γαρνέλη ,Ρεβενιώτη ..ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. κεκκας , αν γνωριζει καποιος?! ευχαριστω :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. Κωνσταντελλος απο στερεα ελλαδα αν μπορουσα να βρω τιν προελευση ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. Το επιθετο κατέβας μπορειτε να μου πειτε απο που προερχεται και τα σχετικα? Πληροφοριες δεν εχω...σας ευχαριστω ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. Θα ηθελα να μαθω απο που προερχεται το επυθετο Λούλος αν ειναι δυνατων.....? ευχαριστω πολυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. Γεια σας και συγχαρητήρια για τα δημοσιεύματά σας.
    Θέλω να ρωτήσω αν ξέρετε τίποτα για 2 επίθετα.
    Μουλάς και Τζαμάκος.

    Οποιαδήποτε πληροφορία μπορέσετε να βρείτε, θα ήταν πολύτιμη.
    Ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΚΟΥΣΑΡΙΔΑΣ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΙΑ Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ.
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. Καλησπέρα το επίθετο Φωτάρας τι σημαίνει και από που προέρχεται ;

    Ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγενθυτικό του Φώτης. (Ολυμπιακός-Ολυμπιακάρα, Κωσταντής-Κωσταντάρας, Γιώργος - ιωργάρας) Θα μπορούσε να είναι και Φώταρος όπως το Γιάνναρος. Μεγενθυτικό του Φώτης είναι και το Φώτακας (μικρυντικό το Φωτάκης). Φώτακας ήταν το παρατσούκλι του παλιού ποδοσφαιριστή Γιώργου Σιδέρη. Φώτη έλεγαν το μεγάλο αδελφό του.

      Διαγραφή
  81. ΤΟ ΙΝΤΖΕΒΙΔΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΕΠΩΝΥΜΟ. ΚΑΠΟΙΑ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΙΝΤΖΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΡΥΔΙ ΣΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ. ΙΣΧΥΕΙ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. Καλησπερα , θα ηθελα να μαθω για το επιθετο "Κοκκορης" εαν γνωριζετε κατι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  83. Για το επιθετο "ΚΙΝΤΗΣ" υπαρχει καποια αναλυση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kinti στα τουρκικά είναι η πεντάδα. Ισως να έχει κάποια σχέση.

      Διαγραφή
  84. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΕΥΣ ΤΟΥ ΕΠΙΘΕΤΟΥ(ΜΠΟΥΔΡΟΝΙΚΩΛΑΣ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  85. καποτε ειχα ψαξει για το επωνυμο μου σταμουτσου κ βρηκα ριζες απο ηπειρο.θα ηθελα κ τη γνωμη σας!ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  86. Απαντήσεις
    1. Ο καταγόμενος από το Αραβάντι(ον), χωριό ή κώμη που δεν έχω βρει σε ποια περιοχή βρίσκεται. Πιθανότερο θεωρώ να βρίσκεται στην Ήπειρο ή στη Βόρεια Ήπειρο. Ο Πάνος Αραβαντινός 1809 είχε συγγράψει "Χρονογραφία της Ηπείρου" και είχε γράψει για το Ηπειρωτικό γλωσσικό ιδίωμα. Όμως είχε γεννηθει στην Κεφαλληνία.

      Διαγραφή
  87. Καλημέρα.Ξέρετε μήπως το επίθετο Σιαβελής απο που προέρχεται???
    Συνήθως το συναντάμε στην περιόχη του Αίγιου και της Αρκαδίας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα. Από ότι φαίνεται προερχομαστε από το χωριό Καστρί της Αρκαδίας αρχικά. Στην συνέχεια μετοκοισαμε στο χωριά αγ. Σοφία και μετέπειτα σε άλλες περιοχές όπως Δολιανά κλπ

      Διαγραφή
  88. ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΚΑΝΤΑ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ???ΤΟ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΚΕΡΚΥΡΑ, ΕΥΒΟΙΑ, ΚΑΤΕΡΙΝΗ,ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ,ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  89. Το επίθετο Ρεκλείτης; υπάρχει στην Αίγινα και στην Κορινθία, υπάρχει στα Λιθουανικά, Reklaitis και Reklitis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιθανότερο από το τούρκικο renkle (χρώμα - χρωματιστός) > Ρε(ν)κλεϊτης > Ρεκλείτης

      Διαγραφή
  90. παιδια μπορειτε να με βοηθήσετε? δεν υπαρχει καπου το κοντας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  91. Το μπαχτσε προερχεται απο τα περσικα Bagh =κήπος + che= υποκοριστικος
    οπως το pache πατσας που σημαινει μικρο ποδι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  92. Γιασας και απο εμενα! Θα ειθελα να μαθω για το επιθετο κούλης απο που προερχεται ακούγετε πολυ στην πελοποννισο.ευχαριστω πολυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  93. Καλή σας ημέρα,

    Για κάποιους προσωπικούς λόγους θα ήθελα να μάθω 2 με 3 γενιές πίσω που αφορούν το επίθετο "Πετυχάκης".. Μπορείτε να με βοηθήσετε εσείς, υπάρχει κάποια εφαρμογή? Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  94. Το επώνυμο Καστρινού από που προέρχεται; Γνωστές περιοχές που το συναντάμε είναι Κέρκυρα, Κρήτη Λήμνος.
    ποιά όμως η βασική του προέλευση; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  95. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι πιθανότερο να έχει ιταλική ρίζα.
      Είτε από την περιοχή Veglie της Νότιας Ιταλίας, είτε κάποιος πρόγονος είχε σχέση ρολόγια (vegli)

      Διαγραφή
  96. το επίθετο Σερπεντζόγλου; ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  97. Οσον αφορά το "Βρυώνης" : (1) Είναι παλιό βυζαντινό επώνυμο (2) Βρυωνία δεν είναι "είδος αμπέλου" αλλά το φυτό Bryonia (3) Ο Ομέρ (Όμηρος) Βρυώνης ήταν Ελληνας της μεγάλης βυζαντινής οικογένειας Βρυώνη που ίδρυσε το ομώνυμο χωριό Βρυώνη στη Βόρεια Ηπειρο λίγο έξω από τους Αγίους Σαράντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  98. Γειά σας!Εδώ και πολύ καίρω αναζητώ πληροφορίες για το επίθετό μου(Χαραπά) και δεν μπορώ να βρώ τίποτα.Αν μπορούσατε να με βοηθήσετε θα σας ήμουν πολύ ευγνώμων.Έχουμε καταγωγή από Σμύρνη,ωστόσο θα με ενδιέφερε μία περισσότερο εμπεριστατωμένη πληροφόρηση.Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  99. ΓΕΙΑ ΣΑΣ!ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΠΙΘΕΤΟ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΕΧΩ ΨΑΞΕΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ.ΘΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΟΥΝΑ ΓΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ.ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΣΟΥΓΚΑΣ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  100. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  101. Γειά σας,πολύ καλό το blog εδώ να ειστε καλά για τίς πληροφορίες που μας δίνετε. Θά ήθελα να γνωρίζω περισσότερα για την καταγωγή του επιθέτου Κούσουλας,ειναι από το Σούλι ή απο κάποια άλλη περιοχή.πληροφορίες εδώ και στο email cousoulas@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  102. Γεια σας.Εχετε κανει πολυ καλη δουλεια ειλικρινα. λεγομαι στο επιθετο Αντάρας κι εχω καταγωγη απο την Αγια Παρασκευη χωριο στα Σέρβια Κοζανη. Μα πιο παλια το επιθετο φαινεται να ηταν Βα'ι'τσόπουλος μπορειτε να μου εξηγησετε την καταγωγη ετυμολογικα των δυο επιθέτων?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  103. Το επώνυμο Ζαρίμπας από που προέρχεται?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  104. Γεια σας αν μπορούσατε να με βοηθήσετέ και με το δικό μ επώνυμο,λέγομαι Σερέπας και είμαι από την Χασία-Φυλή Αττικής ,ειλμαστες αρβανίτες αν αυτό βοηθάει ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  105. χερεται μπορω να ρωτησω για το επωνυμο Λαχανας και Καστρινος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  106. γεια σας, πολυ καλή πηγή! βρήκα το επώνυμό μου και στο τελος εχει σε παρένθεση (ΣΗΤΡ) ...αυτό τι σημαίνει;
    ευχαριστώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  107. Πολύ καλή η δουλειά σας .Θα ήθελα την βοήθεια σας για το επίθετο των προγόνων μου.Μπορειτε να με βοηθήσετε. Από που προέρχεται το επίθετο Καραπαλικης η Καρα μπαλικης ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  108. Μήπως ξέρετε τίποτα για το επίθετο Καλλιάς ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  109. Γεία σας, μήπως γνωρίζετε το επίθετο Κάγκας από που προέρχεται;; Ευχαριστώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  110. Παιδιά, βάλτε και την κατάληξη -ατσης, η οποία είναι Ηπειρωτική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  111. μήπως γνωρίζετε το επίθετο Γκαζδάρης από πού προέρχεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  112. μήπως γνωρίζετε το επίθετο Γκαζδάρης από πού προέρχεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  113. μήπως γνωρίζετε το επίθετο Γκαζδάρης από πού προέρχεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  114. γεια σας και απο μενα. Το επιθετο Καμπύλης με καταγωγη απο Σμύρνη, ξερετε απο που προερχεται και τι σημαινει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  115. Γεια σας !! Το επίθετο Μουτζηγιάννης με καταγωγή από Πελαδάρι - Προύσας Μ. Ασίας, μήπως ξέρετε από που προέρχεται.. Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  116. Το επίθετο Κουκάς ξέρετε κάτι για αυτό; Συναντιέται στην Μύκονο και ήταν από κει ο μπαμπας μου.
    Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  117. Γεια σας ! Μηπως μπορειτε να μου εξηγησετε μηπως την υπαρξη της καταληξης -ακης σε Θρακιωτικες οικογενειες , προερχομενες απο τις ανταλλαγες πληθυσμων οταν εγινε ο ξεριζωμος του ελληνισμου στην Αν.Ρωμυλια (Δροσαλακης , Γουγουσακης , Μεραχτσακης κλπ.. ) ; Οι οικογενειες αυτες , εχουν εγκατασταθει πλεον σε περιοχες της Κεντρικης Μακεδονιας . Μηπως ομως εχει υπαρξει επιρροη απο Κρητικους ή Μανιατες που φερουν την ιδια καταληξη ή υπηρξε καποιο μεταναστευτικο ρευμα Κρητικων ή Μανιατων στην Αν.Θρακη παλαιοτερα ;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    2. Το έθεσαν έτσι για να ξεχωρίζονται οι Θρακιώτες πρόσφυγες από τους Μικρασιάτες. Καμία σχέση με την Κρήτη.

      Διαγραφή
    3. Στη Θράκη εκτός από τα σε-ακης συναντάμε και σε -όπουλος. Οταν απελευθερώθηκε η Θράκη, πολύ μεταγενέστερα από τη Μακεδονία, οι πρώτοι στρατιωτικοί και χωροφύλακες που στάλθηκαν στην περιοχή ήταν Κρήτες ή Πελοπονήσιοι. Οταν λοιπόν πήγαινε κάποιος να καταγραφεί στα κατάστιχα της νέας διοίκησης και ρωτώντας τον πως λέγεται, απαντούσε συνήθως με το παρατσούκλι του. Ανάλογα αν ο υπάλληλος ήταν Κρητικός ή Πελοπονήσιος έβαζε και την αντίστοιχη κατάληξη που τον βόλευε.

      Διαγραφή
  118. Να παραθέσω και εγώ την ιστορία , πως προήλθε το επίθετο Πυραλής,όπως μου την δηιγήθηκε ο πατέρας μου, που συναντάται κυρίως στην Χαλκιδική (περιοχή Νέας Ποτίδαιας και Ορμύλιας ).
    Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας κάποιος Τούρκος Αγάς της περιοχής όταν έβγαινε για κυνήγι,έπαιρνε μαζί του τον μικρό υποτακτικό του για βοήθεια.Όταν εντόπιζε ο μικρός κάποιο στόχο φώναζε πάντα.."Αλή ΠΥΡ,Άλή ΠΥΡ....Αλή ΠΥΡ'!!!Έτσι προήλθε το επίθετο του μικρού ως Πυραλής.Βέβαια στην περιοχή της Ορμύλιας Χαλκιδικής το επίθετο συναντάται ως Πειραλής (δεν γνωρίζω πως προήλθε η αλλαγή στην ορθογραφία του επιθέτου).Συχαρητήρια για το site σας!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  119. Καλημέρα παιδιά, συγχαρητήρια για την φοβερή σελίδα σας . Θα ήθελα και εγώ με την σειρά μου να σας ρωτήσω για το επίθετο << Γαλιατσής >>, Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  120. το επιθετο χαμαλελης τι σημαινει και ποια η ριζα του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  121. Καλησπέρα.Για το επίθετο Τσοκάντας,θα ήθελα μια γνώμη.Εχω την αίσθηση ότι είναι ιταλικό,μα θα με ενδιέφερε και μια άλλη άποψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  122. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  123. Για το επιθετο Τσολιγκας τι σημαίνει και πια είναι η ροζ αφού?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  124. Κουρουνιώτης ποια ετυμολογία έχει και από πού προέρχεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γνωρίζω ένα χωριό στην περιοχή της Καρίταινας στην Αρκαδία, το οποίο λέγεται Κουρουνιού(γενική του Κουρουνιός). Οι κάτοικοι του χωριού λέγονται Κουρουνιώτες! Ίσως έχει σχέση με αυτό το χωριό. Υπήρχε μάλιστα ένας σπουδαίος αρχαιολόγος με το ίδιο όνομα ο οποίος έκανε ανασκαφές στην περιοχή της Μεγαλόπολης και του Λυκαίου όρους, στις αρχές του 20ου αιώνα, ο οποίος νομίζω ότι καταγόταν από το ίδιο χωριό!

      Διαγραφή
  125. γεια σας. τα επιθετα ζεκος, κουντουρας, γρεπινιωτης, τι σημαινουν?

    επισης, τι σημαινει το {ΓΛΑΙΤ} στην βιβλιογραφια/στους ορους?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  126. Βερύκιος - Δεν έχω βρει τίποτα για την προέλευση. Έχω θεωρία ότι είναι τοπονυμικό από οικισμό της Ιταλίας Verucchio. Αλλά δε βρίσκω παρόμοιο ιταλικό επίθετο. Υπάρχει κανείς που μπορεί να επικυρώσει ή να διαψεύσει αυτή τη θεωρία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  127. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  128. Μπορείς σε παρακαλώ να βρεις την προέλευση του επιθέτου Βόλτσης;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε το επώνυμό σου είναι σλάβικο (δηλαδή σλαβομακεδόνικο ή βουλγάρικο που ουσιαστικά είναι η ίδια γλώσσα). Είναι η εξελληνισμένη εκδοχή του "Vālche" που σημαίνει "Λυκάκι". Vālk στα σλάβικα είναι ο Λύκος και η κατάληξη "che" είναι υποκοριστικό. Επίτηδες χρησιμοποιώ το γράμμα ā που είναι απρόφερτο και αντιστοιχεί στο βουλγαρικό ъ. Απλά επειδή στα ελληνικά δεν υπάρχει αυτό το φωνήεν αντικαταστάθηκε με το "ο".
      Επίσης, δεν μπορεί να προέρχεται από το επίσης σλάβικο "Vol" που σημαίνει "Βόδι" διότι όπως δεν υπάρχει στα ελληνικά το "βοδάκι" έτσι δεν υπάρχει και στα σλάβικα.

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
  129. Συγχαρητήρια, εξαιρετική δουλειά.Όσον αφορά το ςπίθετο Βελόγλου γνωρίζει κανείς πληροφορίες σχετικά με την έτοιμο λόγια και την καταγωγή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  130. Αγαπητοί αιτούντες δανείων

    Σε οικονομικές δυσκολίες; Θέλετε να ξεκινήσετε τη δική σας επιχείρηση; Αυτή η εταιρεία δανείων ιδρύθηκε οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο με μοναδικό σκοπό να βοηθήσει τους φτωχούς και τους ανθρώπους με οικονομικές δυσκολίες της ζωής. Εάν θέλετε να υποβάλετε αίτηση για δάνειο, επικοινωνήστε μαζί μας με τα παρακάτω στοιχεία ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: elenanino0007@gmail.com

    Ονομα:
    Απαιτούμενο ποσό δανείου:
    Διάρκεια δανείου:
    Αριθμός κινητού:

    Σας ευχαριστώ και ο Θεός ευλογεί
    ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ
    Έλενα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  131. to epi8eto lykakh ine ellhniko h tourkiko?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  132. Συγχαρητήρια για τη δουλειά σας!Θα εκτιμούσα οποια πληροφορία για το επίθετο Γκερσάνης με καταγωγή από Φλώρινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  133. Ενσταση για το επίθετο "Καρίπης' ή "Καρύπης' από το τουρκικό garip που σημαίνει παράξενος και πολλές φορές του δίνουν την έννοια του άμοιρου, του καταφρονεμένου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  134. Θέλω να διορθώσω ότι τα επώνυμα εις "έας" μπορεί να έχουν και καταγωγή από την Ελληνόφωνη Αττική, πέραν της Μάνης. Στο παλαιοαθηναικό ιδίωμα, όπως και στο Μανιάτικο, απουσιάζει η συνίζηση, δηλαδή το "ία" και το "έα" δεν γίνονται "jα" (για) όπως στην συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνικών διαλέκτων, αλλά παραμένουν ως έχουν ή σπανιότερα γίνονται "α".
    Έτσι εις την παλαιοαθηναική γλώσσα ο Μαυριάς λέγεται Μαυρέας, ο Ξυδιάς λέγεται Ξυδέας, η συκιά λέγεται σιουτσέα, η μηλιά λέγεται μηλέα, η μουριά λέγεται σιουκαμινέα, η χαρουπιά λέγεται Ξιουλοκερατέα, η Κηφισιά λέγεται Τζηφισσέα, η εκκλησιά λέγεται εκκλησά κ.λπ.
    Παραθέτω μερικά παλαιοαθηναικά επώνυμα εις "έας" από τον 9ο αιώνα έως τον 19ο αιώνα.
    Δρουγγαρέας (9ος~10ος)
    Θερέας (19ος)
    Καρέας (18ος)
    Κουταλέας (13ος~15ος)
    Μαυρέας (17ος~Σήμερα)
    Μπερνέας (18ος~19ος)
    Ξυδέας (18ος~Σήμερα)
    Ξυδέας - Γιαγιάς (19ος~Σήμερα)
    Σκορδαλ(λ)έας (16ος~20ος)
    Στραπακλέας (19ος~20ος)
    Χαστιέας (19ος)
    Υγ: Τα Αττικά και Μανιάτικα λόγω της συγγένειάς τους, στην διεθνή βιβλιογραφία αναφέρονται ως μία διάλεκτος υπό το όνομα Old Athenian/ Maniots Languange.
    Υγ2: Αν και ανθρωπωνυμικώς η Έξω Μάνη έχει την μερίδα του λέωντος στα επώνυμα εις "έας" τοπωνυμικώς η Αττικής έχει πολύ περισσότερα τοπωνύμια εις "έας" από την Μάνη. Αναφέρω μόνον μερικά που κάποια εξ αυτών είναι ακόμη σε χρήση:
    Βορέας (περιοχή της παλαιάς Αθήνας εξ ου και οδός Βορέου)
    Αμυγδαλέα (η παλαιά ονομασία της Αμυγδαλέζας (πριν τον 14ο αιώνα))
    Καλυβέα (τη παλαιά ονομασία (πριν τον 14ο αιώνα) της Καλυβέζας (τοποθεσία στο Μαρκόπουλο Μεσογαίας))
    Καπνικαρέα ή Καμουκαρέα (εκκλησία στην παλαιά Αθήνα)
    Καρέας (περιοχή στον δήμο Βύρωνος)
    Καρυδέας (άγνωστη περιοχή της Αττικής)
    Κερατέα (δήμος της αττικής)
    Κουταλέα (λόφοι στον δήμο Βύρωνος)
    Ξιουλοκερατέα (η παλαιά ονομασία των Ταμπουριών στον Πειραιά)
    Οζέα (Το άλλο όνομα της Πάρνηθας)
    Οζτέα (Το παλαιό όνομα της Χριστουπόλεως στα Σπάτα)
    Τζηφισσέα (το Αθηνιώτικο όνομα της Κηφισιάς)
    Φαληρέας (Το Αθηνιώτικο όνομα του σημερινού ακρωτηρίου του Παλαιού Φαλήρου)
    Δεν αναφέρω τον Πευκενέα στα Μέγαρα, διότι η Μεγαρίδα δεν ανήκει στην παραδοσιακή Αττική. Παρ' όλα αυτά οι Μεγαρείς ομιλούν το ίδιο γλωσσικό ιδίωμα με τους Αθηνιώτες.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  135. ΤΟ ΕΠΊΘΕΤΟ Μπίμπος ΑΠΌ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΠΡΟΈΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΗΜΑΊΝΕΙ;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  136. Καλημέρα. Θα ήθελα κι εγώ να ρωτήσω για το επίθετο Μούζας από Δυτική Μακεδονία. Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  137. Καλημερα
    Το ονομα της οικογένειας του παππου μου με καταγωγη απο την Κατω Καλλιθεα Φθιωτιδος ειναι Ελληνας. Τι συμπερασματα μπορει κανεις να βγαλει απο αυτο; Εχω ρωτησει τον παππου μου και μου εχει απαντησει πως οταν ηταν μικρος ακομα θυμαται να λενε πως ειχαν ερθει απο καποια περιοχη του Ποντου μερικες γενιες πιο πριν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  138. Καλησπέρα, ενδιαφέρομαι να μάθω την καταγωγή ή και το νόημα του επίθετού μου. Το επίθετο είναι Τσιαμπούλα . Δεν μπόρεσα να βρώ κάτι, θα χαιρόμουνα αν μπορούσατε να με βοηθήσετε. Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  139. Ενδιαφέρομαι να μάθω την καταγωγή μου .
    Το επίθετο μου είναι δρογκαρηΔ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  140. Για το επώνυμο Ζάρκος σημειώνω πως είναι όνομα σερβοκροατικής προελεύσεως (λ.χ. ο μπασκεμπωλίστας Ζάρκο Πάσπαλιε). Το έχω συναντήσει στην Κορινθία σε οικογένειες καταγόμενες από την ορεινή ζώνη. Είναι γνωστό πως κατά τον 7ο και 8ο αιώνα πολλοί σλάβοι κατώκησαν την ορεινή Πελοπόννησο εργαζόμενοι υπό τους Βυζαντινούς ως εργάτες και βοσκοί (δείτε σχετικά Σκλαβηνίες). Παρόμοιο είναι το επώνυμο Καμενίτσας καταγόμενο από το χωριό Καμενίτσα της Αχαΐας ή της Αρκαδίας που στα σλαβικά σημαίνει μικρή γούβα. Σημειώνω πως υπάρχει πόλη στην Δυτική Βουλγαρία με αντίστοιχο όνομα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  141. Καλησπερα και συγχαρητήρια για τη δουλεια που κανατε!
    Το επιθετο μου ειναι αρκετα παραξενο και σπανιο. Γοδενόπουλος ή Γοδινόπουλος. Η καταγωγη του ειναι απο την ανατολικη ρωμυλια και ειμαι σε θεση να γνωριζω ότι ηρθε αυτουσιο απο εκει και δεν άλλαξε με την εγκατάσταση της οικογένειας στη θεσσαλια.
    Θα μπορουσατε να μας δωσετε μια ερμηνεια; Επισης θα ηθελα την ερμηνεια σας και για τα επιθετα Κίρκος και Τσομπανάκης απο την ιδια περιοχη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  142. Συγχαρητήρια για την δουλειά σας.

    Μπορείτε να δίνετε μεγαλύτερη προσοχή στα αντιδάνεια, όπως πχ στο όνομα Βανδής το οποίο προέρχεται από τον ελληνικό στρατιωτικό όρο βάνδιον που χρησιμοποιήθηκε από τους Βυζαντινούς (δεν υπάρχει στα λατινικά η λέξη bandum), και είναι στρατιωτική μονάδα η οποία δέχεται ηχητικές εντολές από την στρατιωτική μπάντα και οδηγείται από τον χειριστή ενός λαβάρου για το πότε και το πώς να βαίνει (μπαίνει) στη μάχη. Υπ' αυτή την έννοια βανδής είναι είτε αυτός που κρατάει και χειρίζεται το λάβαρο (το οποίο λάβαρο ίσως λέγεται και αυτό βάνδιον). Λιγότερο πιθανόν βανδής είναι μέλος της στρατιωτικής μπάντας. Στην εξέλιξη της χρήσης της η λέξη μπάντ κατέληξε να σημαίνει εύρος περιοχής, μέρος κ.ο.κ αφού κάθε βάνδιον κάλυπτει συγκεκριμένη έκταση του πεδίου της μάχης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατά μία άλλη εκδοχή το όνομα Βανδής μπορεί να σχετίζεται με την Θρακική θεότητα Βάνδιδα Αρτέμιδα αλλά και αυτής το όνομα ετυμολογείται από το βάδον-βάδιον ή βάνδον-βάνδιον. Και η λέξη μπερμπάντης ίσως σημαίνει per bandis (για την βάνδιδα).

      Διαγραφή
  143. Καλησπέρα θα ήθελα να μάθω ετυμολογία και καταγωγή για το επίθετο ΚΟΎΣΤΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  144. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  145. Καλησπέρα έχουμε τίποτα για το επίθετο Λύρος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  146. Καλησπερα θα ήθελα να ρωτήσω για το επίθετο ΣΙΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  147. Καλησπέρα και από εμένα. Πάρα μα πάρα πολύ ενδιαφέρον και πάνω από όλα πολύ ενημερωτικό!!!!! Ενα πολύ μεγάλο εύγε για τον ή τους συγγραφείς έτσι ώστε να μπορούμε εμείς να ενημερωνόμαστε για την προέλευση των Ελληνικών ονομάτων. Σίγουρα δεν είναι δυνατών να αναφερθείτε σε όλα τα ονόματα ξεχωριστά καθώς είναι πάρα μα πάρα πολλά. Το δικό μου επίθετο είναι Γελες. Εξαρχής γραφόταν με δύο λάμδα. (Γελλες) Στο Δημοτικό μου το άλλαξε μία δασκάλα διότι ήταν λάθος είπε. Το λάθος ήτανε μάλλον της οικογένειας που το δέχτηκε διότι στο μέλλον αντιμετωπίσαμε και προβλήματα ταυτοποίησης. Στο λύκειο μια φιλόλογος που ασχολείτο με προελεύσεις Ελληνικών ονομάτων μου είπε οτι το όνομα προέρχεται από τους Γελεωνες. Φυλή Ελλήνων τής Σικελίας που μετέπειτα μετικισανε σε κάποια νησιά του Αιγαίου. Θα ήθελα αν είναι δυνατόν να ασχοληθείτε με συγκεκριμένο όνομα για όσο δυνατό περισσότερες πληροφορίες. Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων. Ειρήνη Υγεία και ευτυχία σε όλο τον κόσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  148. Καλησπέρα σε όλους προσπαθώ να βρω τις ρίζες του επιθέτου μου και από που προέρχεται. Το μόνο που ξέρω είναι πως όσα λήγουν σε -ογλου προέρχονται από Μ.Ασία. Κι εγώ ψάχνω για το επίθετο Τσαούσογλου. Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε? Ευχαριστώ και συγχαρητήρια για την δουλειά σας!Είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε από που καταγόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προέρχεται από το Τουρκικό çavuş που θα πει λοχίας. Το -ογλου είναι τουρκική κατάληξη και σημαίνει παδί: παιδί του λοχία.

      Διαγραφή
  149. Το επίθετο Τσανής από Ανάβρα Μαγνησίας.. είναι σαρακατσανικο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  150. μπαναβας παρακαλω πολυ!!!καλη ανασταση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  151. Το άρθρο σας είναι πολύ χρήσιμο και περιέχει σπουδαίες πληροφορίες! Μήπως θα μπορούσατε όμως να βρείτε καμιά πληροφορία για το επώνυμο Λιβιτσάνος?;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  152. μπορειτε να μου πειτε ποιο συγκεκριμενα για την καταγωγη του επιθετου Αντωνοπουλος και που εμφανιζεται για πρωτη φορα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  153. Απίστευτη δουλειά!
    Για το επώνυμο ΞΥΦΤΕΡΗ έχετε κάτι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  154. Να σας ρωτήσω μήπως μπορείτε να βρείτε απο πόυ κατάγεται καποιος αμα το επίθετο του ειναι Πανάγος? Επίσης ο παππούς μου λέει πως ο πατέρας του γεννήθηκε στην σκυρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  155. Το επίθετο Κουροπουλος από που προέρχεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  156. Γεια σας. Οι μακρινοί πρόγονοι μου το 1821 ήταν καραβοκύρηδες, κυνηγημένοι από τους Τούρκους κατέληξαν στη Ρόδο . Το επίθετο μου είναι ΚΑΤΤΑΒΕΝΟΥ υπάρχει ένα χωριό το οποίο είναι η Κατταβιά δεν καταγόμαστε από αυτό όμως. Ο πατέρας μου, μου έχει πει ότι καταγόμαστε από Μάνη και είχαμε το επίθετο Πίνη, Πυνη,Πιννη συγχωρέστε με μα δε γνωρίζω πως γράφεται. Θέλω να μάθω τις ρίζες μου. Σας ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  157. Χαίρετε. Για το επίθετο Δαδάλας έχουμε κάποια πληροφορία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  158. Εξαιρετική η σελίδα σας !
    Ενδιαφέρομαι για την προέλευση του επιθέτου Κάββουρας, που συναντάται σε χωριά της ορεινής Γορτυνίας.
    Μ.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  159. Καλησπέρα και συγχαρητήρια για τη δουλειά. Θα ήθελα να ρωτήσω για το επίθετο Καρκάρης/Καρκαράς. Μου φαίνεται δύσκολο να προέρχεται από το αρχαιοελληνικό καρκαίρω. Μπορεί να είναι ηχοποιητικό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  160. Mi esposo tiene apellido griego Guiorguiadez, pero solo hemos encontrado Georgiades, nos contaron que al llegar a Chile su Bisabuelo le habrían escrito mal el apellido...a ver si nos pueden ayudar...para saber de que parte de Grecia es...gracias

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  161. Where does the surname Κορδαλής come from? You can answer me in Greek. Many thanks!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  162. Ξέρει κανείς από που βγαίνει το επίθετο Λούκας? Έχουμε καταγωγή από Κάτω Ιταλία και διάβασα ότι υπήρχε αποικία με το όνομα Λουκανία, είναι από εκεί? Και όσων αφορά την κατάληξη -ήκος, σε ποιά περιοχή αναφέρεται? Αφορά το επίθετο Χατζήκος! Ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  163. Καλημέρα σας μήπως γνωρίζετε κάτι για το επίθετο Βαρβούνης ? απ'όσο εχω βρει υπάρχουν αρκετοί στη Σάμο. Αλλα υποδεικνύει κάτι σε ιδιότητα ή καταγωγή? Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή